O pewnej złotówce na Toyahuja

      Jak części z nas wiadomo, prowadzę ten blog od roku 2008, raz z większą, raz z mniejszą intensywnością, niemniej zawsze oscylując wokół 300 tekstów rocznie. Od dziewięciu lat, niemal każdy dzień przynosi tu kolejną notkę i dziś, po tych wszystkich latach, muszę z nieopisaną radością stwierdzić, że nie stało się nic, bym miał stracić wiarę w sens tego, co robię. Szczególnie ostatnie dni utwierdziły mnie w przekonaniu, że, mimo iż tak wiele przez te wszystkie lata się zmieniło, ten blog dla wielu pozostaje dokładnie tym samym czym był na początku. I to jest wiadomość, jak mówię, prawdziwie radosna.

       Dwa razy zdarzyło się, że zmuszony byłem potraktować to miejsce zarobkowo. Raz, w roku 2010, kiedy kampania nienawiści wobec Prawa i Sprawiedliwości doprowadziła do tego, że straciłem pracę i aby przeżyć musiałem się ratować wsparciem Czytelników, no i drugi raz, ostatnio, w związku z bardzo doraźnym kryzysem, którego nie byłem w stanie pokonać samodzielnie. Za jednym i drugim razem, z pełnym sukcesem.

      Wczoraj na tym blogu pojawił się nieznany mi komentator, wedle wszelkich danych, reprezentujący najbardziej bezkomromisową część elektoratu Prawa i Sprawiedliwości, który najpierw przez cały dzień zasypywał mnie wszelkiego typu szyderstwami, by mnie wreszcie z satysfakcją poinformować, że dla mnie dobre czasy się wreszcie skończyły. I to jest dla mnie wiadomość prawdziwie szokująca. Otóż ja byłem szczerze, i w moim rozumieniu jak najbardziej słusznie, przekonany, że dzięki tej naprawdę uczciwej i pełnej oddania pracy, mój czas się wreszcie zaczął, tymczasem ustami jednego z przedstawicieli nowej władzy zostałem poinformowany, że jest wręcz odwrotnie. To, co ja przeżywałem przez minione lata, to nic, przy tym, co mnie czeka teraz, za rządów Dobrej Zmiany.

      Nie będę tu wchodził głębiej w szczegóły, jednak gotów jestem się częściowo z tą opinią zgodzić, na tyle choćby, by przyznać, że rozumiem jej sens. Jest bowiem tak, że kiedy wszyscy byliśmy w ten czy inny sposób przyduszeni totalitarnymi – właśnie tak, totalitarnymi! – rządami kolalicji PO – PSL, dla wielu z nas tak zwane „prawicowe blogi” stanowiły swego rodzaju… przepraszam za to określenie, ale jednak swego rodzaju „archipelagi wolności”. No i też wielu z nas przychodziło tu choćby po to, by odetchnąć świeżym powietrzem. Dziś, kiedy wiele wskazuje na to, że owo tak bardzo wyczekiwane zwycięstwo, utuli nas do swojego serca na zawsze i najwyraźniej nie ma takiej siły która by była to w stanie powstrzymać, można odnieść wrażenie, że powoli stajemy się niepotrzebni.

      I proszę nie myśleć, że ja ów upływ czasu poczułem dopiero teraz. Pamiętam, jak 10 kwietnia zeszłego roku siedzieliśmy z Coryllusem na Targach Wydawców Katolickich pod Zamkiem – dotychczas, obok Targów Książki Historycznej, z finansowego punktu widzenia, najlepszych – na zewnątrz świętowano zwycięstwo prawdy i nadziei, a myśmy czuli, że tym razem się przez to, co się stało nie przebijemy i że każdy kolejny rok może się okazać już tylko gorszy.

