O księżach, którzy potrafią się fajnie mylić i jeszcze fajniej przepraszać

        Zanim w ogóle przejdę do rzeczy, muszę oświadczyć, że o ojcu Adamie Szustaku piszę dziś nadzwyczaj niechętnie. Przede wszystkim, gdy chodzi o jego dotychczasową działalność stricte duszpasterską, po pierwsze nie mam zastrzeżeń, a poza tym, konkretnie na jej temat wypowiedziałem się już jakiś czas temu i uważam, że to zupełnie wystarczy. Po drugie, jeśli miałem co do niego jakieś wątpliwości, to swego czasu zainspirował mnie tu odpowiednio nasz duszpasterz, ksiądz Krakowiak, tłumacząc mi, że jest czymś kompletnie niezrozumiałym, że uwzględniając fakt, jak to się swego czasu ojciec Szustak prowadzał, władze kościelne pozwoliły ojcu Szustakowi działać w ramach Kościoła, i wydaje mi się, że o tym też już tu wspominałem. W kwestii natomiast jego ostatniego wystąpienia, kiedy to najpierw ogłosił, że w majowych wyborach prezydenckich będzie głosował na Szymona Hołownię, by już chwilę potem przeprosić za ową niefortunną agitację, powstała sytuacja tak jednoznacznie zawstydzająca, że ten blog mógłby nie znieść choćby jednego słowa skierowanego w ten dół, a tego nikt z nas chyba by nie chciał.

       Jeśli jednak mimo tego wszystkiego, uznałem za stosowne po raz kolejny uczynić z ojca Szustaka bohatera tego bloga, to wyłącznie z tego powodu, że część czytelników mogłaby mieć w stosunku do mnie pretensje, że jako znanemu dotychczas obrońcy jego kaznodziejskiej działalności, w sytuacji owej ostatecznej kompromitacji, nie wypada mi siedzieć cicho, ale, wręcz przeciwnie, powinienem się najpierw wytłumaczyć, a potem najlepiej jeszcze posypać głowę popiołem. Cicho więc nie będę, choć nie jestem pewien, czy dla powszechnej satysfakcji. W dalszym ciągu bowiem podtrzymuję, że przede wszystkim w tej części nauk głoszonych przez ojca Szustaka, która jest mi znana, nie ma nic zdrożnego, a wręcz przeciwnie to co on robi, jeżdząc po świecie i kręcąc te swoje filmy, jest z pożytkiem dla Kościoła. I nie sądzę, by to się miało zmienić. Natomiast, owszem, numer który on właśnie odstawił, wyrażając w tak otwartej i jednoznacznej formie poparcie dla kandydatury Hołowni, woła o pomstę do nieba. Mało tego, sposób, w jaki on to zrobił, najpierw przyznając, że nie brał udziału w żadnych dotychczasowych wyborach, a więc nie głosował ani na Jana Olszewskiego, ani na Lecha Kaczyńskiego, ani na Jarosława Kaczyńskiego, ani wreszcie ostatnio na Andrzeja Dudę, i dopiero dziś za nadzieję dla Polski i, jak rozumiem, również Kościoła, uznał prezydenturę Szymona Hołowni, skreśla go całkowicie, a tym samym unieważnia całą jego dotychczasową działalność, każac nam podejrzewać, że może on nigdy nie mówił z głowy, ale, podobnie jak przedstawiony tu niedawno Radosław Kotarski – czytał z promptera i nie głosił Słowa Bożego, ale uprawiał zwykły coaching.

        Ale to nie wszystko. Kiedy ojciec Szustak oświadczył, że będzie głosował na „Szymona”, w sposób bardzo elokwentny przekazał swoim fanom, że jeśli którykolwiek z nich ma mu coś w tej sprawie do powiedzenia, to niech się zamknie, bo przede wszystkim, kogo on popiera, to jego prywatna sprawa i obywatelskie prawo, a poza tym on nikogo do niczego nie namawia, tylko tak sobie gada. I to – choć wydawałoby się, że już nic go bardziej pogrążyć nie zdoła – okazało się jeszcze jednym gwoździem do tej trumny. Ów święty mąż ma przed sobą, z tego co nam wiadomo, setki tysięcy młodych ludzi, zapatrzonych w niego, jak w święty obrazek, często ludzi, którzy podobnie jak on na wybory nie chodzą, bo ich to ani nie interesuje, ani się na tej całej polityce nie znają, ogłasza im, że przynajmniej dla niego nadszedł czas, by się zaangażować, że ów czas nazywa się „Szymon Hołownia” i niech się wszyscy od niego odpieprzą, bo on do niczego nie namawia, tylko tak sobie pod nosem mruczy. Przepraszam bardzo, ale nawet jeśli Diabeł nie istnieje, to uważam, że tu akurat kręci się przynajmniej jego ogon.

