Zbigniew Preisner słyszy głosy

Ponieważ bardzo ładnie nam tu wyszła poprzednia notka, będąca powtórzeniem mojego ostatniego felietonu dla „Warszawskiej Gazety”, pomyślałem sobie, że ze względu na nasze wspólne sprawy, zamieszczę dziś kolejny tekst, jaki napisałem dla Piotra Bachurskiego, a który w tej sytuacji oczywiście już się okazać będzie mógł tylko tutaj. Bachurski zatem dostanie coś nowego, a my tymczasem czytajmy o Preisnerze.

Zbigniew Preisner i jego kompozytorska twórczość zajmują mnie o tyle, o ile jestem gdzieś z wizytą, i gospodarze nagle wyciągną dołączoną do „Gazety Wyborczej”, czy do któregoś z kolorowych magazynów, płytę z jego muzyką, i powiedzą: „Posłuchaj, jakie to piękne”. Poza tym, na jego temat nie wiem nic, i, prawdę powiedziawszy, kiedy przed chwilą dowiedziałem się, że ów człowiek zapowiedział pozwanie do sądu Prawa i Sprawiedliwości za bezprawne wykorzystanie jego utworu, pierwsze, co pomyślałem, to to, że ciekawe, że on jeszcze żyje.

No i okazało się, że nie dość, że żyje, to jeszcze kopie. Przy okazji wyszło coś jeszcze – jeśli wziąć pod uwagę sposób, w jaki on wymachuje tymi kopytami, można z bardzo dużym prawdopodobieństwem przyjąć też, że on chleje. I to chleje tak, że aby to wiedzieć, nie trzeba go ani widzieć, ani słyszeć. Wystarczą informacje o tym, co on zrobił, czy, co powiedział. Takie rzeczy na trzeźwo się nie dzieją.

Wiadomość, która kazała mi się zastanowić nad stanem, w jakim znalazł się Presiner, krótko mówiąc, sprowadza się do tego, że on dostał cholery na PiS za rzekome wykorzystanie jego melodii dla propagowania smoleńskich emocji, a kiedy go jednoznacznie zapewniono, że to jest jakaś plotka, on stwierdził, co następuje:

„Co mnie obchodzi oświadczenie PiS? Wiem, że to było wykonywane o godz. 19.55 w czwartek, kiedy manifestacja szła z Wawelu na Rynek Główny. Mam na to świadków, moich kolegów, współpracowników, którzy to słyszeli na rogu Rynku i ul. Grodzkiej”.

A więc, jak rozumiem, było tak, że paru kolegów Preisnera siedziało 18 kwietnia w knajpie na Grodzkiej, kiedy zobaczyli ludzi z białoczerownymi flagami i usłyszeli melodię, którą rozpoznali, jako melodię Preisnera. Któryś z nich złapał za telefon i zameldował: „Ty, Zibbi. Jest 19.55, siedzimy z Kawą i Rzepą przy Rynku i Grodzkiej, obok idzie jakaś pisobolszewia i grają twój numer. No wiesz – ten wzruszający, o tym tam… no wiesz? Rób młyn”.

No i mamy to, co mamy. Presiner biega od stacji do stacji i drze mordę, że pisowcy go wciągają w ten pieprzony Smoleńsk, a on już na to rzyga, i sobie nie życzy, i jeśli oni go natychmiast nie przeproszą, to on dostanie jeszcze większej cholery i wtedy dopiero świat zobaczy, jaki wygląda apokalipsa. Na to przychodzi PiS i tłumaczy, jak dziecku, że jemu musiało się coś pomylić, ewentualnie źle usłyszał, lub ktoś go nabrał, a ten wciąż swoje: „Nic mnie to nie obchodzi. 19.55. Róg Rynku i Grodzkiej. Koledzy mówili. Żądam przeprosin”.

Wydaje się, że w tej sytuacji najprościej byłoby uznać, że Preisner od tej wódy zwyczajnie zwariował i przestać go traktować poważnie. Jak jednak uczy przykład Lecha Wałęsy – a przecież nie tylko jego – można się spodziewać, że dalej już będzie tylko weselej.

Będę szczery swoją chłopską szczerością i powiem, że w tej chwili nie mamy nic i jeśli tu mi się nie uda czegoś wyprosić, to leżymy. I tak leżymy, ale wtedy leżymy jeszcze bardziej płasko. Powiedziałbym, że jesteśmy wbici w ziemię. Bardzo proszę o zrozumienie. I dziękuję.