Dlaczego?

Rozmowa między Robertem Mazurkiem a Pawłem Piskorskim, na jaką jeszcze w ubiegłą sobotę natrafiłem w „Rzeczpospolitej”, zainteresowała mnie z dwóch, a raczej z trzech powodów. Przede wszystkim przez to, że ja w ogóle interesuję się wszystkim co się wokół mnie dzieje, a co uda mi się zauważyć, ale też ze względu na dwa kluczowe moim zdaniem momenty tej wymiany.

Otóż najpierw jest tak, że Paweł Piskorski opowiada o tym, jak widzi Platformę Obywatelską i jej przewodniczącego Donalda Tuska, i, wbrew pozorom, robi to, nie uciekając się do tanich plotek w stylu Janusza Palikota, ale przedstawiając rzetelną jak na swoje możliwości, a może i chęci, analizę tego – każdy to przecież przyzna – fascynującego zjawiska. Opowiada więc o tym, co to za ziółko z tego Tuska, i w pewnym momencie tak się nakręca, że Robert Mazurek czuje się wręcz zmuszony, by powiedzieć coś w stylu: „No ale to by świadczyło, że nasz premier to psychopata”. Oczywiście, z tego wszystkiego już po chwili nie zostaje dosłownie nic, ale – owszem – zainteresowałem się.

Ciekawszy jednak, moim zdaniem, moment tej rozmowy – oczywiście, tak samo jak poprzednio, zakończony tradycyjnym zaciągnięciem żaluzji – następuje już na samym jej początku, kiedy to Paweł Piskorski stwierdza, że od czasu generała Jaruzelskiego nikt w Polsce nie miał takiej władzy, jak dziś Donald Tusk, i gdyby on tylko zechciał, mógłby dokonać w Polsce takiego cywilizacyjnego przewrotu, że przez następne stulecia Naród budowałby mu pomniki. Niestety, z jakiegoś, dla Piskorskiego i Mazurka nieznanego, powodu, Donald Tusk tych zaszczytów w ogóle nie pragnie, a ponieważ ci dwaj, zamiast dociekać przyczyn owej tuskowej wstrzemięźliwości, wolą zająć się tym co sprawia, że Jarosław Kaczyński musi już do końca świata przegrywać, nie dowiadujemy się już niczego. I jedyne co nam pozostaje, to liczyć na własne możliwości. A zatem – liczmy.

Czego mi brakuje w tej naprawdę wyjątkowej przecież pod paroma względami rozmowie? Otóż brakuje mi tego, czego zawsze mi brakuje we wszystkich bardziej i mniej oficjalnych analizach dostarczanych nam przez tak zwanych zawodowców, a mianowicie tego jednego jeszcze kroku, który pozwoliłby nam poznać odpowiedź na to jedno i podstawowe pytanie – dlaczego? A w tym wypadku, pytanie, dlaczegóż to Donald Tusk nie chce trafić na pomniki?

Dla każdego normalnie myślącego, i normalnie przeżywającego to co się wokół nas dzieje, człowieka, informacja podana przez Pawła Piskorskiego, że Donald Tusk ma dziś władzę pozwalającą mu całkowicie bezkarnie zmienić Polskę tak, by się stała jednym z poważniejszych europejskich krajów, wraz z informacja uzupełniającą – że ów mąż, z jakiegoś przedziwnego powodu, tych zmian przeprowadzić nie zamierza – lecz zamiast tego uważa za stosowne zmierzać do pełnej anihilacji zarówno swojego projektu jak i swojej własnej osoby, aż krzyczy o wyjaśnienie, dlaczego on jest taki dziwny? Co mu przeszkadza w tym, by się wziąć do roboty i zrobić to wszystko, co mu zagwarantuje naprawdę bardzo poważne miejsce w historii? Cóż to się takiego dzieje w tym przedziwnym środowisku, że oni, mając wszelkie ku temu możliwości i powody, by Polskę zmieniać i modernizować, wolą gnić i ulegać stopniowej kompromitacji? Przecież to niemożliwe, żeby ich tak bardzo ekscytowała owa świadomość istnienia owej drobnej, kompletnie już zaczadziałej, grupki fanów, która ich nie opuści nawet wtedy, gdy nad nią pojawi się widmo – już nie retorycznego, ale jak najbardziej autentycznego – końca.

Ani Mazurek, ani Piskorski, oczywiście jednak, nie dość że nam tego nie wyjaśniają, to wręcz robią wrażenie, jakby ich ta kwestia nawet nie interesowała. Jakby jej istnienia nawet nie dostrzegli. W tej sytuacji pozwolę sobie przedstawić – obiecuję, że nie za długo – swoją tu teorię. Otóż ja bym jednak przede wszystkim bardzo poważnie rozważał ewentualność zaznaczoną przez Mazurka, jednak w straszliwie głupi sposób przez Piskorskiego zlekceważoną, że Donald Tusk jest człowiekiem o naturze psychopatycznej, i on jest dziś skupiony wyłącznie na tym, co dla niego pewnie jest oczywiście szalenie ważne, ale dla nas, siłą rzeczy, pozostaje najbardziej czarną tajemnicą. To jest oczywiście jak najbardziej prawdopodobne.

