O potrzebie zaszczepienia się przeciwko plandemii

 

      Córka moja wzięła udział w spotkaniu rodzinnym, podczas którego jej teść otrzymał od kogoś prezent w postaci dwóch egzemplarzy książki zatytułowanej „Fałszywa pandemia”. W celu przybliżenia nieco problemu, osoba wręczająca teściowi ów prezent wyjaśniła, że koronawirus to wirus jakich wiele, jeśli ktoś zakażenie znosi gorzej niż inni, to jest to kwestia indywidualnego braku odporności, a poza tym wirus pojawia się wyłącznie w śluzówce, a nie w samym organizmie, a zatem z testów uzyskujemy wyniki całkowicie niewiarygodne.  Książka jak książka, prezent jak prezent, objaśnienie również byle jakie, to co natomiast na nas wszystkich zrobiło wrażenie szczególne, to fakt, że teść mojej córki przeszedł niedawno ową chorobę i to w takiej postaci, że nieomalże nie umarł, a ów ciekawy człowiek, który postanowił mu ową książkę podarować, zrobił to po to, by ten się aż tak tym co go spotkało nie przejmował, bo to w sumie nie było nic szczególnie wielkiego.

       Czytelnicy tego bloga być może pamiętają, bo o tym tu już nie raz było, córka moja jest z zawodu biotechnologiem, w związku z czym na pewnych rzeczach zna się znacznie lepiej ode mnie i nie tylko ode mnie. Dziś wprawdzie jest przede wszystkim żoną i mamą, i  jedyne co ma wspólnego z branżą, to wspomnienia i wciąż żywe zrozumienie tematu, wystarczyło to jednak, by opowiedziała mi w sposób dość obszerny, czym jest szczepionka, na temat której w tych dniach jest wszędzie tyle szumu, jak działa i dlaczego jest w stu procentach skuteczna i bezpieczna.  Ponieważ dziecko moje ma ten dar, że pewne choćby nie wiadomo jak skomplikowane kwestie potrafi tłumaczyć na tyle jasno, że nawet jeśli mój stary łeb nie jest w stanie ich do końca zrozumieć, to ja sam ich słucham z zainteresowaniem, poprosiłem je, by mi to wszystko jeszcze raz powtórzyło, tyle że w formie pisemnej, tak bym jej opowieść mógł zamieścić tu na blogu, dla tych z nas, którzy nie mając pojęcia o niczym, uważają, że to nic nie szkodzi, bo oni gdzieś coś usłyszeli i uznali za bardzo ciekawe i wiarygodne. I tu córka moja przesłała mi link do rozmowy z kimś kogo nie znam, a kto zajmuje się ową kwestią zawodowo i zachęciła do tego bym się z owym tekstem zapoznał. Spróbuję więc zatem powtórzyć to co tam znalazłem i na czym moje dziecko oparło swoją relację. Otóż...

       Tradycyjne szczepionki zawierają wirusa, który jest w stanie normalnie namnażać się w komórkach, ale został całkowicie pozbawiony zdolności do wywołania choroby, czyli został poddany tak zwanej „atenuacji”. Na tej zasadzie działają szczepionki chociażby przeciwko wirusom świnki, odry, różyczki czy ospy wietrznej. W przypadku tego typu szczepionek, może dojść do wywołania naturalnej choroby. Każde zachorowanie, jak choćby w przypadku odry,  łączy się wtedy z ryzykiem niebezpiecznych dla zdrowia, a nawet życia, powikłań. Ryzyko to jednak istnieje, ponieważ podajemy wirusa, który normalnie replikuje się w komórkach. Dlatego tam, gdzie można, przechodzi się z wariantu atenuowanego na wariant, który nie zawiera już zakaźnego wirusa, czyli w kierunku tak zwanej „szczepionki genetycznej”. Prace nad nią zajęły ponad 30 lat. a chodziło o to, żeby maksymalnie wyeliminować te jej elementy, nad którymi mamy niepełną kontrolę. Jako że w przypadku wirusa atenuowanego, po podaniu szczepionki nie kontrolujemy go wcale, chodziło o opracowanie technologii szczepionek rekombinowanych, gdzie realnie nie występuje drobnoustrój (wirus czy bakteria), tylko białko wytworzone na bazie genu kodującego. To białko jest produkowane w organizmie, takim jak np. drożdże piekarskie, a następnie oczyszczane, dzięki czemu omijany jest cały bałagan biologiczny związany z namnażaniem i oczyszczaniem wirusa. Nie ma wirusa, ale dysponujemy jego oczyszczonym białkiem uzyskanym w innym, niechorobotwórczym, organizmie.

