Krótka instrukcja napuszczania jednych na drugiego

 

          Mam oczywiście świadomość, że wszyscy mamy mnóstwo powodów, by się interesować i cieszyć życiem, nie zważając na to, co nam wrzucają media i ci wszyscy którzy je utrzymuja w odpowiedniej kondycji, niemniej chciałbym dziś rzucić okiem na kwestia jak najbardziej dziś dyskutowaną we wspomnianych mediach, a mianowicie zapowiedzianą przez miłościwie nam panujące Prawo i Sprawiedlwość podwyżką uposażeń polityków, począwszy od samego dna, czyli Lechu Wałęsy, a kończąc na obecnym prezydencie Andrzeju Dudzie. Oczywiście dla nikogo z nas tu obecnych zapewne nie ulega cienia watpliwości, że owe sześć tysięcy złotych w sprawie którego od pewnego czasu nieustannie jęczy wspomniany Lech Wałęsa, to wstyd i hańba dla dużego, posiadajacego swoje ambicje państwa w centrum Europy. Każdy z nas jednocześnie wie naturalnie, że oni wszyscy mają swoje osobne sposoby, by zadbać o odpowiedni stadard życia, niemniej jednak, jeśli już mamy się trzymać tego co oficjalne, to, owszem, owe podwyżki nie podlegają dyskusji. I tu wypadałby uznać, że mamy koniec rozmowy, ja natomiast chciałbym wspomnieć o czymś znacznie ciekawszym.

          Jak wiemy, w momencie gdy władza zapowiedziała owe podwyżki, natychmiast odezwał się nie kto inny jak Donald Tusk plus jego świeżo kompletowana drużyna i owej propozycji powiedziała twarde „nie”. To jednak, plus wszystko to co ową deklarację otacza, z mojego punktu widzenia można było przewidzieć od samego początku. Wiadomo było od zawsze, że w momencie gdy pojawi sie propozycja podwyższenia wynagrodzeń polityków, Donald Tusk, a za nim całe to „posłuszeństwo”, którego działania obserwujemy niemal każdego dnia, pokażą że oni są przeciwko, bo to się przecież nie godzi, by politycy zarabiali miliardy, podczas gdy przeciętny nauczyciel historii Jan Kowalski nie wie jak związać koniec z końcem.

        Ja tymczasem mam tu pewną teorię, co do której prawdziwości mam swoje wątpliwości, jednak uważam ją za tyle ciekawą, że chciałem się nią tu podzielić. Otóż kiedy obserwuję ruchy na politycznej scenie, głównie opanowanej przez tak zwaną „totalną opozycję”, a wywołane przez ową zapowiedź podwyżek, odnoszę wrażenie, że – pomijając oczywiście samego Donalda Tuska, który ma głęboko w nosie to, ile będą zarabiali jego dawni znajomi – wszyscy dokładnie posłowie, senatorowie, ministrowie, prezydenci i diabli wiedzą kto jeszcze, wyczekują tej podwyżki jak kania dżdżu. Wszyscy oni razem, wiedząc że PiS i tak zrobi dla swoich co chce, w poczuciu pełnego bezpieczeństwa, ową podwyżkę oficjalnie będą kontestować.

       Ja się natomiast zastanawiam, co będzie, gdy po tym jak Donald Tusk tych wszystkich swoich rycerzy postawił już do pionu i kazał im wystąpić przeciwko interesom swoim i swoich rodzin, a oni posłusznie pochylili przed nim swoje łby, władza zakomunikuje, że no właściwie to co ogłasza przewodniczący Tusk to święta racja, nie wypada by polscy politycy zarabiali choć grosz więcej niż dotychczas,  i oni wszyscy w tym momencie pozostaną z przysłowiową ręką w nocniku. Kto wówczas zostanie tym głównym przegranym? No i kto zostanie przy tym tym pierwszym wrogiem? No kto?

       Ale myślę sobie jeszcze coś więcej. Otóż gdybym ja był na miejscu Jarosława Kaczyńskiego i został niespodziewanie skonfrontowany z powrotem do kraju Donalda Tuska, z taką perspektywą że on już za chwilę przejmie cały rząd dusz i poprowadzi Polskę do Nowego Wspaniałego Świata, to ja bym właśnie zrobił właśnie to: ogłosiłbym podwyżkę uposażeń dla polityków, a potem już tylko spokojnie czekał aż ten dureń połknie ów haczyk i zrobi to co wszyscy właśnie widzimy, że zrobił. Potem oczywiście bym wystąpił w państwowej telewizji, przeprosił za swój niefortunny i nieprzemyślany pomysł i w ramach zadośćuczynienia za ów błąd od nowego roku w ramach swoistej bonikfikaty pensje politykom obniżył. Ludzie związani z obozem władzy jakoś by sobie oczywiście poradzili, natomiast co z resztą, to już nie moja sprawa. Ogłosiłbym więc akcję „Reset”, a potem bym wrócił do domu, włączył telewizor i spokojnie czekał na informacje na temat tego jak się miewa przywódcza pozycja Donalda Tuska.

       Tak bym zrobił ja i mam bardzo mocne wrażenie, że taki to właśnie był plan. Piszę o nim dziś bez jakiejkolwiek pewności, że mam słuszność i moje koncepcje mają rację bytu, niemniej jestem spokojny. Nawet jeśli się okaże, że wykazałem się odpowiednią przenikliwością, i tak to właśnie się rozwija, to i tak oni o tym nie usłyszą, a nawet gdyby, to i tak już za późno.