O przekonujących i ładnie podanych kłamstwach

    8 kwietnia, czyli dzień zapowiedzianego początku strajku nauczycieli, a wraz z nim terminy pierwszych egzaminów naszych dzieci, zbliżają się nieubłagalnie, a jednocześnie trwają rozmowy między Komunistycznym Związkiem Nauczycielstwa Polskiego i rządem i choć, szczerze powiedziawszy, od początku nie wierzę w to, że do strajku – przynajmniej w zapowiedzianej formie – w ogóle dojdzie, to, owszem, mam oko na to, co się po obu stronach tej żałosnej awantury dzieje. Dlaczego twierdzę, że mamy do czynienia nie dość że z awanturą, to jeszcze z awanturą śmiechu wartą? Otóż rzecz w tym, że tak jak sam rozumiem problem, a uważam, że go rozumiem dość dobrze, jedna i druga strona urządziła nam tu zwykłą komedię, gdzie każdy z tych śmieszków  doskonale nauczył się swojej roli i odgrywa ją najlepiej jak tylko potrafi w jednym tylko celu: by ci, do których te żarty są kierowane, pod koniec całego przedstawienia nagrodzili ich rzęsistymi brawami, wznosząc znane hasło Cezarego Krysztopy: „Żądamy przekonujących i ładnie podanych kłamstw”.  Nie mam najmniejszych bowiem wątpliwości, że zarówno rząd, jak i ci tak zwani związkowcy – o nauczycielach już nie mówię, bo ich akurat w znacznej większości uważam za wyjątkowo kiepskie towarzystwo, które ani nic z tego co się dzieje nie rozumie, ani zrozumieć nigdy nawet nie chciało – robią to co robią, by tę akurat grupę społeczną mieć bezpiecznie gnuśniejącą pod swoim butem.

To zresztą owa gnuśność, w jakiej jest zanurzony po uszy przeciętny polski – swoją drogą, wcale nie jestem pewien, czy tylko i czy przede wszystkim polski – nauczyciel, jest moim zdaniem pierwszą przyczyną tego, że wspomniany teatr może być od lat odgrywany na tak niskim poziomie, a przy tym z tak niezwykłą skutecznością. Jestem bowiem szczerze przekonany, że gdyby jeden z drugim poczuli choćby minimalną potrzebę objęcia rozumem sytuacji, w jaką zostali wplątani zarówno przez Związek, jak i przez kolejne rządy, potrafiliby sami, bez zasmarkanej uprzejmości tych cwaniaków, zadbać o to, by zarówno warunki w jakich pracują, pensje, no a przede wszystkim społeczny szacunek były dziś znacznie, znacznie wyższe. Niestety, jest tak, że praca nauczyciela, ale też realizacja tak zwanego obowiązku szkolnego, to w znacznej mierze kompletna fikcja, gdzie każdy nauczyciel oraz uczeń jest jednocześnie i katem i ofiarą, a prawdziwe życie toczy się albo na korkach, gdzie można przynajmniej liczyć na jakąś naukę, albo w domu, kiedy już mąż przyniesie do domu pensję i będzie można będzie pójść na zakupy.

A zatem, jak już wspomniałem, stan rozmów między stronami tego przedstawienia pasjonuje mnie bardzo średnio, muszę jednak przyznać, że wczoraj pojawiła się na chwilę informacja, która, owszem, zwróciła moją uwagę i pozwoliła mi przynajmniej przez chwilę wierzyć, że ktoś tu jednak przynajmniej na chwilę ma ludzkie odruchy. Otóż, jak może część z nas wie, wśród sformułowanych jakiś czas temu przez Ministerstwo Edukacji ofert dla nauczycieli pojawiło się wyjątkowo bezczelne kuriozum w postaci obietnicy pięciu stów miesięcznie dla tak zwanego „dobrego nauczyciela”. Ja oczywiście wiem, że szczególnie w kręgach zaprzyjaźnionych z dyrekcją, owa propozycja wywołała entuzjazm, poza tym jednak nic więcej, ponad zwykłe wzruszenie ramion, no i może z rzadka autentyczne wzburzenie. Któż to bowiem jest „dobry nauczyciel”? Wedle jakich kryteriów – poza oczywiście subiektywną opinią dyrekcji, która zawsze i wszędzie pozostaje poza jakąkolwiek kontrolą – można ocenić, który nauczyciel jest „dobry”? Jest dobry, bo go lubią uczniowie? A może jest dobry, bo jest lubiany w pokoju nauczycielskim? A może jest dobry, bo jest surowy i uczniowie są grzeczni na jego lekcjach? A może to jest ten nauczyciel, który organizuje w szkole Walentynki oraz Hallowe’en i w tłusty czwartek przynosi pączki? A może to ten, co zajmuje się organizacją Dnia Walki z Faszyzmem? Już wiem! To jest nauczyciel, którego uczniowie mają same piątki? To jest ten, którego zawodostwo wyznacza liczba laureatów olimpiad? To jest nauczyciel z najlepszymi wynikami podczas matur?

