Do kogo pójdziemy?

Spotkanie moskiewskiego patriarchy z biskupem Michalikiem i wydany przez obu wspólny komunikat wzbudziły bardzo wyjątkowe zainteresowanie, i – tak jak to zwykle w tego typu wypadkach bywa – ton komentarzy, niezależnie od tego, czy dla gestu obu Kościołów życzliwy, czy wręcz przeciwnie, w moim odczuciu trafił całkowicie obok tego, co najważniejsze. Najważniejsze dla nas tu i teraz. Rzecz bowiem, w tym, że – a to nie ulega dla mnie najmniejszej wątpliwości – szczególnie jeśli wspomnimy treść większości głosów próbujących komentować to co dopiero przecież miało się wydarzyć, Kościół po raz kolejny pokazał, że jest jedynym i autentycznym dysponentem tego wszystkiego, co z najczystszym sumieniem możemy nazwać dziedzictwem.

Do czego zmierzam? Otóż kiedy w telewizji patrzę na tego ruskiego popa i naszego arcybiskupa Michalika, jak podpisują ów dokument, a później czytam pierwsze jego słowa, stanowiące ni mniej ni więcej tylko cytat z Drugiego Listu do Koryntian: „W Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania”, mam poczucie, że oto realizuje się obietnica Chrystusa o bramach piekielnych, które Go nie przemogą. Kiedy się czyta tego typu dokument, którego faktyczna treść jest poświadczona – w sposób jak najbardziej usprawiedliwiony – przez ów cytat, nie można mieć najmniejszych wątpliwości co do tego, że choćby nie wiadomo jakie nowe doniesienia na temat występków naszych kapłanów serwowały nam media, i niezależnie od tego jak bardzo owe doniesienia byłyby prawdziwe, a nasza rozpacz słuszna, nasz Kościół – i w ogóle nasza wspólna Wiara – stanowi skarb, którego przecenić nie sposób.

Ja już oczywiście podejrzewałem to dużo wcześniej, i dawałem temu mojemu podejrzeniu niejednokrotnie wyraz, i na swoim blogu i wszędzie gdzie mnie ktoś chciał słuchać, że to czego my możemy oczekiwać od Kościoła i to co On nam może dać, przekracza znacznie wszelkie granice, które zdają się wyznaczać jacyś księża-pedofile, księża-pijacy, czy biskupi-zdrajcy. Przy okazji listu – no bo tak naprawdę, wbrew fałszywym świadectwom ludzi uznających się za ludzi Kościoła, mamy do czynienia zaledwie z listem, a nie aktem jakiegoś porozumienia – który skierowali do nas patriarcha Cyryl i arcybiskup Michalik, jeśli tylko odrzucimy kompletnie niepotrzebne uprzedzenia, będziemy mogli zobaczyć bardzo wyraźnie, że Kościół – i to dokładnie ten Kościół, z tymi biskupami i z tymi księżmi – jest jedyną stałą wartością jaką mamy tak naprawdę. I to pod każdym względem. Nawet tak pozornie nieistotnym, jak zwykła poezja języka.

Proszę bowiem zwrócić uwagę na język jakim ten list jest napisany. Proszę się nim zachwycić, a następnie proszę zauważyć, że ten język, ten właśnie język, to nie jest dowód literackiego kunsztu dwóch kapłanów, ich retorycznych zdolności, ale pewne dziedzictwo, którego właścicielem jest Kościół powołany do istnienia dwa tysiące lat temu przez Jezusa Chrystusa, a nam dziś cudownie panujący.

Ponieważ tekst, który czytamy, to w pewnym sensie też literatura, spróbujmy przez chwilę skupić się na literaturze. Jestem pewien, że wielu czytających ten felieton to osoby religijne, dla których uczestnictwo w cotygodniowym niedzielnym nabożeństwie to wręcz odruch. Proszę więc sobie przypomnieć słowa swoich księży – nawet tych najbardziej podłych i głupich – kiedy oni muszą odczytać jakieś życzenia, czy intencje i czują, że powinni je ubrać w jakieś szczególne, pobożne słowa. Proszę zwrócić uwagę, jak często owe słowa stanowią niemal wzór doskonalej retoryki. Jak one są pełne i wolne. A jeśli już to zauważymy, proszę sobie pomyśleć, skąd te słowa płyną? Skąd pochodzi ich wręcz oczywista siła? To nie jest współczesna polska czy światowa literatura. To nie są wykłady wybitnych uniwersyteckich profesorów. To nie jest wielka światowa poezja. To jest język Ewangelii, a więc czegoś co jest daleko bardziej wieczne niż to co przyzwyczailiśmy się traktować jak ważne.

