Donald Tusk - dla pysznej zabawy i chwili zimnej satysfakcji

I znów przyszedł moment, by wszystkim Wam podziękować za wsparcie. Po kolei więc:

Jackowi z Oświęcimia

Romanowi z Warszawy

Dorocie z Gniezna

Naszemu Człowiekowi z Buczkowic

Józkowi z samego Goteborga

Pawłowi z Warszawy za to i wszystko

Witkowi z Warszawy

Państwu Wieczorkom

Przemkowi z Warszawy

Marcinowi z Chełmka

Mariuszowi z Ząbek

Joli z Sieprawia

Wojtkowi z Poznania

I Tobie, Marylko

I Tobie, Przyjacielu

Sosnowiec górą, Krzysztofie

Jerzemu z Warszawy

I Tobie, Traube

Grzegorzowi z Warszawy

Zbyszkowi z Warszawy

Wojtkowi z Pięciolinii

Sławkowi z Warszawy

Iwonie z Melomanów

Leszkowi z Krakowa

Joli z Warszawy

I Panu, Panie Edwardzie

I Tobie, Agnieszko

I Dorocie z Rzeszowa

I Annie z Olsztyna

I Danusi z Warszawy

Pawle z Lublina! I Tobie też

Ginewrze!

Piotrowi z Warszawy

I Państwu Mitkom w dalekich Niemczech

I Tobie, Elżbieto z Warszawy

Radkowi ze Szczecina – jakżeby inaczej?

I Tobie, Agnieszko z dalekich Zdun

Jakubowi z Warszawy

Oczywiście Tobie, Tomaszu z Krakowa

Oli z Tomaszowa Lubelskiego

I podziękowania do samego Konstancina-Jeziornej!

Marysi z Gniezna

Szymonowi z Warszawy

Krystynie z Gdańska

I Tobie Mario z Jozefa Konrada

Oczywiście Tobie, Krzysztofie

I Tobie Doroto tez ze Szczecina

I Tobie, Romanie – też ze Szczecina

Irkowi z Warszawy

I za ten dług wdzięczności też z samej Warszawy

Last but not least, moim drogim paypalowcom, Mirkowi i Markowi. I jeszcze raz Wam wszystkim, bez wyjątku i bez żadnych wyróżnień.

Agnieszka prosiła o tekst o Donaldzie Tusku, jeszcze z lutego. W sumie nie tak dawny, a tak mocno już zdezaktualizowany. Co nam dziś bowiem Tusk? Co nam ta szmata? Co nam to coś?

No ale dla Was wszystkich. Jeszcze raz. Dla zwykłej zabawy i choć odrobiny satysfakcji. Donald Tusk.

Nie mam pewności, czy moja opinia na temat Donalda Tuska da się w sposób w miarę obiektywny usprawiedliwić, czy może moje uczucia i wrażenia są wyłącznie wynikiem bardzo subiektywnej do niego niechęci. Oczywiście na ogół mam silne przekonanie, że moja ocena jest jak najbardziej sprawiedliwa i że wszystko co mogę o nim powiedzieć, umiem też bardzo solidnie podeprzeć argumentami. Ale też wiem, że – jak to niekiedy się w życiu zdarza – mogę się też co do niego fatalnie mylić i w końcu wyjdzie na to, ze moje argumenty są cokolwiek warte tylko dla mnie i dla tych, którzy, podobnie jak ja, Donalda Tuska nie lubią, nie szanują, a wręcz traktują z pogardą. Dla tych, którzy – krótko mówiąc – woleliby spędzić całe życie w samotności, niż na przykład zjeść z nim kolację.

