Rok 2011

Tak się to nam ułożyło, że ostatni spacer z psem najmłodszej Toyahówny, ma miejsce późnym wieczorem, i, naturalnie, do tej roboty zostałem wyznaczony ja. A zatem, każdego wieczora, w okolicach godziny 23, biorę psa, wychodzę z domu i udaję się na pobliski plac Andrzeja, gdzie z jednej strony mam nasz kościół, z drugiej nasze więzienie, a z trzeciej dworzec kolejowy. Lubię te wieczorne spacery, przede wszystkim z tego względu, że przez swoją powtarzalność, mają one w sobie coś z rytuału, a, jak powszechnie wiadomo, człowiek w pewnym wieku przywiązuje się do rytuałów, i to one własnie pozwalają mu wierzyć, że nigdy tak do końca nie umrze.

Podobnie więc i wczoraj, kiedy zobaczyłem, że nadeszła nasza pora, najpierw sobie założyłem buty, następnie psu kolczatkę, i wyszliśmy z domu. Kiedy wszedłem na plac, zobaczyłem – co akurat tu bardzo ważne, zobaczyłem, a nie usłyszałem – tłum nadchodzących od strony dworca ludzi, którzy, już na pierwszy rzut oka, wyglądali na tzw. kiboli. Było ich mnóstwo, może 50, a może nawet i znacznie więcej, szli niemal w całkowitym milczeniu, przeszli przez plac, zatrzymali się pod więzieniem i zaczęli skandować chyba jakieś imię, którego niestety nie zrozumiałem – jak się domyślam swojego kolegi, i jak się domyślam wyłącznie po to, by go w ten swój szczególny sposób pozdrowić. Kiedy już sobie powrzeszczeli, zawrócili na pięcie i ruszyli – znów w całkowitym spokoju i prawie w milczeniu – w stronę dworca.

Widok ten był tak surrealistyczny, że, powiem szczerze, do dziś nie potrafię się po nim pozbierać. Przez całe lata zostaliśmy przyzwyczajeni do tego, że kiedy widzimy bandę kiboli sunących przez miasto, możemy się spodziewać, że oni nie tylko będą drzeć mordy, ale również zaczepiać ludzi, którzy mieli pecha znaleźć się na trasie tego przemarszu, no a przed wszystkim przewracać kosze na śmieci, ławki i skakać po niefortunnie zaparkowanych w okolicy samochodach. A jeśli nagle pojawi się policja, to, naturalnie, zaczną tych policjantów obrzucać czym popadnie i co tylko znajdą pod ręką. Tymczasem, tłum, który przeszedł wczoraj w nocy przez plac Andrzeja, miał na uwadze tylko jedno: podejść pod więzienie, pozdrowić swojego kolegę i wrócić… ja wiem dokąd? Może na pociąg, który ich zawiezie gdzieś dalej. Do Bielska, do Żywca, czy diabli wiedzą, gdzie.

Pojawia się pytanie, skąd oni się tu nagle o tej porze, w tym kształcie, na tym moim placu Andrzeja wzięli? Nie wiem, ale najbardziej prawdopodobną odpowiedzią wydaje się być to, że oni akurat wracali z Marszu Niepodległości w Warszawie i wstąpili na chwilę do Katowic, by załatwić sprawę, która wydała im się, może nie tak ważna jak ta jakaś niepodległość, ale owszem – ważna.