Tu jednak mam pewien problem. Otóż – co zresztą już wielokrotnie sugerowałem na tym blogu – Donald Tusk jest dziś wyłącznie figurantem, realizującym plan zakreślony przez tych, którzy stoją od niego znacznie wyżej, i mają znacznie więcej do powiedzenia, a swoją pozycję zawdzięcza wyłącznie temu, że w jakiś niebywały sposób posiadł umiejętność zjednywania sobie sympatii idiotów, których, jak wiemy, w każdym społeczeństwie jest wystarczająco dużo, by źli ludzie potrafili z ich pomocą przeprowadzić każdy, nawet najbardziej ohydny projekt. A zatem, należy zakładać, że to jednak nie Donald Tusk nie chce trafić na pomniki. On, tak naprawdę, ani tego nie chce, ani tego chce. Dla niego, to wszystko jest sprawą kompletnie nieistotną. Najbardziej prawdopodobne jest to, że dla tych, którzy dziś Donaldem Tuskiem rządzą, a jednocześnie zajmują się naszą teraźniejszością i przyszłością – a więc dla, jak to tu zwykliśmy nazywać, Systemu – sukces Polski jest czymś absolutnie niepożądanym. Dla nich rozwiązaniem idealnym byłoby to, by Polska została doprowadzona do takiego upadku, że ostatecznie, czy to Niemcy, czy Rosjanie, nie będą mieli innego wyjścia, jak tę Polskę sobie zabrać i zrobić z nią, co tam im z ich kalkulacji wyjdzie. To jest cel i to jest interes.

Ja nie znam na to, moim zdaniem podstawowe, pytanie innej odpowiedzi. Jeśli dziś oni, mając całą możliwą władzę, nie są w stanie się skupić na niczym innym, jak tylko na niszczeniu jednego – dziś już przecież i tak praktycznie zniszczonego – człowieka, musi to oznaczać, że on – a z nim to wszystko, co on reprezentuje – jest wciąż ostatnią przeszkodą na drodze do całkowitego zamknięcia. Bo jeśli nie będzie jego, i jeśli z jego odejściem skończy się to wszystko, co daje jeszcze nadzieję na to, że kiedyś może się podniesiemy, oni poczują prawdziwą wolność.

Oto co mamy dziś. Niedaleko miejsca gdzie mieszkam, jest niewielki sklep monopolowy. Jeden z tych sklepów, które ostatnio powstają, by, piątek czy świątek, noc czy dzień, zaspokajać regularne potrzeby ludzi biednych i faktycznie już powoli zdychających. Otóż zdarzyło się, że wczoraj, w samo południe, do sklepu wszedł jakiś obywatel, najpierw profilaktycznie zamknął drzwi od środka, a następnie skrępował obsługująca tam dziewczynę, zakneblował ją, przyłożył jej nóż do gardła, zabrał z kasy tysiąc złotych i telefon komórkowy, wychodząc spryskał dziewczynę gazem, i wyszedł. Dziś zaszedłem tam, szczerze powiem, tylko po to, by się dowiedzieć tego wszystkiego co wyżej opisałem, i dziewczyna tam była. Pracowała jak codziennie, mimo oczywistego szoku, strachu i mimo nieprzespanej nocy. Pracowała, bo pracować trzeba. Bo jak się nie chce pracować, to można oczywiście nie pracować. Nikt nikogo do niczego nie zmusza.

A jeśli ktoś sądzi, że to już koniec, to nie. To jeszcze nie koniec. Najlepsze dopiero przed nami. Wyszedłem ze sklepu monopolowego i udałem się bezpośrednio do swojego sklepu spożywczego, aby kupić mleko. Wspominałem niedawno – jak ktoś potrzebuje ten tekst znaleźć, to on został opublikowany tuż po wyborach – o tym miejscu i o pani, która tam sprzedaje. Zaszedłem więc po to mleko i opowiedziałem o tym, co się stało wczoraj w sąsiedztwie. Pani była wstrząśnięta. Jednak najbardziej nie tym, co się stało, ale tym co się w tej Polsce dzieje. Bo to już jest najgorzej. Ta bieda, ta nędza, ta desperacja pcha ludzi do najgorszego. I niech pan powie, co to z tą Polską będzie. Aż strach myśleć… Kto czytał, ten wie. Kto nie – niech wie, że ta pani w żadnym wypadku nie głosuje na PiS. Ona PiS-u nienawidzi, jak najgorszej zarazy. Dlaczego? Jak to, dlaczego? Za to, że PiS chce rozpętać wojnę z Niemcami. To jest oczywiste. Oto dlaczego. To jest początek i koniec wszystkiego. I tu też jest odpowiedź pytanie, dlaczego?

Przepraszam, że robię się powoli być może zbyt obcesowy, ale jeśli ten blog nie będzie wspierany, będzie musiał przestać istnieć. Po prostu. Bez tego wsparcia, on zostanie tylko kaprysem, na który ja nie będę miał pozwolenia. A zatem, proszę o kupowanie książki. Daję słowo, że warto. No i o pomoc bardziej już bezpośrednią. Dziękuję.