Myślałem, że uda mi się uniknąć cytatów, ale wygląda na to, że dla bardziej precyzyjnego przedstawienia tego co chcę powiedzieć, bez tego nie damy rady. Proszę więc posłuchać:

„Pierwszym i najważniejszym zadaniem Kościoła po wszystkie czasy pozostaje nadal głoszenie Ewangelii Chrystusa. Wszyscy chrześcijanie, nie tylko duchowni, ale i wierni świeccy są powołani, by głosić Ewangelię Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa oraz nieść Dobrą Nowinę słowem i świadectwem własnego życia, zarówno w wymiarze prywatnym, rodzinnym, jak i społecznym”.

W reakcji na to przesłanie, dotarły do mnie głosy sugerujące, że jego słowa to nic nieznaczący bełkot. Bardzo przepraszam, ale jestem przekonany, że jeśli ktoś tak naprawdę uważa, a nie reaguje przy tym całkowicie odruchowo, padł ofiarą wielowiekowych zabiegów Systemu, którego od początku jedynym zadaniem było ukazać nam wszystkim Kościół jako parodię Szatana. Nie Szatana jako kpinę z Kościoła, lecz odwrotnie – Kościoła jako szyderstwo z Szatana. Jeśli ktoś nie widzi, że choćby ten maleńki fragment głosu Kościoła jest niczym innym jak dowodem Jego niepokonanej wielkości, dowodzi tym samym, że został skutecznie wciągnięty w to co zwyczajnie i po prostu złe.

Niedawno przechodziłem obok miejscowej księgarni handlującej głównie literaturą religijną. I na wystawie ujrzałem książkę zatytułowana – może coś popłatałem, ale chyba jednak nie – „Spowiedź jest spoko”. Na okładce siedzi dwóch, wyglądających jak najbardziej „spoko” młodych mężczyzn, z których jeden jest księdzem, i tego drugiego akurat spowiada. Ponieważ nie ma tam żadnego konfesjonału, a oni siedzą obok siebie na jakiejś ławeczce, księdza naprawdę nie jest tak łatwo rozpoznać. W końcu oczywiście, to się udaje, choćby dzięki temu, że jeden z nich ma przewieszoną przez szyję stułę. No ale ponieważ, jak głosi tytuł, spowiedź jest spoko, można się domyślić, że tak to właśnie miało od początku wyglądać. To jest ów nowy pijar, który ma uratować nasz Kościół. Otóż jestem bardzo mocno przekonany, że to akurat jest droga prowadząca do zguby. Tam jest wyłącznie ciemność. Drogę pokazują, jakkolwiek by to dla niektórych brzmiało szokująco, właśnie arcybiskup Michalik i patriarcha Cyryl. Nawet jeśli w rzeczywistości obaj są ludźmi zepsutymi i grzesznymi do szpiku kości.

Żyjemy w bardzo ciężkich czasach. Są wśród nas tacy, którzy twierdza, że to są już czasy ostateczne. Nie zapominajmy, że nie jesteśmy sami. Jeśli tylko pozostajemy członkami tego Kościoła, jesteśmy niepokonani. I doprawdy, nie ma najmniejszego znaczenia, czy po naszej prawej stronie stoi jakiś podły ksiądz, czy niemal tak samo podły polityk, czy wreszcie nas sąsiad – złodziej i kretyn. Bramy piekielne Go nie przemogą.

Serdecznie proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Muszę jakoś dociągnąć przynajmniej do końca sierpnia, a bez zwiekszonej pomocy, nic z tego nie będzie. Dziękuję.