Posłuchaj, to do Ciebie

      Przyszła pora by zamknąć naszą akcję pod tytułem „Złotówka dla Toyahuja”, a wraz nią, konieczność przedstawienia podstawowych informacji wraz z komentarzem, które powinny zainteresować przede wszystkim samych uczestników akcji, ale, jak sądzę, również naszych drogich hejterów. Otóż przez te trzy dni na podany przeze mnie numer konta wpłynęło 125 złotówek, trzy osoby przysłały maile z informacją, że się przyłączają do akcji, jednak z różnych powodów przelewu zrobić nie są w stanie, no i warto jeszcze wspomnieć o 16 złotówkach przekazanych przez Paypala, głównie przez czytelników z zagranicy.  Tym samym, na potrzeby parafii prowadzonej przez naszego sprawdzonego przyjaciela, księdza Rafała Krakowiaka, przekazuję 141 złotówek z prośbą o modlitwę za mnie i za ludzi, którzy tu ze mną są.

      Nie wiem dlaczego, choć domyślam się, że powody nie są w żaden sposób dla nas interesujące, bardzo znaczna część czytelników tego bloga, o których wiem, że tu są, lub nawet znam osobiście, w naszej akcji nie wzięła udziału. Są wśród nich osoby, które przesłały mi pieniądze tydzień wcześniej, w odpowiedzi na moją prośbę o wsparcie, a tu widocznie uznały, że się nie będą wygłupiać, ale jest też szereg osób mi bliskich, o których wiem, że ten blog czytają i lubią, ale ponieważ nie czują się częścią tak zwanej „społeczności internetowej”, konsekwentnie trzymają się z dala od wszelkich internetowych akcji. To jest parędziesiąt osób, znanych mi zarówno z twarzy, jak i z nazwiska, w stosunku do wielu z nich czuje nieopisaną wdzięczność i dziś o nich tu pamiętam. Wiem, że oni się nie dorzucili do tacy, ale z pewnością mają szereg innych sposóbów, by godnie wydać swoje pieniądze.

      Nie umiem powiedzieć, czy jest więc nas 300, czy mniej, czy więcej, ale z czystym sumieniem informuję, że to jest mniej więcej ta liczba i że jeśli trzeba będzie, to powalczymy i w cieniu.

      Bardzo wszystkim dziękuję i obiecuję, że póki mi życia i rozumu starczy będę robił to, co robię dotychczas, ku naszemu wspólnemu wzruszeniu. Bo, powiedzmy sobie, co tak naprawdę mamy, poza owym wzruszeniem? No co?

      Już na sam prawie koniec chciałbym dorzucić jeszcze jeden, moim zdaniem, zupełnie kluczowy komentarz. Może otóż ktoś powiedzieć, że tych 141 czytelników to ja mogę sobie wsadzić w nos. Nic bardziej mylnego. Niech którykolwiek z tych mądrali pokaże mi kogokolwiek na tym rynku kogoś, kto przedstawi 141 osób, którzy na wezwanie: „Proszę o złotówkę”, zadadzą sobie ten trud, by wejść na stronę swojego banku i wykonać ten przelew. Który z nich jest w stanie to po to sięgnąć? Pisarz Twardoch? Aktor Linda? Dziennkarz Wolski? Artysta Pietrzak?

      No właśnie, Pietrzak. Nie oglądałem jego występu na festiwalu w Opolu, bo zwyczajnie zasłuchałem się w muzykę, której akurat słuchałem tu u siebie i o wszystkim zapomniałem. Jak jednak słyszę od znajomych, doszło do pełnej, kompletnej i tragicznie żenującej kompromitacji. Ja nie chcę się znęcać nad osobą, jak by nie było już starszą, niemniej mam propozycję: niech Jan Pietrzak ogłosi w Interencie zbiórkę z jakiegokolwiek powodu, nie związanego z budową łuku triumfalnego nad Warszawą i wtedy dopiero się naprawdę policzymy. Rzecz bowiem w tym, że nie ma znaczenia ilosć, lecz jakość. I z tą refleksją zostawiam czytelników tego bloga. Jutro wracamy do tego co od niemal już 10 lat tu przeżywamy. Do naszych smutków i radości.

     Wcześniej użyłem słowa „prawie”. Owo „prawie” to – choć powinno się ich tu znaleźć znacznie więcej – zaledwie dwa komentarze. Pierwszy został załączony do przelewu:

„Kiedyś źle Pana oceniłem. Przepraszam. Pan mnie zbanował. Nic to. Zawsze Pana czytam, podziwiam i propaguję”.

     No i jeszcze jeden, zamieszczony w komentatrzu na blogu:

„No teraz to żeś mnie pan zdenerwował. Przyjechałem właśnie do domu po 27 godz tournee za kierownicą, zaparzyłem herbatę, usiadłem na podłodze przed laptopem, a tu taki numer! Nie byłoby nic w tym złego, tylko nie pamiętam loginu do konta, a sięgnięcie po niego wymaga ruszenie kufra z podłogi, bo login leży na szafce 3m dalej. I tu jest problem. Ale niech tam, raz się żyje.
Przepraszam za głupi komentarz, ale po ponad dobie bez snu trudno napisać coś sensownego”.

    Bardzo dziękuję. Nawet gdybym miał to pisać już tylko dla Was dwóch, będę pisał.

Książki, jak zawsze są do kupienia na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl. Zapraszam z całego serca.