Miałem dziś jedną lekcję. Człowiek, któremu uczę dzieci angielskiego, jest moim znajomym niemal wyłącznie, że tak powiem, służbowo. Oznacza to, że, jeśli sobie gawędzimy, to najczęściej albo o kwestiach rodzinnych, a więc o dzieciach i o tym, jak się te dzieci wychowuje, albo o tym, czy to ja mu jestem winien jakieś lekcje, czy może to on mi pieniądze. Normalnie. Czasem pojawi się tam coś jeszcze, natomiast już o takiej polityce, na przykład, mowy być nie może. Zresztą, jak sądzę, tego tematu i tak lepiej by było nie poruszać, choćby ze względu na fakt, że, jak się zdążyłem zorientować, u niego króluje „Gazeta Wyborcza” i okolice. I dziś, ledwo wszedłem, opowiedział mi on, że był wczoraj w Warszawie na Marszu Niepodległości, wrócił wieczorem i to co dziś przeczytał – a gdzież by indziej – w „Wyborczej” i obejrzał w TVN24, go zwyczajnie zszokowało. No i powtórzył mi właściwie dokładnie to samo, co wczoraj wieczorem we wspomnianym TVN-ie opowiadał Artur Zawisza. Marsz wyruszył tak jak miał wyruszyć, w wielotysięcznym tłumie szli zwykli ludzie z rodzinami, z dziećmi, młodzi, starzy, oczywiście było też dużo kiboli, jednak wszystko przebiegało w atmosferze spokojnej i radosnej, ludzie śpiewali pieśni, machali chorągwiami, wreszcie marsz się skończył i wszyscy rozeszli się do domów. Dopiero później, uczestnicy tej manifestacji dowiedzieli się, że gdzieś w centrum Warszawy bandy niemieckich anarchistów zaatakowały ludzi przebranych w historyczne stroje i ta akcja spowodowała jakieś większe rozruchy, w których już brali udział zwykli chuligani. No ale to, jak mówię, znał mój znajomy wyłącznie z relacji w „Gazecie” i w TVN24. Zwrócił mi on jeszcze uwagę na dwie bardziej konkretne kwestie. Pierwsza to taka, ze przez cały czas trwania marszu, on nie zauważył jednej pijanej osoby, jednej osoby agresywnej, nie usłyszał jednego okrzyku, który możnaby było potraktować jako prowokacyjny, czy w ogóle w jakiś sposób niestandardowy. Wokół panowało czyste, niczym nie zakłócone święto. Druga rzecz to taka, że „Gazeta Wyborcza”, choć bardzo dużo miejsca poświęciła na użalanie się nad tym co się wczoraj zdarzyło w Warszawie, ani jednym słowem nie wspomniała o zatrzymanych Niemcach. A wiedzieć nam trzeba, że niemal połowa z zatrzymanych bandytów, to właśnie oni.

A zatem, wszystko jest na swoim miejscu. Mój znajomy może i jest zszokowany. Może i dla niego dzisiejszy dzień stanowi jakiś przełom. Nie mam pojęcia. My jednak to wszystko wiemy od dawna i to wiemy tak dobrze, że możemy się już tylko dziwić, że wciąż na wieść o tym, że doszło do kolejnego kłamstwa, czy kolejnej prowokacji, jeszcze nie rzygamy. To co jednak sprawia wrażenie nowości, to fakt, że akurat ta wczorajsza prowokacja, najnowsza i prawdopodobnie zaledwie pierwsza z wielu kolejnych, w sposób oczywisty się nie udała, a mimo to – sądząc po reakcjach, nie tylko przecież zaangażowanych w nią bezpośrednio mediów i polityków, ale również wielu osób komentujących to co się wokół nas dzieje – odniosła pełny sukces. Z tego co opowiada mój znajomy, ale też z relacji osób znających sprawę, wczorajszy Marsz Niepodległości odniósł pełne zwycięstwo. Mimo tego, że brało w nim udział kilkadziesiąt tysięcy spontanicznie zgromadzonych osób, nie doszło w jego obrębie ani do aktów przemocy, ani do jakichkolwiek choćby minimalnych ekscesów. Wygląda na to, że obawy, formułowane parokrotnie wcześniej między innymi przez naszego kolegę Coryllusa, że ten marsz zostanie pochłonięty przez wielką prowokację Systemu, nie sprawdziły się. Wygląda na to, że jedyna poważna awantura rozegrała się tam gdzie była ona przygotowywana przez minione miesiące, i wyłącznie z udziałem jej organizatorów, a więc środowisk, które – paradoksalnie właśnie – dziś mogą tryumfować.

