Gdy dziady awansują

Choć muszę przyznać, że byłem pod pewnym wrażeniem, zeszłotygodniowy występ prezydenta Komorowskiego w podkrakowskich Tomaszowicach postanowiłem zlekceważyć. Trochę dlatego, że zawsze jest dużo zdarzeń znacznie bardziej inspirujących od tego, że to tu to tam nagle wyskoczy ten dziwny człowiek i jego wąs, ale też i z tego powodu, że od czasu jak on zaczął pokazywać się bardziej publicznie, a już zwłaszcza w roli Prezydenta RP, pomyślałem sobie, że najlepszym sposobem, by okazać mu swoją pogardę, będzie traktowanie go jak worek foliowy zawieszony przez wiatr na przydrożnym drzewie. Tak samo szpeci, choć bezpośrednio nie zawadza.

Dziś jednak nie widzę możliwości, żeby nie powiedzieć na jego temat paru słów, a to z jednej strony w związku z tym, że on odważył się jednak wydrzeć ludziom ten krzyż, a fakt że zrobił to otwarcie i z dumą, stawia go daleko przed tamtymi esbekami, którzy owszem, też zabrali krzyż spod Kopalni Wujek, tyle że ponieważ swej podłości się wstydzili, to zrobili to dyskretnie i pod osłoną nocy, a ze strony drugiej poprzez to, że kiedy już dokonał owego aktu barbarzyństwa, zdecydował się na oświadczenie, którego szczególność wkleja go na wieki w dzieje ludzkiego, ale i nie tylko ludzkiego, upadku.

We wspomnianej wypowiedzi, Bronisław Komorowski oświadczył ni mniej ni więcej tylko to, że dalsza obecność krzyża pod Pałacem Prezydenckim „groziłaby daleko idącymi stratami dla autorytetu państwa i Kościoła”. Przede wszystkim, ja bym serdecznie prosił człowieka, który został prezydentem mojego kraju wyłącznie z tego powodu, że ktoś mu wcześniej z prawdziwie ruskim sprytem wyczyścił przedpole, że skoro już przyszło mu dbać o autorytet mojego państwa, to niech się przynajmniej odpieprzy od Kościoła. Sytuacja bowiem, kiedy taki to człowiek i to sprawujący swój urząd w taki sposób, i to w dodatku w takiej sytuacji, zaczyna nagle wypinać klatę i informować wszystkich, że on teraz będzie wspierał autorytet czegokolwiek, a Kościoła w szczególności, jest najzwyczajniej w świecie upokarzająca. Bardzo więc go tu proszę, niech się w jednej chwili odpierzy przynajmniej od naszego Kościoła.

Czytałem te zdumiewające słowa i przypomniała mi się ta zeszłotygodniowa impreza w Tomaszowicach, którą jakimś cudem miałem okazję zahaczyć w telewizji. Wszyscy wiemy, co to za zjawisko ten nasz pan prezydent. Doskonale się w formacie, który on reprezentuje, orientują nawet ludzie, którzy na niego głosowali. Jestem pewien, że dziś nawet Donald Tusk nie jest w stanie go przebić. To jest upadek wzorowy, i co do tego dyskusji być nie może. Wiemy więc wszyscy, jak on na przykład głosi swoje mowy. Po pierwsze czyta. Wszystko co mówi – czyta. A ponieważ najwyraźniej nie rozumie, albo też nie myśli o tym co mu tam z tych literek się układa, jego wystąpienia wyglądają mniej więcej tak: „JESTEM mały (ruch ręką w prawo) oficerek. Mam buziaka JAK (dłonie uniesione do czoła) cukierek. Która PANNA (prawa dłoń na piersi) chce cukierka, NIECH lewa ręka wali w pulpit) całuje oficerka”. To jest absolutnie niesamowite. Mieliśmy w polskiej polityce idiotów niemal doskonałych. Niektórzy z nich naprawdę potrafili zaskakiwać. Żaden z nic jednak, pomijając może tylko szefa platformerskiej młodzieżówki, nie osiągnął nigdy tego stanu intelektualnej bezradności. Miałem kilku takich kolegów w podstawówce, no ale oni nie byli politykami.