      Naukowcy poszli jeszcze dalej. Wyeliminowali cały aspekt związany z wirusem jako takim i postanowili skłonić nasze własne komórki, by produkowały to jedno wybrane białko wirusowe. Teraz nie ma w ogóle jakiejkolwiek możliwości, że pojawi się w naszym organizmie wirus zakaźny. Jest tylko jeden jego wybrany gen, o którym wiadomo, że koduje białko wirusa, które dobrze stymuluje odporność. Aby osiągnąć cel, naukowcy podali do wnętrza komórki krótki fragment tzw. informacyjnego RNA (mRNA), który koduje to jedno wybrane białko wirusowe. Wtedy rybosomy naszej komórki same zaczynają to białko produkować. Później, i to jest kolejna zaleta szczepionek genetycznych, białko jest rozpoznawane jako antygen, który powstał wewnątrz komórki. Dzięki temu nasza odporność będzie zawczasu przygotowana na to, że zakażenie będzie miało charakter wirusowy, a nasz organizm będzie lepiej i szybciej odpowiadał na to zakażenie.

      I tu pojawiają się nasze lęki, a mianowicie obawy, że wirusowy RNA zostanie włączony do ludzkiego genomu, co – jak to pięknie pokazano w zabawnym krążącym w Sieci memie – spowoduje na przykład, że zamiast stopy i pięciu ślicznych paluszków na jej końcu, będziemy mieli jeden wielki paluch z równie wielkim paznokciem. Rzecz jednak w tym, że w komórce organizmu człowieka jest to zwyczajnie niemożliwe, ponieważ do tego niezbędny jest bardzo konkretny zestaw enzymów, które w takiej komórce nie występują. Kolejną cechą RNA jest to, że wewnątrz komórki szybko zostanie ono zniszczone. Taka jest naturalna kolej rzeczy w przypadku dowolnego RNA. Na przykład mRNA jest produkowane na okrągło w każdej komórce, stanowi bowiem matrycę informacyjną, na bazie której komórka produkuje swoje własne białka. Po wykonaniu zadania, mRNA ulega zniszczeniu, a jeśli jest potrzeba, komórka syntetyzuje kolejną kopię wymaganego mRNA.

      Tymczasem my w szczepionce podsuwamy informację, co komórki mają syntetyzować. Sztucznie dajemy informację genetyczną, na bazie której zostanie wyprodukowane białko wirusa. Ważne jest, że długość życia takiego mRNA jest krótka, przez co ono bardzo szybko zostaje zlikwidowane. Komórka produkuje białka identyczne z wirusowymi. Potem te białka, tak jak w przypadku każdego kontaktu z obcym antygenem, zostaną rozpoznane przez tzw. profesjonalne komórki prezentujące antygen. One je zabiorą do tkanki chłonnej i pokażą, iż znalazły obce białko. Zaprezentują je limfocytom T pomocniczym, limfocyty pomocnicze rozdysponują informację o antygenie pomiędzy limfocyty cytotoksyczne i limfocyty B produkujące przeciwciała i dopiero wtedy będziemy pamiętać, żeby bronić się przed tym wirusem. Wszystkie szczepionki działają według tego schematu.

      Szczepionka, wbrew temu w co chcą wierzyć niektórzy, nie jest wynikiem tego co zostało opracowane w ciągu minionych miesięcy, lecz wiąże się z 30 latami pracy wielu osób oraz instytutów, a jej bezpieczeństwo musiało zostać przebadane na etapie długotrwałych i skrupulatnych badań klinicznych. Szczepienie daje nam odporność, omijając, i to w sposób bardzo skuteczny, wszystkie wady związane z zakażeniem samym wirusem. Trudno sobie wyobrazić, żeby stanowiło ono zagrożenie dla organizmu, bez względu na to, jak przerażające scenariusze podsuwają nam najpierw plotki, a w dalszej kolejności nasza wyobraźnia. Z biologicznego punktu widzenia, o żadnym ryzyku nie ma mowy.

     I to tyle. A ja oczywiście nie będę ukrywał, że to co tu możliwie przystępnie zacytowałem, w znacznej części stanowi dla mnie kompletny bełkot. No ale ja jestem, jak wiemy, wyjątkowo słabo oczytany, w dodatku zbyt leniwy, by się intelektualnie wysilać ponad to co mi przychodzi z naturalną łatwością. Ponieważ wiem jednak, że wśród czytelników tego bloga większość to osoby – nawet jeśli głęboko przekonane o tym, że mamy do czynienia z tak zwaną „plandemią”, a szczepionka  nas w naszym nieszczęściu tylko jeszcze bardziej pogrąży– znacznie bardziej ode mnie inteligentne, mam nadzieję, że oni akurat sobie z tym odpowiednio poradzą.

     Mnie akurat wystarczyło zapewnienie mojego dziecka, że szczepionka, która oto właśnie zaczęła do nas przybywać jest czymś absolutnie najlepszym, jak to mówią w lepszym towarzystwie, EVER. Czego i wszystkim życzę.