Nawet jednak jeśli się tu mylę, nic już na to nie poradzę. W kwestii Donalda Tuska mam swoje zdanie i prawdopodobnie nic go już nie zmieni. Powiem coś więcej. Nawet gdyby jakimś cudem doszło do odtworzenia projektu znanego pod nazwą POPiS i Donald Tusk stał się nagle naszym bratem i kumplem, to i tak myśl o tym, że z kimś takim jak on miałbym prywatnie spędzić choć jedną chwilę mojego życia, byłaby dla mnie nie do zniesienia. A jest tak dlatego, że mój stosunek do niego nie wynika w najmniejszym stopniu z moich politycznych przekonań, czy chwilowych emocji, ale jest jak najbardziej osobisty. Ja mogę iść na wódkę z Oleksym, z Arłukowiczem, ze Schetyną, czy – jeszcze do niedawna, zanim on jak się zdaje, stracił rozum – ze Stefanem Niesiołowskim, ale z Tuskiem – nie. Tak to już jest, że człowiek napotyka w życiu przeróżne osoby i toleruje je wyłącznie do pierwszego momentu kiedy zostanie skonfrontowany z tym, co u nich złe i niskie. Od tego właśnie momentu nie chce mieć z nimi nic do czynienia. A później już każdy kolejny dzień potwierdza tylko tę pierwszą ocenę – że to właśnie tak wygląda.

W moim życiu poznałem jednego człowieka, którego nie lubię w sposób wręcz fizyczny. Nie lubi go też moja żona i moje dzieci. Nie lubią go też inni moi znajomi, z którymi miałem okazję na jego temat rozmawiać. Właściwie wszyscy ludzie, których znam, a którzy mieli okazję go poznać, zwyczajnie go nie lubią i to nie lubią go bardzo. I to jest właściwie sytuacja kuriozalna, ponieważ człowiek o którym opowiadam ma wszelkie przymioty, które by go kwalifikowały jako osobę sympatyczną, dobrą i ciepłą. Jest bardzo uniwersalnie wykształcony, otwarty, potrafi być bardzo refleksyjny i współczujący… no i – co dla niektórych może być ważne – jest bardzo pobożny i zorientowany rodzinnie. Wspólnie z zoną i dziećmi uczestniczy we wszystkich możliwych rekolekcjach, grupach modlitewnych i dniach skupienia, podczas których wszyscy mówią do siebie: „Kocham cię”, a później wracają odnowieni i pełni nowych sił.

Pozostaje jednak coś, co ja określam jako charakter, ale możliwe, że są tez na to inne nazwy. Otóż charakter tego mojego znajomego – a przez jakiś czas być i kolegi – sprawia, że on, kiedy na przykład jest głodny, wpada w nastrój w którym gotów jest ludziom, których na swojej drodze spotka, zrobić najgorszą krzywdę. To właśnie ten jego charakter każe mu od czasu do czasu wpadać w nastrój tak mocno determinowany przez chęć zemsty, że on uczyni każde zło z najbardziej zimną satysfakcją. Podejrzewam jednak też, że to właśnie jego charakter sprawia, że on z jednej strony nieustannie przeprasza wszystko i wszystkich za swoje (przecież wiecie, że taki jestem) zachowanie, a z drugiej jest nieustannie i potężnie dumny z tego, że właśnie taki jest.

Przypomina mi się ten mój kolega sprzed wielu już lat od czasu do czasu, ale zwłaszcza wówczas gdy albo oglądam w telewizji Donalda Tuska i słucham jak mówi, albo – i to może jeszcze częściej – kiedy słyszę, jak niektórzy starają się wytłumaczyć pewne jego zachowania, które robią wrażenie zagadki. Przypomniał mi się on też niedawno, na zakończenie przesłuchania Donalda Tuska przed komisją, kiedy ten, z taką bardzo charakterystyczną dla siebie refleksją w głosie, powiedział, że on w kontaktach ze współpracownikami bywa trudny. Wszyscy, którzy to słyszeli, a znają człowieka, o którym wspominam wyżej – podobnie jak wiele razy wcześniej – zgodnie potwierdzają, że to jest właśnie ten typ. Dokładna jego kopia, kalka i odbicie. Człowiek, który patrzy drugiemu człowiekowi prosto w oczy i mówi: „Przyznaję. Macie ze mną ciężko. Ale wiecie, kochani, jak sam bardzo z tego powodu cierpię”.

