Wykopywanie taboretu

Przeczytałem dziś wpis posła Marka Migalskiego, w którym ten rozpacza nad tym, co zechciał zademonstrować w swojej najnowszej wypowiedzi Stefan Niesiołowski. Kto chce się zapoznać z fragmentami, zapraszam na blog Migalskiego. Kto pragnie poczytać więcej, niech sobie czyta w Polsce. Osobiście nie polecam. Nie ma tam nic ani szczególnie zaskakującego, ani nawet ciekawego, pomijając może fakt, że Stefan Niesiołowski, podobnie jak wielu innych żałobników z 10 kwietnia, doszedł już do siebie i nie grozi mu szaleństwo. Pozostaje zwykłe opętanie. Nie polecam też ze względu na komentarze, jakie pojawiły się pod tą notką, a które świadczą wyłącznie o tym, że Młodzi Demokraci naprawdę walczą o to, by już po 20 czerwca móc spokojnie wyjechać na wakacje. Walczą z taką determinacją, że każdy kto umie myśleć logicznie, musi dojść do wniosku, że to ich marzenie musi się spełnić. Tyle że nie koniecznie w tym kierunku, w jakim sobie to zamyślili.

A więc lepiej tam nie zaglądać. Jedyne co mogę polecić, to by powtarzać sobie – jak mantrę – to nazwisko: Stefan Niesiołowski, Stefan Niesiołowski, Stefan Niesiołowski…Po co? Po nic. Żeby wiedzieć i żeby je zapamiętać. I żeby wiedzieć, po co się chce pamiętać. Bo jestem pewien, że ono się nam jeszcze kiedyś przyda. I tyle. Reszta jest stara jak to wszystko, co nas otacza i oblepia tą gęstą, śmierdzącą mazią nienawiści. Nienawiści niezwykłej, o której kiedyś będziemy czytali w podręcznikach, a z którą dziś musimy sobie jakoś radzić. I liczyć, że stanie się w końcu coś, jakiś cud, który spadnie na te zaczadzone łby i zrobi z nimi odpowiedni porządek. Bo jeśli to się nie uda, to – jak już tu zostało tu niedawno wspomniane – trzeba będzie próbować inaczej. I niech Bóg nas wszystkich przed tym broni.

Reszta jest, jak mówię, stara. Pragnę dziś – właśnie w związku z tym co się dzieje dookoła nas – przypomnieć wpis, jeden z pierwszych na tym blogu, jeszcze z marca 2008 roku, kiedy można było liczyć na to, że są rzeczy, tak po ludzku, po prostu niemożliwe.

Może zabrzmi to jak fikcja, niestety jest najczystszą prawdą. Otóż rozmawiałem wczoraj z osobą mi bardzo bliską, w pewnym sensie najbliższą. Pełny standard: wyższe wykształcenie, rodzina, samochód, porządna praca, bardzo miła powierzchowność, niewymuszona uprzejmość. Plus jeszcze coś. To jest zwyczajnie bardzo dobry człowiek. W pewnym momencie człowiek ów poskarżył mi się, że od pewnego czasu Onet nie chce umieszczać jego postów i że jego zdaniem robi to ze względu na słowo “ścierwo”. Pisze on bowiem tekst zaczynający od słów “Wy piso-bolszewickie ścierwo” i Onet tego nie puszcza. Chodzi teraz o to, żeby “ścierwo” zastąpić czymś innym, tylko czym?

Rozmawialiśmy dłużej i ów dobry człowiek powiedział, że jemu osobiście jest wszystko jedno, kto będzie rządził i w ogóle jest mu ogólnie wszystko jedno, ale ma jedno marzenie. Chce zobaczyć Kaczyńskich, Ziobrę, Gosiewskiego, Girzyńskiego, Szczygłę w kajdankach, a potem już z radością przeżywać każdy dzień, wiedząc, że wszyscy oni gniją w więzieniu. Kiedy mu powiedziałem, że jak już PiS przestanie istnieć, to trzeba będzie się pozytywnie za czymś opowiedzieć, odpowiedział spokojnie i bez śladu emocji, że od czasu rządów Mazowieckiego on osobiście nie obstawia nikogo szczególnie, ale chce, żebym zrozumiał, że to wszystko jest nieistotne, wobec tej jednej jedynej emocji. "Zrozum. Jak już będą wreszcie wieszać Kaczyńskiego, to ja będę pierwszy, który z radością wykopie spod niego ten taboret. Bo ja nie mówię o polityce, o rządzeniu, o tym czy oni coś tam zrobili dobrze, czy źle. Ja ich po prostu nienawidzę”.