No ale to już znamy. Wiemy, że kiedy Bronisław Komorowski mówi, to musi to co mówi czytać, no i oczywiście na tym co czyta nie potrafi się ani na moment skupić. Jak idzie jednak o to wystąpienie na temat roli Kościoła wobec Unii Europejskiej – wygląda na to, że przez sprawę smoleńskiego krzyża, religia stał się ostatnio jego konikiem – to co mnie uderzyło jeszcze mocniej, to fakt, że on tak się rozpędził, że czytał nawet śródtytuły. Daje słowo – Komorowski, wygłaszając swoją mowę na tym eleganckim spotkaniu – zwyczajnie, jak gdyby nigdy nic, czytał śródtytuły. Ta sytuacja była tak poruszająca, że ja w pewnym momencie zacząłem się bać, że on nagle powie coś w stylu „teraz, panie prezydencie, niech pan przewróci kartkę”, albo zacznie czytać numery stron. Proszę mi wierzyć. To było mocniejsze niż wszystkie dowcipy o niejakim Kononowiczu (Jasna cholera! Word mi tego nie poprawił – dalekośmy dojechali, prawda?)

I pewnie na tym można by było skończyć, gdyby nie jeszcze jedno, coś może nawet najważniejszego. Symbolicznie tak poruszające, że przy tym gaśnie wszystko. Jak wiemy, prezydenci z reguły występują przy specjalnych mównicach. Jeśli mówią jako prezydenci, ponieważ reprezentują majestat państwa i narodu, stawia ich się za mównicą na której jest godło państwowe i pełny tytuł urzędu. Nie wiem, czy tak jest wszędzie, ale sądzę że tak. Że w nawet najbardziej mikroskopijnych i nicnieznaczących republikach, prezydent zwraca się do tych, którzy go słuchają z odpowiednią oprawą przed sobą. Jeśli z jakiegoś powodu – może podczas wizyty na szkolnej akademii, albo gdzieś w polu – jeden z drugim nie może przywieźć swojej pieczęci, będzie przemawiał na czystym tle, bez niczego, albo przynajmniej przy czym maksymalnie neurtalnym. Prezydent Komorowski tymczasem odstawiał ten swój ruski bełkot, prężąc wąsa nad dumnym napisem „Dwór w Tomaszowicach”. W tym momencie brakowało już tylko, żeby ktoś mu przylepił do czoła kartkę z napisem: „Catering w przystępnych cenach”.

I dziś ten typ ma czelność oświadczać publicznie, że on nie może pozwolić, żeby marnował się autorytet państwa i Kościoła. To jest dopiero chamstwo! Ktoś, kto ostatnim razem jak słyszał słowo ‘autorytet’ to zapewne wtedy gdy dostał od Palikota pod choinkę jego książkę, pcha się tam gdzie jego obecność budzi wyłącznie grzeszną niechęć, i zaczyna coś mruczeć na temat mojego komfortu, czy dyskomfortu.

Ponieważ prezydent Kaczyński został przez System, którego przedstawicielem jest Bronisław Komorowski, już skutecznie spacyfikowany, czuję się w obowiązku zwrócić się do obecnego prezydenta również – o czym jestem szczerze przekonany – w jego imieniu – „Spieprzaj dziadu!!!”. A jeśli obok niego akurat, w co akurat osobiście z różnych przyczyn bardzo wątpię, stoi pani Kaszalotowa, to niech ona tę prośbę zechce też wziąć do siebie.

P.S. Drobna errata do niedawnej notki dziękczynnej: Przede wszystkim z rozpędu zapomniałem (co za wstyd!) o moich wiernych paypalowcach Marku i Mirku. Bardzo dziękuję i równie bardzo przepraszam. Druga sprawa: Jolu, oczywiście wiem, że z Sieprawia. Nie te lata. Nie ten mózg. Odpowiednie miejsca zostały uzupełnione.