Za co szanujemy pamięć premiera Jana Olszewskiego

     Odczekałem jak Pan Bóg przykazał jeden dzień od czasu gdy zakończyła się oficjalna żałoba po śmierci premiera Jana Olszewskiego i korzystając z okazji, że moja żona już śpi, a tym samym straciła z oka swój laptop, pomyślałem, że może uda mi się napisać parę dodatkowych słów refleksji na temat osoby, służby, oraz historycznego znaczenia zmarłego Premiera. Otóż pierwsza rzecz, jaką muszę – a w tej chwili, jak sądzę, już mogę – powiedzieć, jest to, że wbrew słowom Antoniego Macierewicza, Jan Olszewski nie dość że nie był najwybitniejszym polskim politykiem ostatnich dziesięcioleci, to w ogóle jako polityk okazał się kimś zwyczajnie przeciętnym. Przyznaję, że Jan Olszewski to człowiek porządny, dobry i uczciwy, natomiast, muszę to powtórzyć, jako polityk od początku do końca swojej publicznej działalności pozostał ani lepszym, ani gorszym od całego szeregu osób, które gdzieś tam szukały swojej szansy i jeśli ją choć na chwilę znalazły, to wyłącznie dzięki wsparciu tych, którzy okazali się od niego zdolniejsi. W tym wypadku, Jarosława Kaczyńskiego. Ja oczywiście pamiętam czas, kiedy Porozumienie Centrum zostało przez Służby rozbite w pył, Jarosław wycofał swoje nazwisko z list wyborczych AWS-u i znalazł się na granicy kompletnej anihilacji, a nie kto inny jak Jan Olszewski go przygarnął, niemniej jednak w ostatecznym rozrachunku to nie Jarosław Kaczyński zawdzięcza Olszewskiemu swoją dzisiejszą pozycję, tylko Olszewski jest dziś na ustach całej Polski dzięki temu, że Lech Kaczyński w pewnym momencie uznał go za bezdyskusyjną wartość. Bez tego, dziś o Janie Olszewskim wspominano by jedynie z okazji minuty ciszy podczas kolejnego posiedzenia Sejmu.

      A mimo to, nie można zaprzeczyć, że Jan Olszewski to w pewnym sensie postać dla współczesnej polskiej historii pierwszoplanowa, jednak paradoksalnie nie dzięki jakiemuś wielkiemu sukcesowi, bo takich nie odnotował, ale prawdziwie dramatycznej porażce, którą przyszło nam nazywać Nocną Zmianą. To wtedy właśnie, zapewne całkowicie wbrew swoim intencjom, a wręcz dzięki do dziś do końca niezbadanym intencjom Janusza Korwina-Mikke, pozwolił Jan Olszewski nam, zewnętrznym obserwatorom, uzyskać już na zawsze wiedzę, kto jest kim. I dzięki tej wiedzy, potrafimy się dziś tak dobrze poruszać w tej okropnej politycznej plątaninie.

      Oto zaledwie jeden z wielu przykładów. Oglądałem w telewizji transmisję z pogrzebu zmarłego Premiera i w tłumie osób kłąbiących się przy grobie zobaczyłem charakterystyczną czapkę, a pod nią twarz Adama Słomki, i proszę sobie wyobrazić, że mimo obecności mojej wnuczki w tym momencie zakrzyknąłem: „A cóż ten skurwysyn tu robi?” Gdyby ktoś nie wiedział, skąd to wzburzenie, pozwolę sobie przypomnieć fragment sejmowego wystąpienia wspomnianego Słomki z pamiętnego czerwca 1992 roku:

      „W trakcie rozmów wtorkowych o poszerzeniu koalicji rządowej - zaproszono właśnie Konfederację do tych rozmów - minister spraw wewnętrznych poprosił członka władz najwyższych KPN [...] i na osobności poinformował go, iż przywódca Konfederacji jest agentem Słuzby Bezpieczeństwa [...]
Chcę również poinformować, że dzisiaj udostępniono mi oraz posłowi Michałowi Janiszewskiemu wszystkie te dokumenty, które miały rzekomo świadczyć o współpracy Leszka Moczulskiego ze Służbą Bezpieczeństwa - 600 stron maszynopisu i rękopisu - [...] i chcę powiedzieć, iż nie ma tam niczego, co by w najmniejszym stopniu dawało podstawę do stwierdzenia, że Leszek Moczulski był współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. Panowie z rządu, mieliście pełną świadomość tego faktu i jest rzeczą obrzydliwą moralnie, iż podejmowaliście [...] próby wyłączenia przewodniczącego KPN z życia politycznego [...] że robiliście rzeczy nie tylko politycznie obrzydliwe, ale moralnie niegodziwe. I z tych powodów, mimo że przecież reprezentujecie centroprawicę, formację nam zbliżoną... Tak, taka jest prawda. [...] Jeszcze dzisiaj, do godziny 20 czułem na pewno większą przyjaźń do was, niźli do tamtej strony sali, ale po tym, co zobaczyłem... Ale po tym, co zobaczyłem, muszę powiedzieć, iż komuniści w stanie wojennym nie posuwali się do tak obrzydliwych metod, do jakich się tutaj posunięto”.

      To jest Adam Słomka, ten który dziś próbuje się dopchać do rodziny Jana Olszewskiego, tak by kamery zechciały go w tym tłumie rozpoznać, natomiast w tym samym czasie jego ówczesny partyjny kolega Krzysztof Król pisze na Twitterze następujące słowa:

     „W dniu pogrzebu Jana Olszewskiego odtworzyła się koalicja, która uratowała Polskę przed Kaczyńskimi i Macierewiczem w 1992 roku. Wtedy wygraliśmy 273:119. Powtórzymy ten wynik”.

     A więc to możemy z czystym sumieniem powtórzyć: Jan Olszewski, człowiek, dobry, uczciwy i porządny, tak samo jak zasłużył się dla Polski swoim pięknym przykładem właśnie owej porządności, tak samo pozwolił nam poznać prawdę o tych, którzy nas otaczają, życząc nam jedynie śmierci. I choćby za to mu wieczna chwała.

      Ale jest jeszcze coś, dla mnie akurat o bardzo niewielkim znaczeniu, natomiast być może istotne dla tych, którzy dziś, wspominając Jana Olszewskiego, odmieniają na wszelkie sposoby słowo „socjalizm”. Próbowałem odnaleźć choćby małą wzmiankę na ten temat w Sieci, jednak bez efektu. Ja sam jednak doskonale pamiętam, jak właśnie w tamtym czasie, kiedy mieliśmy szczęście żyć w czasach gdy Jan Olszewski był premierem polskiego rządu, ja, jako drobny przedsiębiorca, przez jeden krótki rok płaciłem podatek w wysokości 7 procent. Nie musiałem przy tym prowadzić książki podatkowej, nie musiałem składać deklaracji PIT, wystarczyło, że raz na miesiąc zaszedłem do Urzędu Skarbowego, powiedziałem ile przez ten miesiąc zarobiłem, wpłaciłem odpowiednią sumę do kasy i wróciłem do domu. Nie musiałem w tym czasie zbierać żadnych faktur, odliczać jakichś bezsensownych kosztów, bo to akurat nie było nikomu potrzebne. 7 procent i kropka. To jest coś, co Jan Olszewski zrobił w te niecałe pół roku, a z czym męczą się kolejne rządy do dziś.

     I jestem pewien, że to jest jeszcze jedna rzecz, dzięki której on dziś jest w objęciach Pana. Mimo, że, jak mówią – mason.