       Wczoraj Coryllus na swoim blogu ogłosił, że Klinika Języka tej jesieni nie weźmie udziału ani w targach w Katowicach, ani w Krakowie, ani we Wrocławiu, ani także w Warszawie. A ja muszę przyznać, że od pewnego czasu sam się zastanawiałem, czy w ogóle powinienem jechać w tym roku do Warszawy. Czy to ma w ogóle sens. Otóż obawiam się, że doszliśmy do ściany. System, w sojuszu ze zwykłym ludzkim pragnieniem komfortu, zwyciężył.

      Zeszły tydzień minął mi na autentycznych emocjach związanych z myślą, czy uda mi się jeszcze trochę pociągnąć… i, jak już wspomniałem, okazało się, że przez te dziewięć lat, przynajmniej gdy chodzi o ten blog, nie zmieniło się nic. Z drugiej strony, atak jest zdecydowanie bardziej stanowczy niż dotychczas. I nawet niekoniecznie mam tu na myśli wspomnianego na początku komentatora, który właśnie ogłosił mój koniec. Proszę sobie wyobrazić, że wśród licznych zeszłotygodniowych przelewów otrzymałem też jeden, w wysokości 1 złotego, wysłany przez niejakiego Marka Andrzeja Pawlaka z ulicy Chrobrego w Katowicach, zatytułowany: „Złotówka na flaszkę dla Toyahuja”.

      Nie mam pojęcia, kim jest ten Pawlak, niemniej mam bardzo poważne podejrzenie, że on dwa lata temu, podobnie jak ja, głosował na Andrzeja Dudę i na Prawo i Sprawiedliwość, a dziś wszystkich, którzy uważają ministra Jakiego, czy minister Kempę za szkodników, a Wiadomości TVP za parodię dawnego „Dziennika telewizyjnego”,  postanowił wytępić. A mi, proszę sobie wyobrazić, kiedy widziałem tę demonstrację, przyszedł do głowy pomysł na pewien projekt. Otóż kompletnie nie mam pojęcia, ile osób czyta mój blog i czerpie z niego pozytywną satysfakcję. Wiem, że to jest jakieś od 2 do 3 tysięcy odsłon dziennie, ale kim są osoby, które owe odsłony generują, ale przede wszystkim może, ile ich jest, nie mam pojęcia. Czy większość z nich to ci, którzy życzą mi nic ponad to bym zdechł w nędzy, czy może są to ludzie, którzy przychodzą tu od lat i wciąż widzą sens, by tu przychodzić, a może są to jacyś zupełnie przypadkowi internauci, którzy mają to wszystko w nosie? Wpadłem więc na następujący pomysł. Proszę mianowicie wszystkich tych, którzy czują się przyjaźnie związani z moim blogiem o przelanie na moje konto jednej złotówki, a w tytule przelewu napisanie dwóch czy trzech słów komentarza, a ja w ten sposób się dowiem, ilu z nas pozostaje tu naprawdę zaangażowanych i w ten sposób się wreszcie policzymy. No a potem napiszę na ten temat osobną notkę, gdzie omówię wynik tej operacji, i oczywiście, niezależnie od tego, czy to będzie osób 50, czy 200, czy więcej, wynik podam natychmiast do publicznej wiadomości, a zebrane pieniądze przekażę na potrzeby parafii prowadzonej przez sprawdzonego przyjaciela tego bloga księdza Rafała Krakowiaka z Poznania, z prośbą by się za nas wszystkich pomodlił.

     Trochę się oczywiście boję, że mój pomysł się nie spodoba i zostanie po nim jedynie kac, no ale postanowiłem zaryzykować. Bardzo proszę o poświęcenie tego czasu.

      Oto numer konta: 50 1050 1214 1000 0092 2516 8591 i stanowcza prośba: chodzi o złotówkę i ani grosza więcej. Może być też oczywiście ów grosz, dwa, czy trzy, a nawet słynne 12, jednak nie więcej niż złotówka. Tym razem chodzi głównie o statystykę. No i wiedzę. A od jutra lecimy dalej.

Ksiażki są oczywiście do kupienia na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl.