Gdy zatęskniliśmy za Andrzejem Lepperem

 

Rekolekcje z księdzem Krakowiakiem za nami, a ja, zanim coś na ten temat tu napiszę, muszę podzielić się swoim najnowszym felietonem napisanym dla „Warszawskiej Gazety”. Wspominamy świętej pamięci Andrzeja Leppera. Bardzo proszę, pomódlmy się za jego duszę.   

 

 

      Nie pamiętam dziś który to był rok, a sprawdzać nie będę, ale do dziś pamiętam bardzo wyraźnie, jak zbliżały się wybory na Prezydenta RP i jednym z chętnych do tej funkcji był niegdysiejszy śp. Andrzej Lepper. Pamiętam tego biedaka z tego względu, że w tamtych oto dniach, spotkałem go – wówczas niemal kompletnie jeszcze nieznanego polityka – tu w mieście, jak tam stał i zbierał podpisy, które miały mu umożliwić kandydowanie. Stał więc Andrzej Lepper na przystanku tramwajowym na katowickim rynku w długim czarnym płaszczu i ku obojętności przechodniów próbował zachęcać Polskę do poparcia go na samym początku jego politycznej drogi. Prezydentem Andrzej Lepper wprawdzie nie został, ale, owszem, uzyskał pewną pozycję, w pewnym momencie nawet wicepremiera w koalicyjnym rządzie Prawa i Sprawiedliwości, by następnie do tego stopnia dać się uwieść marzeniom o potędze, że owe ambicje kosztowały go życie.

       Pamiętamy wszyscy Andrzeja Leppera – niech Mu ziemia lekką będzie – i pamiętamy też, że prawdopodobnie nikt tak bardzo jak on w najnowszej polskiej historii nie zafunkcjonował jako symbol tępej bezczelności i chamstwa. Przede wszystkim chamstwa. W czym rzecz? To też pamiętamy i nie ma powodu by wszystkie te ekscesy, których był Andrzej Lepper bohaterem, dziś przypominać. Powodem jednak dla którego dziś wspominam tego człowieka, nie tyle jest on sam, co świat polityki, który obserwujemy dziś, a którego on nawet nie zdążył doświadczyć. Otóż kiedy obserwuje to co się nie dość że dzieje w publicznej przestrzeni, ale jest wręcz akceptowane, by nie powiedzieć afirmowane, to myślę sobie, że wspomniana „tępa bezczelność” czy „chamstwo” Andrzeja Leppera, to przy naszych dzisiejszych doświadczeniach wzór dyplomacji i czystej ludzkiej elegancji. Kiedy Andrzej Lepper wraz ze swoimi kolegami blokował sejmową mównicę, cała Polska była zszokowana, wrecz nieprzytomna z oburzenia. Kiedy po kilku latach znacznie większa grupa, znacznie poważniej traktowanych posłów, zablokowała nie tylko mównicę, ale salę sejmową, i to nie na parę minut, ale na całe tygodnie, publiczny komentarz był taki, że właściwie mamy do czynienia tylko ze zwykłą polityką. Ale co tu mówić o zdarzeniach z roku 2016? Przepraszam bardzo, ale czy ktokolwiek kiedykolwiek słyszał z ust czy to Andrzeja Leppera, czy któregokolwiek z posłów Samoobrony, słowa choćby delikatnie zbliżone do słynnego „jebać”, czy równie słynnego „wypierdalać”?

         Ale nie chodzi tylko przecież o słownictwo, które na tym poziomie, czego jestem pewien, Andrzej Lepper musiał mieć opanowane do perfekcji, tyle że się z tym nie obnosił, tak jak wielu dzisiejszych intelektualistów. Gdy piszę ten tekst, słyszę, że niesławny Władysław Frasyniuk publicznie, w stacji TVN24, nazwał polskich żołnierzy „psami” i „śmieciem”. Uważam, że to jest wręcz idealny moment, by przypomnieć postać Andrzeja Leppera, człowieka mądrego, wrażliwego, wielkiego patrioty, a przede wszystkim dżentelmena. Jestem pewien że on, znosząc naprawdę wiele, tego by akurat nie zniósł.