Kamienie? Niech będą kamienie

No i po raz kolejny wyszło na to, że nie ma nic lepszego niż porządna inspiracja. Nawet gdyby miała ją stanowić jedna głupia holenderka z koszyczkiem. Napisał Michał Dembiński swój w sumie przecież bylejaki tekst o tym, jak to się nam pięknie Warszawa rozwija dzięki temu, że Lech Kaczyński już w ciemnym grobie, a jego kurduplowaty brat tuż nad, a ja już piszę trzeci tekst z tej właśnie inspiracji. Tym razem jednak już nie o rowerach jako odpowiedzi jaką Nowa Polska dziś znalazła na agresję Toruńskiej Dziczy.

Kolejna rocznica Powstania Warszawskiego upłynęła nam pod znakiem dwóch wydarzeń. Pierwsze z nich – to bardziej w temacie polityki (jak najbardziej „policy”, Przyjacielu) miłości i tolerancji – to fantastyczny występ piosenkarki Madonny na naszym pięknym, nowym, buraczkowo-szarym stadionie, drugie natomiast to demonstracja nienawiści, zorganizowana przez część uczestników uroczystości na Cmentarzu Powązkowskim przeciwko prezydentowi Komorowskiemu i prezydent Gronkiewicz-Waltz. Doniesienia medialne wypełnione są wypowiedziami najprzeróżniejszych, bardzo szanowanych osób, poczynając na wiecznie młodym marszałku Borusewiczu, a kończąc na pewnym wiecznie sędziwym generale, wszystkie z nich tętniące oburzeniem, że do jakiej to oto doszło eksplozji chamstwa, i to jeszcze na cmentarzu. Jak nisko upadliśmy jako naród, kiedy właśnie na cmentarzu, w dniu wielkiej narodowej refleksji, pojawiła się wataha nienawistników i opluła to co dla nas wszystkich najcenniejsze.

W tej szczególnej sytuacji chciałbym zadeklarować – i niech tę moją wypowiedź mój kolega Michał Dembiński zechce potraktować jako odpowiedź również na swój komentarz – że jest mi bardzo przykro, że dwa dni temu nie byłem w Warszawie, bo gdybym tam był, to bym z całą pewnością udał się na Cmentarz Powązkowski i gdybym tylko zobaczył gdzieś Bronisława Komorowskiego, albo Hannę Gronkiewicz-Waltz, nie wspominając już o Donaldzie Tusku, to nie dość że bym natychmiast zaczął buczeć, ale jeszcze bym w ich stronę splunął siarczyście. Mając nadzieję, że wciąż mam w sobie tyle siły, by uzyskać w tej konkurencji jakiś porządny wynik.

Dlaczego bym tak zrobił? Przede wszystkim oczywiście dlatego, że uważam i ją i jego za zakałę tej ziemi, a plucie w ich kierunku za swój święty obowiązek. To pierwszy powód. Drugi jednak jest moim zdaniem jeszcze ważniejszy. Otóż dzień 10 kwietnia 2010 roku był tu oczywiście pewną cezurą, niemniej, jeśli się zastanowić uczciwie, to wszystko zaczęło się znacznie wcześniej, a mówiąc „wszystko”, mam na myśli moralną sytuację, która praktycznie unieważniła wszelkie możliwe znaczenia przypisywane określeniu „chamstwo”. I bardzo wszystkich ewentualnych bohaterów walki o czystość obyczaju przepraszam, ale to nie był wcale mój pomysł. To jak świat wyglądał jeszcze 10 lat temu, bardzo mi się podobało. Miałem oczywiście swoje zastrzeżenia, ale generalnie nie narzekałem. Idea by zlikwidować pojęcie chamstwa nie była moim wymysłem. Powiem zupełnie uczciwie, że kiedy pierwszy raz zobaczyłem w całej jego przejrzystości, jak wygląda świat, w którym chamstwa już nie ma, byłem naprawdę szczerze poruszony. I powtarzam – to nie był mój pomysł.

