Rowerem na sushi, czyli by żyło się lepiej. Wszystkim

Wczorajszy mój tekst w swoim zamierzeniu nie miał być ani o zaletach ani wadach jeżdżenia po mieście na rowerze, ani o ludziach, którzy o tego typu rozrywce mają dobre lub złe wyobrażenie, ani o burakach-antyrowerzystach, ani o burakach-rowerzystach, ani w ogóle o rowerach. Wyszło jednak tak, że ów rower zaczął żyć swoim własnym życiem i wywołał wystarczająco dużo refleksji, by zaistnieć już jako temat.

W dodatku jeszcze, okazało się, że rynek politycznej propagandy – tak, tak, każda propaganda jest wyłącznie polityczna – jest tak doskonale zadbany, że wszystkie jego elementy działają wręcz ze sprawnością szwajcarskiego zegarka. I że właściwie w tej chwili System, aby realizować swój plan, nie musi robić już nic poza doglądaniem, czy wszystko jest na swoim miejscu.

Byłem kiedyś na szkolnym wyjeździe we Francji i zawieziono nas do fabryki wody mineralnej Perrier. Wtedy właśnie dowiedziałem, że woda Perrier ma to do siebie, że jest produkowana w całości w jednym tylko miejscu, tym Vergèze – żadne Chiny, żaden Paryż – i to produkowana od samej wody do kapsla na butelkę. Oglądaliśmy tę fabrykę i proszę sobie wyobrazić, że ja tam nie widziałem jednego człowieka. W tej całej zielonej hali było wszystko co było potrzebne do wyprodukowania jednej butelki tej wody, a więc urządzenie produkujące butelki, urządzenie nalewające tę wodę do butelek, urządzenie produkujące te kapsle i owymi kapslami zamykające butelki z wodą. No, wszystko. I żadnego człowieka. A ja myślę, że dokładnie tak samo działa System. Z jednej strony jest pan prezes, z drugiej pan kasjer, a reszta po prostu płynie.

Michał Dembiński napisał swój tekst o tym, że w Warszawie będą te rowery i krzyknął „Hurra!”. Przy okazji oczywiście zasugerował, że to wszystko dzięki temu, że bracia Kaczyńscy nie mają już wpływu na polskie życie publiczne, ja się oczywiście zdenerwowałem, napisałem swój tekst… i w tym momencie przyszła do mnie moja córka i powiedziała, że z tymi rowerami to kupa śmiechu, i żebym zajrzał na Facebooka, bo tam już od dawna bardzo dużą popularnością cieszy się satyryczna strona pod tytułem „Młodzi, wykształceni z dużych ośrodków”, która ma na celu szydzenia tak zwanych lemingów. Krótko mówiąc, żart polega na tworzeniu takich niby-zapisków kogoś kto o Jarosławie Kaczyńskim wie tyle, że jest niski, a o Polsce, że stanowi teren walki między właśnie „młodymi, wykształconymi z wielkich ośrodków”, a wąsatymi burakami spod Rzeszowa. Całość, choć oczywiście, jak to zwykle bywa, jej autor ma ciągle trudności z zachowaniem dyscypliny, jest dobrze napisana i często naprawdę bardzo śmieszna. To jednak, co mnie tam najbardziej zainteresowało, to kwestia tych rowerów. Otóż bohaterowie wciąż harują za marny grosz, mając satysfakcję tylko z tego, że ich sytuacja towarzyska i kulturowa jest lepsza niż innych, jedzą wyłącznie sushi, piją „piwerko ze spritem”, prowadzą „gender rozmowy” i jeżdżą na „holenderkach z koszyczkiem”.

I to właśnie te holenderki z koszyczkiem mnie zainteresowały. Okazuje się bowiem, że ów rower – bo o rower tu chodzi – jest dla tych ludzi tak samo ważnym elementem ich kultury i codziennej obyczajowości, jak świadomość, że Jaroslaw Kaczyński jest małym kurduplem. Ja się kompletnie na tym nie znam. Kwestią tych rowerów zainteresowałem się wyłącznie dlatego, że Michał napisał ten swój tekst i ni z gruszki ni z pietruszki zasugerował w nim, że dla Lecha Kaczyńskiego to był jedynie środek transportu wsioków. Ja bym w życiu nie przypuszczał, że coś tak pospolitego i oderwanego od jakiejkolwiek większej idei jak rower, może się stać częścią publicznej debaty. Tymczasem – jak najbardziej! Okazuje się, że tak. Rower to coś co może stanowić niemal odpowiedź na Radio Maryja. Rower to argument na miarę prawdziwego politycznego starcia: „Wasz Toruń, nasze ścieżki rowerowe!”

