Piekło, czyli niekończąca się zabawa

      Zdając sobie oczywiście sprawę z wszystkich pułapek, jakie niesie ze sobą próba zainteresowania się najnowszym skandalem, o jakim pisałem wczoraj, a związanego z gwałtownym odrodzeniem się dawnych zarzutów o seksualne wykorzystywanie małych dzieci, a kierowanych pod adresem dziś już zmarłego Michaela Jacksona, uważam jednak, że jest rzeczą niewątpliwie cenną obejrzenie czterogodzinnego dokumentu pod tytułem „Leaving Neverland”. Dlaczego wspominam o pułapkach? Odpowiedź jest prosta. Rzecz w tym, że świat w jakim przyszło nam żyć oferuje nam tak wiele możliwości, by się dać emocjonalnie oszukać, że właściwie najlepiej by nam było się zamknąć w naszych czterech ścianach i słuchać Johnnego Casha oraz Dolly Parton, a i to wcale nie jest pewne, czy wyszlibyśmy z tego bez uszczerbku. W sytuacji, kiedy mamy do czynienia z Michaelem Jacksonem, pojawiającymi się ponownie zarzutami o jego homoseksualizm i pedofilię, a wszystko to w postaci naprawdę solidnie wyprodukowanego przez HBO filmu, ryzyko staje się zwielokrotnione. A mimo to, jak widzimy, ja już drugi raz z rzędu oddaję się temu właśnie tematowi.

Czemu tak? Otóż to co mnie w tym co zobaczyłem i co w wysłuchanych opowieściach  tak naprawdę mnie poruszyło, to ani nie opisy tego występku, ani elokwencja jej sprawców i ofiar, ani nawet zagadka, czy to co oni mówią to szczera prawda, czy tylko kolejna próba wyciągnięcia skąd się tylko da ciężkich milionów odszkodowania. Z mojego punktu widzenia bowiem, absolutnie fascynującą rzeczą jest to, czego już nikt nie kwestionuje, a mianowicie fakt, że te rodziny ze swoimi dziećmi faktycznie zgodziły się spędzić całe lata w tej obłąkanej posiadłości o nazwie Neverland. Powtarzam, nie ma większego znaczenia, czy Michael Jackson rzeczywiście był całkowicie niegroźnym wariatem o wrażliwości dziewięciolatka, czy cwanym i bezlitosnym drapieżcą, porażające jest bowiem to, że nawet jeśli on tym dzieciom nie zrobił nic złego, to w żaden sposób nie jest zasługą ich matek. Jeśli on je oswzczędzieł, to wręcz wbrew woli matek. Porażające, jak mówię, jest to, że kiedy oni najpierw poznali Jacksona, a następnie zostali przez niego wprowadzeni do tego Neverlandu, które jeszcze dziś każde z nich opisuje jako raj na Ziemi, Niebo, czy krainę z baśni, rzeczywiście uznali je za każde z tych trzech miejsc.

Zawiózł ich tam ten przedziwny człowiek, pokazał im te kwiaty, wodospady, fontanny, te drzewa, piękne domy z najpiękniejszymi pokojami w środku, piękne kino, z wyświetlanymi godzinami kreskówkami, nocne światła odbijające się w najpiękniejszych jeziorach, autentyczne zoo z egzotycznymi zwierzętami, no i, oczywiście już tylko dla dzieci, wesołe miasteczko z karuzelami, huśtawkami i wszelkimi innymi właściwymi dla tego miejsca atrakcjami. No i oczywiście nieskończone ilości cukierków, czekoladek, batoników, ciasteczek, popcornu, chipsów i wszystkiego, o czym marzy każde dziecko, a wszystko za darmo. Pokazał im to – i tu przypomina nam się niedawne czytanie o kuszeniu Jezusa przez Szatana – i powiedział: „To wszystko może być wasze, oddajcie mi tylko pokłon”. A oni – powtarzam, jak sami jeszcze dziś wspominają – poczuli że są w Niebie i propozycję przyjęli.

I oczywiście, nie możemy mieć pretensji do tego siedmioletniego dziecka, które zaledwie zostało złożone tam w ofierze, natomiast owszem, chętnie bym zapytał jego mamę, dlaczego ona go nie zechciała nauczyć tej prostej prawdy, że nie ma czegoś takiego jak „raj na Ziemi”, a jeśli zdarzy się mu coś takiego poczuć, to powinien się najlepiej trzy razy przeżegnać i splunąć za siebie.

Fascynujący jest ten dokument właśnie przez to, że w najbardziej obrazowy sposób ilustruje dla nas ową ewangeliczną opowieść o konfrontacji Jezusa ze Złym. Wszystko tam mamy: i wspomniane Niebo i nieograniczone bogactwo i nieopisaną, wręcz ekstatyczną radość, niewysłowioną przyjemność, najwyższe zaszczyty, poczucie autentycznej wyjątkowości, ale też – zakładając, że tym razem już nikt z nich nie kłamie – Piekło w najbardziej autentycznym wydaniu.

   Zabawne tylko, że tam przez bite cztery godziny nikt z nich choćby jednym słowem nie wspomina o Bogu, modlitwie, czy grzechu, pomijając standardowe „Bogu dzięki”, „Na Boga” i takie tam.