Witamy w sklepie z kolczatkami

Kolega mój, publikujący w Salonie24 bloger Grudeq, zamieścił w tych dniach notkę, która, mimo że traktująca o czymś wręcz tak oczywistym i pospolitym, że najprościej byłoby się porzygać, zrobił na mnie wrażenie piorunujące. Może, jeśli ktoś lubi tego typu zmiany miejsc, przyda się tu umieścić link do wspomnianego tekstu i zachęcić do zajrzenia do oryginału: http://grudqowy.salon24.pl/500470,nie-moge-zniesc-mysli-ze-polska-nie-mogla-byc-wielka. No ale, jeśli ktoś woli się stąd nie ruszać, opowiem krótko, o co chodzi. Otóż przy którejś z kolejnych okazji, znany nam niestety aż nazbyt dobrze dziennikarz Waldemar Kuczyński stwierdził, że dla niego Katastrofa Smoleńska nie może być niczym więcej, jak zwykłym wypadkiem, bo on nie umie sobie wyobrazić, by komuś z poważnych graczy tego świata przyszło do głowy zabić „mało ważnego prezydenta mało ważnego kraju”.

Na te słowa Grudeq przypomniał dwie historyczne wypowiedzi dwóch historycznych europejskich przywódców, a mianowicie Maragaret Thatcher i Charlesa DeGaulle, w których obaj, zupełnie niezależnie od siebie, w bardzo piękny i dobitny sposób zademonstrowali szacunek dla swoich ojczyzn. Przypomniał te wypowiedzi, wyraził swój ból z tego powodu, że nasi przywódcy – ale też nasze tak zwane elity – w najmniejszym stopniu nie odczuwają emocji tego rodzaju, by publicznie głosić wielkość Polski, a wręcz przeciwnie, przeżywają nieustanną potrzebę ekspiacji za jej nędzę i bylejakość, i podzielił się z nami refleksją, że chyba żaden inny kraj na świecie, tak jak Polska, nie uczynił z tego rodzaju manifestacji narodowego wstydu, części oficjalnego przekazu.

Tak jak mówię, dla każdego w miarę uważnego obserwatora tego, co się dzieje w naszej sferze publicznej, zarówno to, co powiedział Kuczyński, jak i wszystko to, co jego wypowiedź symbolizuje, stanowi oczywistość tak rażącą, że nie wartą nawet splunięcia. Z pewnego wręcz diabelskiego powodu, niemal od początku lat 90, wszyscy wręcz siłą jesteśmy powstrzymywani przed choćby bardzo skromnym i bardzo przelotnym poczuciem dumy z powodu tego, że jesteśmy Polakami. Dla pewnych strasznych wręcz przyczyn, doszło do tego, że pogarda dla polskości stała się do tego stopnia w dobrym tonie, że nawet w najczarniejszych czasach PRL-u, i to w środowiskach maksymalnie zbliżonych do czerwonej międzynarodówki, wywoływałaby ona w najlepszym wypadku pełne rozbawienia zdziwienie.

A zatem, to że akurat Waldemar Kuczyński uważa Polskę za gówno nie warte uwagi mnie nie dziwi. Podobnie jak nie dziwi mnie, że za gówno nie warte uwagi uważa Polskę zarówno cały szereg kumpli Kuczyńskiego, czy to z bliskich mu środowisk polityczno-dziennikarskich, jak i generalnie nasze tak zwane elity, reprezentowane choćby przez, znów tak zwaną, scenę kulturalno-artystyczną. To, co mnie jednak nieco zaskoczyło, to zadziwiająco intensywna mobilizacja opinii publicznej, która po zapoznaniu się z tekstem Grudeqa, postanowiła wesprzeć Waldemara Kuczyńskiego i w jednej chwili padła na cztery łapy, wyciągnęła grzecznie karki, poprosiła, by założyć im kolczatkę. Pod tekstem Grudeqa pojawiły się bowiem w jednej chwili komentarze, w których autorzy jednym głosem zaczęli zapewniać, że ależ Kuczyński przede wszystkim nie powiedział nic szokującego, a poza tym każde jego słowo to najprawdziwsza prawda, wszak, jak wiemy, Polska to rzeczywiście gówno, które nawet nie ma co się równać z prawdziwymi potęgami, a więc praktycznie całym światem. I to mimo niewątpliwie kilku naprawdę poważnych nazwisk, takich jak Marek Hłasko, Lech Wałęsa, Agnieszka Holland czy Wisława Szymborska.