A podesłana mi przez córkę strona z Facebooka to tylko drobna zapowiedź tego, z czym w istocie mamy do czynienia. Jeszcze wczoraj wieczorem, ku mojemu kompletnemu zdziwieniu, w telewizji TVN24 obejrzałem długi reportaż traktujący dokładnie o tym, czym się wcześniej tak radował na swoim blogu Michał Dembiński – że oto Warszawa dołącza do cywilizowanego świata otwierając system automatycznej wypożyczalni rowerów. Dziś patrzę, a tam mamy kolejny etap. Prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz Waltz, w towarzystwie jak najbardziej Ryszarda Szurkowskiego, urządza specjalną konferencję prasową na rowerze, a ja już wiem, że to nie jest tak, że Michał, który, swoją drogą zawsze był zapalonym rowerzystą, nagle się ucieszył, że on i jego koledzy rowerzyści będą mieli więcej tego co bardzo lubią. To już jest prawdziwa akcja. I wcale nie koniecznie zaplanowana na najwyższych rządowych poziomach. Nie. To wszystko działa już samo. Jak fabryka wody mineralnej Perrier. A my mamy tylko wiedzieć, że to jest to co lubimy. A jeśli nie lubimy, to nasza strata, bo w ten sposób urosną nam wąsy i wszyscy będą na nas mówić „Janusz”.

Wczoraj też mieliśmy dwa dodatkowe wydarzenia: Pierwsze to rocznica Powstania Warszawskiego, drugie to koncert Madonny na Stadionie Narodowym. O koncercie Madonny pisać nie mam ochoty, zwłaszcza od czasu gdy z ust bardzo kompetentnych dowiedziałem się, że problem legalności, czy nielegalności aborcji jest dziś kompletnie sztucznie nadmuchiwany wyłącznie w celu generowania społecznych konfliktów. Klasyczna aborcja praktycznie już nie istnieje. Wszystko się załatwia za drobne grosze metodą farmakologiczną. Natomiast Powstanie to problem autentyczny. Otóż, jak się okazuje, któryś z dawnych pracowników TVN-u nakręcił film zatytułowany po angielsku „There is a city”, w którym pokazał Warszawę jako takie szczególne miejsce na świecie, gdzie raz do roku ludzie przystają na minutę, by oddać hołd swoim bohaterom, i umieścił go w Internecie. Oglądałem rozmowę z tym człowiekiem i w pewnym momencie on powiedział coś takiego: „W Polakach jest poczucie… potrzeba jakiegoś takiego patriotyzmu”. Właśnie tak: „jakiegoś takiego patriotyzmu”. Nie patriotyzmu, ale patriotyzmu jakiegoś takiego. Człowiek, który nakręcił ten film, a później wygłosił wspomnianą opinię nazywa się Jeżowski i uważam, że to on należy do tej silnej grupy tak zwanych trend-setters. Nie zdziwię się bowiem, jeśli już za rok czy dwa, popularna opinia będzie taka, że zdaniem Lecha Kaczyńskiego każdego 1 sierpnia, o godzinie 17, na dźwięk syren przystają tylko wsioki, no ale dzięki wspólnej pamięci najbardziej uświadomionej części narodu, możemy wreszcie ten dzień wszyscy godnie uczcić. A gest ów będzie równie oczywisty jak nalepianie gdzie się da serduszek Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, picie „piwerka ze spritem” i jeżdżenie na „holenderkach z koszyczkiem”.

A gdyby ktoś miał w tym momencie jakieś uwagi, to już tylko dodam, że piwo ze spritem, czyli tak zwane shandy uważam za bardzo dobry drink. Osobiście nie używam, podobnie jak nie jeżdżę na rowerze, choćby dlatego, że nam niedawno oba skradziono. Jedno i drugie jednak popieram. Natomiast każdego kto mi powie, że piwo bez sprite’a jest obciachem, rower musi mieć koszyk, a Muzeum Powstania Warszawskiego to dzieło Jana Ołdakowskiego i jego kumpli z PJN, będę go tępił tak jak dotychczas.

Akcja „5 stów na pomoc dla jednej rodziny” zostaje tymczasem zamknięta. Nasz kumpel Dembiński załatwił całą sprawę jednym kliknięciem. Widocznie spodobało mu się to co tu piszemy. To dobrze, prawda? Zawsze mówiłem, że to jest tak naprawdę nasz człowiek. Przy okazji, skoro jesteśmy w Warszawie, dziękuję Joli, Piotrowi i Dance, a poza tym Edwardowi z Przegędzy, Andrzejowi ze Świdnika, moim ludziom z Wrocławia i Sopotu, no i pewnej Mojej Kumpeli z Katowic (ona wie, że to o niej).

Przy okazji, przypominam, że ten blog to od pewnego czasu również nasze życie. A więc, proszę nie odchodzić. Dziękuję.