        No i teraz z tego wszystkiego najlepsze. Nie wiem, co się stało, że ojciec Szustak walnął się dość szybko w niesławną czaszkę. Czy mu zwrócili uwagę przełożeni, czy odezwała się któraś z jego byłych, lub aktualnych kochanek i mu powiedziała, żeby się opamiętał, bo będą problemy, czy zareagował sam sztab Hołowni, czy może po prostu normalnie wytrzeźwiał, faktem jest, że już na drugi dzień ukazało się oświadczenie, które tu przedstawię w formie, jaka została przedstawiona w mediach:

„Wiem i tak niektórzy powiedzą: mleko się rozlało, powiedziałeś, co powiedziałeś. Tak, tylko krowa się nie myli. Popełniłem błąd. Nie powinienem wyrażać publicznie jako ksiądz, jako reprezentant Kościoła katolickiego, swoich preferencji politycznych, które są, jakie są. Mogę o nich dyskutować w prywatnych rozmowach bardzo chętnie, ale nie powinienem tego robić publicznie, i tutaj popełniłem błąd, za który bardzo przepraszam.

Dziękuję tym, którzy potrafili się do mnie odezwać z szacunkiem, z miłością, żeby mi po prostu przekazać: ‘nie przemyślałeś tego’. Taka prawda, nie przemyślałem. Popełniam błędy jak każdy inny człowiek. Mam nadzieję, że ci, którzy mają dobrą wolę zrozumieją, co próbuję powiedzieć. Bardzo przepraszam, że upolityczniłem kanał 'Langusty…'. Zamierzam dotrzymać obietnicy, którą złożyłem jakiś czas temu, że tak nie będzie. Udało się przez 3 tysiące odcinków, więc mam nadzieję, że tak będzie znowu.

To jest fajne, że jesteśmy omylni, i to jest fajne, że mamy ludzi, którzy kochają i którzy potrafią zwracać uwagę w dobry i mądry sposób, okazując miłość. To jest piękno Kościoła”.

      Tu akurat aż mnie korci, by zauważyć, że tu nie ma mowy o jakichkolwiek preferencjach politycznych, ponieważ Szymon Hołownia to nie jest wybór polityczny, lecz czysto estetyczny, a w związku z tym, do zdania „To jest piękno Kościoła”, bardzo by pasowało, by Szustak dodał jeszcze jedno: „I to jest piękno Szymona Hołowni”, no ale postanowiłem, że będę się ograniczał, więc oświadczam, że się z tym swoim szyderstwem pomyliłem, a jest oczywiście strasznie fajne, że jesteśmy omylni, no i zakończę te refleksję już bardziej elegancko. Otóż wspomniałem tu księdza Krakowiaka, człowieka, który pojawił się na tym blogu niemal na samym początku i ogłosił się jego duszpasterzem. Dziś ksiądz Krakowiak już nie komentuje, ale był czas, kiedy to robił regularnie i stanowił tego miejsca autentyczną ozdobę. Był czas – podkreślę to bardzo mocno – kiedy jego komentarze, a często i osobne teksty, które tu z prawdziwą satysfakcja i dumą zamieszczałem, tworzyły jakość wręcz nadzwyczajną. Ponieważ jednak codzienna praca duszpasterska w parafii zaabsorbowała księdza Krakowiaka tak, że poza snem na nic już nie miał za bardzo czasu, komentarze, a tym bardziej osobne refleksje, stopniowo przeszły do historii, a ja mam już tylko nadzieję, że może nie na zawsze. Chciałbym jednak opowiedzieć o czymś innym. Otóż któregoś dnia, w tamtych pięknych czasach, doszło do tego, że spotkałem się z księdzem Krakowiakiem i ze wstydem przyznaję, że kiedy jechałem z tą wizytą, byłem pewien, że ujrzę kogoś, kto będzie wyglądał i gadał w równie spektakularny sposób, jak nie przymierzając, ojciec Szustak. Potem zresztą nasi wspólni znajomi z bloga pytali mnie: „No i co? Mów, jak on wygląda? Jaki on jest?” A ja odpowiadałem niezmiennie: „W ogóle nie tak, jak byśmy sobie życzyli. On wygląda, jak ty, czy ja, i to jeszcze w najlepszym wypadku”.

       Mam już zatem na sam koniec dwie kwestie już tylko do księdza Krakowiaka – znanego niektórym z nas jako Don Paddington. Przede wszystkim chciałem przeprosić za to, że mówię to księdzu dopiero dziś, ale do ojca Szustaka Ksiądz nie ma, i nigdy nie będzie miał tak zwanego startu. Krótko mówiąc, jest Ksiądz do niczego. Poza tym chciałem prosić o poradę duszpasterską: czy to możliwe co powiedział pewien bardzo mądry duszpasterz, że ksiądz, którego parafianie kochają, jest bardzo często wysłany przez samego Szatana?