Czy nauczyciele mają przyjaciół?

   Szczerze powiedziawszy, ze względu na wyjazd do Warszawy, nie planowałem na ten weekend żadnego tekstu, ponieważ jednak siedzę sobie właśnie spokojnie w pociągu, a od wczoraj dostaje kolejnej już z rzędu cholery na naszą kochaną najlepszą zmianę, pomyślałem, że w sumie nic nie zaszkodzi jeśli skorzystam z technicznych możliwości, jakie daje współczesny świat i napiszę coś na telefonie. Otóż wczoraj właśnie, pani premier Szydło, wydelegowana przez rząd do prowadzenia negocjacji z Broniarzem i jego kliką, ogłosiła że nauczycielom narzekającym na zbyt niskie pensje zaproponowano absolutnie najlepsze rozwiązanie, sprowadzające się do tego, że rząd sfinansuje podwyżki zwiększając nauczycielom liczbę obowiązkowych godzin. A zatem, oni będą więcej pracować, i w ten też sposób będą więcej zarabiać. Znając najnowsze metody traktowania nauczycieli przez rząd, powinienem się właściwie cieszyć. W końcu oni mogli zupełnie spokojnie zaproponować rozwiązanie przeciwne: nauczyciele, owszem, będą pracować dłużej, ale za to im się pensje obniży. "I co? Ciągle niezadowoleni? Dziwne".
      Mimo to się nie cieszę. Dlaczego? Bo z tego co słyszę, wiem już z całą pewnością, że oni doskonale wiedzą co robią. Oni w tych rozmowach zdecydowanie traktują nauczycieli w taki sam sposób, w jaki sami nauczyciele traktują krnąbrnych uczniów, których pragną skutecznie zniszczyć. Metoda jest prymitywnie prosta. Trzeba kłamać w żywe oczy, a na twarzy utrzymywać jeden przekaz: jutro będzie jeszcze gorzej. Chodzi o to, by ucznia - a tu nauczyciela - doprowadzić do takiego stanu, że on najpierw z wściekłości zacznie płakać, a potem już będzie się tylko grzecznie patrzył w książkę.
     Opowiadała mi wczoraj uczennica, jak w piątej klasie podstawówki jej pani od historii któregoś dnia, zupełnie niespodziewanie i bez żadnego widocznego powodu, przy całej klasie, przybliżyła twarz do jej twarzy, spojrzała jej prosto w oczy i zapytała: "Zuzia, czy ty masz jakiś przyjaciół?" Zaszokowana i przestraszona dziewczynka - swoją drogą nadzwyczaj porządne i grzeczne dziecko - odpowiedziała: "No tak". Na co nauczycielka, jeszcze mocniej wlepiając wzrok w jej oczy, powoli podkręciła głową i powiedziała: "Nie. Nie masz".
      Ona do dziś nie ma pojęcia, skąd ta czerń, natomiast ja odnoszę wrażenie, że to w jaki sposób rząd traktuje reprezentowanych przez ZNP nauczycieli, to kropka w kropkę ta sama bezczelna i bezkarna agresja, o jakiej opowiadała mi moja Zuzia. Oni zbliżają swoją szyderczą twarz do twarzy nauczyciela, którego - często zresztą bardzo słusznie - uważają za wroga i pytają publicznie: "Czy ty w ogóle masz przyjaciela?"
      W tej sytuacji uważam że już nic nie stoi na przeszkodzie, by z owym strasznym wręcz uporem najpierw w kółko powtarzać to same kłamstwo o sredniej pensji brutto nauczyciela dyplomowanego w rzekomej wysokości 5,5 tys. zł, a następnie ogłaszać podwyżkę do 8 tys.
     "Czy ty masz w ogóle jakiegoś przyjaciela?"
      Jak wiemy, to co mnie dotychczas irytowało w zachowaniu rządu najbardziej, to właśnie owe 5,5 tys. Ponieważ w żaden sposób nie potrafiłem pojąć, skąd oni te cyferki wzięli, uznałem że ot tak, poszukali jakiejś odpowiednio szokującej wielkości i przypierniczyli nią w ten głupi, nauczycielski leb. I oto okazuje się że nic podobnego. To jest suma jak najbardziej realna, w którą się wlicza pensje dyrektorów oraz różnego rodzaju roczne nagrody dla "wyróżniających się" nauczycieli: nagroda dyrektora, nagroda ministra, nagroda kuratora, nagroda prezydenta miasta. I to stąd właśnie owe 5,5 tys. I to stąd też, jak już zaproponowała minister Zalewska, owe dodatkowe pięć stów miesięcznie dla każdego z nich.
      Czemu oni to robią? To już sobie wyjaśniliśmy. Chodzi o to by wdepnąć to zgnuśniałe środowisko w ziemię i przykryć brudną szmatą. No ale czemu im tak bardzo na tym zależy? No więc to też sobie wyjaśniliśmy. To jest prawdziwa wojna, gdzie się nie bierze jeńców. Rząd prawdopodobnie się już zorientował, że jeśli się tego całego ZNP nie weźmie za twarz, oni będą wracać regularnie, za każdym razem z coraz wyżej podniesioną głową.
     No i dobrze. Niech tak będzie. Ja się jednak obawiam, że obok tego wystąpi inne zjawisko. Uczniowie i ich rodzice jeszcze bardziej będą traktować nauczyciela jak taniego lenia i złodzieja, a ten, gdziekolwiek się pojawi i zostanie zapytany co robi, ostatnią rzeczą jaką zrobi, będzie przyznanie się, że uczy w szkole. To już bezpieczniej będzie powiedzieć: "Normalnie, pracuję w burdelu".

Jeszcze raz zapraszam dziś i jutro na Targi Wydawców Katolickich w Warszawie w Arkadach Kubickiego. Jak już tam będę, napiszę jaki numer ma nasze stoisko, bo póki co, sam nie wiem.