O czym to świadczy? Uważam, że o dwóch rzeczach. Pierwsza z nich to taka, że wkraczamy – i wspomniany wcześniej Coryllus to bardzo skutecznie przewidział – w okres serii bardzo ciężkich prowokacji. Że w tej chwili, kiedy System zachował władzę, a nadchodzące miesiące będą tak ciężkie, jak to jest ze wszystkich stron zapowiadane, jedyny sposób w jaki będzie on tę władzę zachować umiał, to przez utrzymywanie pewnej części społeczeństwa w stanie nieustannego wzburzenia, które to wzbudzenie będzie mógł następnie wykorzystać jako argument do wprowadzenia swego rodzaju stanu wyjątkowego. W ten sposób osiągnięty zostanie stan, w którym większość społeczeństwa będzie cierpliwie znosiła udręki kryzysu, licząc oczywiście na tę, wspominaną tu ją parokrotnie, nagrodę w postaci cotygodniowych odwiedzin w czystych, dobrze oświetlonych galeriach handlowych, a bardziej świadoma i wrażliwa mniejszość, będzie nieustannie pacyfikowana przy pomocy policyjnych pałek, lub – co bardziej prawdopodobne – najbardziej bezczelnej i agresywnej propagandy. Doprowadzi to, że wspominana mniejszość coraz bardziej będzie stygmatyzowana, jako ci, którzy stanowią jedyne, realne zagrożenie dla naszego codziennego spokoju i naszej cichutkiej i cierpliwej nadziei.

I to jest pierwsza zła wiadomość. Druga natomiast jest taka, że na ten scenariusz nikt z nas prawdopodobnie nie będzie już umiał nic poradzić. Bo nawet jeśli wobec tego co niechybnie nastąpi, zachowamy pełną wstrzemięźliwość i nie damy się wciągnąć w jakikolwiek ciemne operacje Systemu, to i tak wszystko się będzie toczyło zgodnie z planem. Doskonale to widać na przykładzie wydarzeń najnowszych. Jak już wcześniej starałem się pokazać, ale też przecież, jak wszyscy choćby średnio zorientowani obserwatorzy wiedzą, organizatorom wczorajszego marszu udało się zachować pełną niezależność wobec działań Systemu. Jednak, kiedy wsłuchamy się dochodzący dziś do nas szum oficjalnego przekazu, nie powinniśmy mieć wątpliwości, że nawet gdyby te 30 tys. osob biorących udział we wczorajszym święcie, roztropnie zostało w domu, a całość tej awantury miała miejsce tylko tam, gdzie została zorganizowana przez tych Niemców, ich polskich przyjaciół i zwołanych przez nich – świadomie, czy nieświadomie – miejscowi chuliganów, propagandowy efekt byłby dokładnie taki jaki jest dziś. A zatem pewien bardzo bliski mi człowiek i tak toczyłby pianę, że wczoraj Romaszewski ze stadionową żulownią spalił miasto, a Donald Tusk – którego chyba juz na stałe będę tu traktował wyłącznie jako symbol – też powiedziałby dokładnie to samo, co powiedział dzisiaj, a czego ze względu na swoją wrodzoną delikatność nie będę cytował.

Co więc nam pozostaje? Wygląda na to, że niewiele. Ja oczywiście nadal będę prowadził ten blog, licząc na to, że kogoś płynące z niego słowa wzruszą i że dzięki temu wzruszeniu jakoś przeżyję ten niełatwy czas. A my wszyscy? Nie wiem. Wygląda na to, że powinniśmy się modlić. I chyba bardziej niż kiedykolwiek, przede wszystkim za polski Kościół i naszych biskupów. Bo w tej chwili najprawdopodobniej wszystko jest w ich rękach. Chyba wciąż jeszcze tak. Bo kiedy ten czas minie, zostanie nam on. Tylko on. Taki jak tu. Dokładnie taki.