Przez te dwa lata, kiedy Donald Tusk jest premierem i choćby z tego powodu musimy oglądać go i słuchać niemal codziennie, z każdym nowym dniem znajduję kolejne potwierdzenie tego, że w nim nie ma już nic, czego bym nie znał i nie odczuwał niemal fizycznie. Donald Tusk znika z pracy i po chwili okazuje się, że jest na wypoczynku na nartach; Donald Tusk w świetle kamer brutalnie poniża Grasia; Donald Tusk zwraca się do ludzi i swoim pełnym namysłu głosem mówi: „Kochani”; Donald Tusk znów znika i okazuje się, że musiał pójść pograć piłkę, bo inaczej by z przepracowania zwariował; Donald Tusk nie ma już nikogo, tylko byłych przyjaciół, aktualnych współpracowników, żonę i dzieci. – a ja wiem doskonale z kim mam do czynienia.

Muszę tu przyznać, że moje poglądy w kwestii Donalda Tuska ewoluowały. Z początku uważałam, że on jest zwykłym pajacem z Pomorza, którego jakimś cudem wwiało do polityki, a ponieważ wszyscy ważniejsi od niego jakoś nie mogli się dogadać, to postanowili, że niech już on będzie tym kierownikiem. Że Tusk jest wyłącznie utrzymywany w satysfakcji, że on jest tym premierem, ale tak naprawdę rządzi albo Schetyna, albo Palikot, albo jeszcze ktoś inny – choćby prezes Walter. Jednak z każdym nowym miesiącem tego dziwnego rządzenia pojawiało się coraz więcej informacji, że nawet jeśli on jest tylko Dyzmą, to tak się składa, że Dyzmą o bardzo poważnej sile rażenia. Im więcej ludzi, z dawnego otoczenia Tuska, czuło potrzebę ujawniania coraz to nowych informacji o tym, jaki to tak naprawdę jest ich były szef, tym wyraźniej można było obserwować wyłącznie bezwzględnego, zawziętego, pamiętliwego, mściwego, a jednocześnie zdeterminowanego polityka – właśnie polityka. I właśnie bardzo zdeterminowanego.

Niedawno w telewizji Zyta Gilowska, zapytana po raz któryś już o jej stosunek do Donalda Tuska, uśmiechnęła się tajemniczo i powiedziała, że jest on po prostu okrutny. I powtórzyła to słowo z takim dziwnym zamyśleniem. I wtedy też doskonale poczułem, że wiem, o co jej chodzi. Właśnie tak – pełen wdzięku i wewnętrznej dobroci, o ciepłym głosie i szczerym spojrzeniu, okrutny, mściwy, pamiętliwy człowiek, który jeśli nie dostanie tego co chce, to o ile kogoś nie skrzywdzi, to oszaleje z tych nerwów.

Po co to wszystko piszę? Z dwóch powodów. Przede wszystkim, podczas dyskusji pod poprzednim wpisem, wspomniałem, że jeśli idzie o Donalda Tuska, to uważam, że za jego szczególną postawą stoi wyłącznie jego paskudny charakter, i że ja doskonale wiem, co to za charakter. I wtedy jedna z moich koleżanek poprosiła, żebym coś na ten temat napisał. Więc to jest jedno. Druga sprawa to taka, że ja już kiedyś zastanawiałem się jak to się dzieje, że to całe towarzystwo, które Tuska otacza i z nim pracuje, nie walnie tym wszystkim i nie powie mu żeby spieprzał. I jakoś dziś, po tym może jak on oświadczył, publicznie przed komisją, że z nim nie jest łatwo, pomyślałem sobie, że tam musi z jednej strony panować ta niezręczna – a w sumie bardzo przecież typowa – bezradność wobec kogoś, kto jest cały wypełniony jednoczesną miłością i agresją, a z drugiej cała sieć nieznanych jeszcze nam interesów, które zwyczajnie wszystkim wiążą ręce. I pomyślałem sobie coś, co jest nowe. Że dobrze że on jednak nie będzie tym prezydentem. Niech już będzie ktokolwiek, ale nie on. Nawet jeśli uznamy że Polska zasłużyła za swoje grzechy na wiele, to z całą pewnością nie na kogoś takiego, jak Donald Tusk. I niech będzie, że ten tekst jest właśnie po to. Żeby powiedzieć to jasno i wyraźnie. Każdy, ale nie on.