O Bolesławie Marnotrawnym

Jak idzie o Lecha Wałęsę, wydaje mi się, że nie ma słów, które mógłbym uznać za zbyt dla niego okrutne czy w owym okrucieństwie niesprawiedliwe. Jak idzie o niego, jestem pewien, że on sobie zasłużył na każdy cios, który na niego spadł dotychczas, i jeszcze kiedyś spadnie. To jednak, co się dzieje wokół Lecha Wałęsy, jak idzie o jego wypowiedź na temat pederastów i ich rzekomych praw, sprawia, że czuje pewien niepokój.

I nie chodzi mi o to, że nagle Wałęsa powiedział coś sensownego, a ja natychmiast jestem mu gotów wybaczyć wszystkie niegodziwości. W żaden sposób nie mam na myśli tego, że on, jedynie przez swoją tępotę, znalazł się pod ostrzałem Systemu, i to Systemu na poziomie znacznie przewyższającym jakieś paplanie Donalda Tuska, czy Bronisława Komorowskiego, czy nawet kompletnie już zidiociałych mediów, ale Systemu w wydaniu turbo. Nie w tym rzecz. Chodzi o to, że Wałęsa w sposób oczywisty znalazł się na krawędzi czegoś, co, jeśli on się jakimś cudem nie zdoła uratować, musi go poprowadzić prosto w ręce Polski dziś reprezentowanej przez Prawo i Sprawiedliwość.

Dlaczego myślę, że Lech Wałęsa z sytuacji, w jaką, przez swoją – z jego punktu widzenia, głupią i nieroztropną – uwagę na temat pedałów, dał się wmanewrować, nie ma innej drogi ucieczki, jak przyznanie, że on zawsze uważał, że bracia Kaczyńscy to najwybitniejsi polscy politycy, tyle że media jego wypowiedzi źle zinterpretowały? Otóż rzecz w tym, że on tam gdzie jest, nie ma czego dłużej szukać. Nawet jeśli ci wszyscy, którzy dotychczas tworzyli nad nim ów szczególny parasol ochronny, a przy okazji robili z niego narodowego bohatera, choćby się z nim zgadzali w każdym słowie, muszą się od niego odsunąć. I nie ma co liczyć, że ów kryzys uda się jakoś przeczekać i wszystko wróci do normy. Nie. Jak idzie o jego dotychczas naturalny autorytet, Wałęsa jest już w świecie ostatecznie skompromitowany, i nie ma sposobu, by z tego wykaraskał. A w związku z tym, nikt – ani Bogdan Borusewicz, ani Radek Sikorski, ani tym bardziej Donald Tusk – niczego już nie zmieni. Tam, jak mówię, Wałęsa nie ma już czego szukać.

Ktoś powie, że tu też. Że my mu też już nie wybaczymy. Otóż wcale niekoniecznie. Moje doświadczenie, a muszę przyznać, że jest ono bardzo niemiłe, każe mi podejrzewać, że wystarczy jedno słowo Lecha Wałęsy, żeby większość z nas, w jednym niemal momencie, uznała go za kogoś, kto się nawrócił i jest gotów do skromnej najpierw pokuty, a potem wiernej służby wolnej Polsce. I nie mam wątpliwości, że on nam i jedno i drugie bez najmniejszego wysiłku ofiaruje. Nie takie sztuki już ów mąż nam pokazywał.

I jestem tego tak pewny, że nie mam już nawet siły, by apelować o opamiętanie.

Powyższy tekst, jak się chyba można było zorientować, to mój najnowszy felieton z "Warszawskiej Gazety". Ze względu na umowę z Piotrem Bachurskim, publikuję go tu z opóźnieniem, a publikuję, bo myślę, że jest tego wart. Jeśli ktoś się ze mną zgadza, bardzo proszę o ewentualne wsparcie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.