A co w takim razie z nauczycielami WF-u, czy muzyki? Co z nauczycielami w podstawówkach, gdzie dzieci są najczęściej same z siebie mądre, albo głupie i od nauczyciela nie zależy praktycznie nic poza dbaniem o dyscyplinę? A co z nauczycielami w prowincjonalnych szkołach, gdzie olimpijczyków nie ma prawie w ogóle? A co z tymi, co uczą w osiedlowych szkołach, gdzie muszą się zmagać głównie z miejscową bandyterką? A co z nauczycielami w szkołach specjalnych, gdzie o wynikach mowy być nie może? A co z nauczycielami w szkołach, które dzięki niekompetencji dyrektora, mają renomę „słabych” i które przyjmują wyłącznie te dzieci, dla których nie było miejsca gdzie indziej? A co ze szkołami, które, jeszcze z powodu zamierzchłych zasług jeszcze PRL-owskiej dyrekcji cieszą się opinią „najlepszej szkoły w mieście” i do których drzwiami i oknami walą najzdolniejsze dzieci w całej okolicy i gdzie nawet najgłupszy, najbardziej leniwy nauczyciel nie jest w stanie wiele popsuć? Co wreszcie z nauczycielami naprawdę znakomitymi, pełnymi poświęcenia i o niezwykłych talentach, do tego stopnia znienawidzonych przez dyrektora, że ten prędzej rzuci tę robotę, niż wyznaczy go do jakiejkolwiek nagrody?

Kiedy dowiedziałem się o propozycji owych pięciu stów dla wyróżniających się nauczycieli, przyznam, że na myśl, że moja Dobra Zmiana mogła wpaść na coś tak beznadziejnie głupiego, dostałem autentycznej cholery. I oto, proszę sobie wyobrazić, właśnie wczoraj pojawiła sie informacja, że premier Szydło zaproponowała Broniarzowi, że ona da nauczycielom jakieś tam podwyżki, pod warunkiem, że Broniarz zrezygnuje z forsy dla „najlepszych nauczycieli”, i to one własnie zostaną przesunięte na zwykłe wynagrodzenia. I oto, proszę sobie wyobrazić, Broniarz odpowiedział, że mowy nie ma. On w żadnym wypadku nie zgodzi się na to, by pozbawić dyrektorów możliwości trzymania nauczycieli za ich tępe pyski. No i na tym rozmowy stanęły.

 To było wczoraj, jeszcze przed południem i powiem szczerze, że nie wiem co dalej z ową jedyną sensowną jak się zdaje w tym całym oszustwie propozycją. Powiem jednak szczerze, że spodziewam się marnego zakończenia. To już prędzej mogę oczekiwać, że oni ustalą coś wręcz przeciwnego. Wszystkie dotychczas zapowiedziane podwyżki zostaną odwołane, podstawowe pensje pozostaną na dotychczasowym poziomie, natomiast „dobry nauczyciel” dostanie miesięczny dodatek w wysokości 5 tys. zł. netto... no niech będzie, że trzech najlepszych nauczycieli w szkole plus dyrekcja. No i wzrośnie składka na ZNP.

A reszta nich od czasu do czasu postrajkuje przeciwko Kaczorowi i pedofilom w Kościele.

Przypominam uprzejmie, że jest już do kupienia moja nowa książka. Tu: https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/imperium-czyli-gdzie-pada-cien-na-ss-mantola/