Jak mówię, dzień tak naprawdę pierwszy przyszedł w tamten sobotni poranek, kiedy wokół mnie pojawił się ów rechot satysfakcji, a parę dni później, gdy został on zastąpiony przez wściekły syk zawodu, że jednak nie wszystko się jeszcze skończyło. Że to ohydztwo wciąż trwa. Jednak pierwsze faktyczne gesty mogliśmy zaobserwować już wcześniej, choćby w słynnej wypowiedzi tego gówniarza Nowaka dla telewizji TVN24, w której całkowicie bezkarnie szydził z polskiego prezydenta, porównując go do osła z rysunkowego filmu „Shrek”, czy w mniej już znanym obrazku wybitnego satyryka Andrzeja Mleczki, który ukazywał Prezydenta jako kogoś, kto nie jest w stanie się nigdzie ruszyć, jeśli nie ma ze sobą podręcznego wychodka. Jednak tak naprawdę ów dzień przyszedł dopiero wtedy, kiedy Lech Kaczyński został ostatecznie zgładzony. I proszę mi nie mówić, że on zgładzony nie został, tylko wpadł głupio na drzewo, bo przede wszystkim ja tylko wyrażam swoją opinie, a poza tym ona i tak nie ma większego znaczenia dla mojej argumentacji. 10 kwietnia 2010 roku mianowicie przyszedł dzień, w który pojęcie chamstwa zostało ze słownika języka polskiego na czas mocno nieokreślony wycofane. Od dnia 10 kwietnia, argumentu, że coś jest chamstwem, lub coś nim nie jest używać nie wolno. Dlaczego? Bo to słowo już nic nie znaczy. I jeszcze raz powtórzę – to nie był mój pomysł. To był pomysł ludzi mi całkowicie politycznie i kulturowo obcych, tak się też niefortunnie składa, że też ludzi, z jakiegoś powodu traktowanych przez mojego kolegę Dembińskiego jako „swoich”.

Jak to się stało, że pojęcie chamstwa przestało w Polsce praktycznie istnieć? Możliwe że pierwsi poszli dwaj wybitni reżimowi dziennikarze Figurski i Wojewódzki, zaledwie parę dni po owej niewyobrażalnej tragedii popularyzując tę swoją niezwykłą piosenkę wyszydzającą ową śmierć, ale to i tak nie oni zapisali się w tej historii najbardziej. Był bowiem jeszcze Janusz Palikot z publikacją na swoim blogu pewnego komiksu – dziś bardzo sprytnie zamilczanego – w którym najpierw poszczególni politycy Prawa i Sprawiedliwości są w najbardziej okrutny sposób mordowani, by wszystko zakończyć bardzo popisową egzekucją obu braci Kaczyńskich. Była kompania piwowarska Jana Kulczyka z nieśmiertelnym hasłem o „zimnym Lechu”. Była oficjalna wypowiedź Magdaleny Środy o tym, że Lech Kaczyński całym swoim życiem zasłużył na każdą możliwą demonstrację nienawiści. Było wielokrotnie powtarzane, jak najbardziej oficjalnie, wezwanie, by kończyć już z tą żałobą, bo nie ma czego żałować. Były jak najbardziej publicznie rozsiewane plotki – całkowicie bez pokrycia – że samolot, który się rozbił pod Smoleńskiem był kompletnie pijany, opanowany przez bandę półprzytomnych durniów. Ile mam jeszcze poświęcić miejsca na wspominanie owego czarnego chamstwa, realizowanego pod auspicjami kwiatu polskiej polityki i mediów, by udowodnić, że to nie myśmy to wszystko zaczęli? Że to nie była nasza inicjatywa.

I po tym wszystkim przychodzi kolejna rocznica Powstania Warszawskiego, a wraz z nią ci wszyscy nienawistnicy, ta banda bluźnierców, dla których nie liczy się ani śmierć, ani żałoba, ani ludzkie łzy, a którzy dwa lata temu poczuli, że, o ile tylko ma się odpowiednią autoryzację, wtedy już tak naprawdę wolno wszystko, i się strasznie zasępia, że ktoś pozbawiony owej autoryzacji nie umie się kulturalnie zachować na cmentarzu. I to jeszcze w stosunku do legalnej, demokratycznie wybranej władzy. I to jeszcze w stosunku do 95 letniego zasłużonego staruszka. A przepraszam bardzo, ile to lat miała Anna Walentynowicz, kiedy ją ta pieprzona ruska brzoza rozerwała na strzępy? Mniej? Za mało? To trzeba było jej pozwolić jeszcze trochę pożyć, a przy okazji dać sobie szansę popisania się elegancją i szacunkiem dla siwej głowy.

A teraz zamknijcie się już wreszcie, dobrze? Bo czas elegancji się skończył. Już jest za nami. Po nim nie zostało nawet wspomnienie. Teraz jest już tylko zimna nienawiść. Samiście wybrali tę broń.

Stop moaning. Fight!