Mój rozmówca ani się nie denerwował, ani nie używał brzydkich słów, ani nie miał szczególnie złej miny. Po prostu chciał mi wytłumaczyć swój stosunek do, jak to określał “piso-bolszewii”. Nie dyskutował, nie przekonywał, nie był ciekawy moich opinii – po prostu najuczciwiej na świecie tłumaczył swoją polityczną postawę.

Przyznam, że osobiście nie sądzę, żeby onet.pl specjalnie go ignorował, urażony słowem “ścierwo”. Jeśli się czyta codzienne komentarze internautów, trudno się słowem “ścierwo” poczuć szczególnie zaszokowanym. Nienawiść - czysta, żywa, najszczersza nienawiść do wszystkiego, co reprezentują bracia Kaczyńscy ubierana jest na forum Onetu w tak fantazyjną retorykę, że tu nie może chodzić o kolejne słowo. I nie o słowach chcę pisać. Chodzi mi mianowicie o ogólne podejście.

Wszyscy jesteśmy okropnie rozdyskutowani, wielu z nas uważa, że ma rację i że ta nasza racja jest tak szczera, że wystarczy krok, a uda się osiągnąć choć minimalne zbliżenie. Jest jednak przy tym tak – i część z nas zdążyła tego boleśnie doświadczyć – że niekiedy po przeciwnej stronie zamiast argumentu spotykamy jedynie prostą, czystą niechęć. Niechęć ta manifestuje się różnie; czasem jest to zdanie typu “A wam tam w PiSie ile płacą za te komentarze?”, a czasem jasne i proste: “Pisiory, zamknąć dzioby”.

Po wspomnianej wyżej rozmowie nagle uzmysłowiłem sobie, że oto po raz pierwszy z taką uczciwością i szczerością zostałem skonfrontowany z całym sednem obecnego sporu. Mój rozmówca nie obrażał mnie, nie złościł się na mnie, nie lekceważył mnie kąśliwymi docinkami. Zwyczajnie przedstawiał stan rzeczy. Chodzi mianowicie o nic innego, jak o najzwyklejszą, najdoskonalszą nienawiść i tyle. Reszta to już tylko tak zwany pijar, czy jak mu tam. Gdzie więc miejsce na rozmowę? Gdzie czas na szukanie porozumienia i zgody? Wszędzie może, ale nie w tym temacie.

Mądrzy komentatorzy, znawcy przedmiotu, analitycy bardziej i mniej obiektywni starają się rozpoznać scenę polityczną i społeczną w kraju. Ośrodki badania opinii publicznej mierzą stosunek społeczeństwa do tego czy innego polityka, tego czy innego zdarzenia, a doświadczeni eksperci przedstawiają swoje analizy i proponują rozwiązania. Ostatnio wszyscy zajmujemy się niską oceną społeczną pana Prezydenta. Okazuje się bowiem, że 50% społeczeństwa uważa, że Prezydent powoduje konflikty, 21%, że nie wpływa na nic, 46%, że jest gorszy od prezydenta Kwaśniewskiego, 21%, że zdecydowanie źle wpływa na wizerunek Polski, 58%, że nie reprezentuje godnie Polski, etc. etc. I wszyscy zastanawiamy się, dlaczego, oraz co można i trzeba zrobić, żeby nie było tak źle.

Mnie natomiast wśród pytań sondażowych brakuje jednego, podstawowego: jaki procent z osób badanych i badających żyje od rana do nocy jednym, pięknym marzeniem: by być w końcu tym pierwszym, który wykopie taboret?