I to właśnie uważam za prawdziwy dramat. Nie to, że ci, których los być może, jak nigdy wcześniej, zależy od łaski czy niełaski tych, którzy dziś decydują o układzie sił, uznali za stosowne się sprostytuować, ale że owa potrzeba służenia ogarnęła poziom wydawałoby się o pewnej jednak jeszcze naturalnej autonomii. To jest właśnie tak bardzo przygnębiające – że przede wszystkim System uznał za bardzo ważne, by mentalne niewolnictwo spopularyzować na każdym możliwym społecznym poziomie, no i że ten projekt spotkał się z tak powszechnym i tak dobrym przyjęciem. Rozglądam się wokoło i widzę całą kupę strasznie szczęśliwych i zadowolonych z siebie obywateli, którzy uznali, że lepiej siedzieć cicho, bo jak nam zabiorą tego Sikorskiego z jego znajomością języka angielskiego, a jeszcze nie daj Boże i Szymborską i Holland z ich pozycją w wielkim świecie, to kto wie, czy satysfakcja z tego, że oto powstało nowe centrum handlowe, potrafi wynagrodzić te straty na poziomie duchowym.

To jest bowiem prawdziwy dramat. To że ta wielka łapa tak nas zagłaskała, że już nawet nie mamy odwagi podnieść głów z nad ziemi, bo a nuż nasz pan się pogniewa i nas tak zostawi, takich samych i takich bezradnych. I myślę sobie o tym, co stało na początku owej tak przecież nieszczególnej wypowiedzi Waldemara Kuczyńskiego, a mianowicie o Katastrofie Smoleńskiej. Ostatnio wciąż słyszymy o tym, że dzięki pracom Zespołu Antoniego Macierewicza i my sami wiemy znacznie więcej na temat przyczyn i przebiegu owej katastrofy, a i reszta społeczeństwa zyskuje większą tego, co się stało, świadomość. A ja się już tylko zastanawiam, co będzie, gdy już wreszcie wszystko zostanie wyjaśnione i zamknięte, my zostaniemy z tą pełną już wiedzą, na którą tak długo czekaliśmy, a ona będzie tak oczywista i tak niepodważalna, że nawet Waldemar Kuczyński przyzna, że chyba faktycznie tego Kaczyńskiego zamordowano… tyle że wtedy, już w następnej chwili, doda, że skoro tak, to najwidoczniej na takie potraktowanie sobie zasłużyliśmy. W końcu on od zawsze powtarzał, że Polska to byle jaki kraj o byle jakiej historii i byle jakich aspiracjach. A my tych słów z zainteresowaniem wysłuchamy i dojdziemy do wniosku, że właściwie, jak się dobrze zastanowić, to on powiedział najprawdziwszą prawdę. Czyż właśnie tacy nie jesteśmy?

Mam wrażenie, że w ostatnich dniach ten nasz blog nieco się rozwinął, jak idzie o tę podstawową, mierzoną w liczbie odsłon, popularność. Bardzo mnie to cieszy. Zwłaszcza, że od pewnego czasu - mam nadzieję, że to tylko wina przedwiośnia, które zawsze nas wszystkich trochę osłabia - czuję okropne zmęczenie, a przez to oczywisty niepokój o to, ze nie potrafię sprostać oczekiwaniom. Tak czy inaczej, bardzo proszę tu ze mna być, no i wciąż, tak jak dotychczas, wspierać ten blog finansową pomocą. Bez niej ani przedwiosnie, ani jakakolwiek inna pora roku, czy pogoda, nie bedzie miała znaczenia. Dziekuję.