Bilard to trudna sport

Na bilardzie nie znam się praktycznie w ogóle. Do tego stopnia, że nawet teraz, kiedy używam tej nazwy, nie jestem pewien, czy chodzi mi o klasyczny bilard, czy o coś, co po angielsku nazywa się „pool”. Natomiast przyznaję, że ile razy trafię na to coś na Eurosporcie, nie mogę oderwać wzroku. Przede wszystkim dlatego, że bardzo lubię obserwować tych zawodników. Oni z jednej strony wyglądają, jakby byli pierwszej kategorii pijakami, a z drugiej to ich skupienie, ta determinacja, to z takim wysiłkiem skrywane zdenerwowanie, zadziwiają w sposób wyjątkowy.

Ale jest coś jeszcze. Otóż, ja, jak mówię, nie jestem w stanie choćby w stopniu podstawowym zorientować się, o co tam chodzi, ale tym bardziej właśnie, ile razy widzę, jak oni wykonują jakieś uderzenie, z którego dla mnie nic zupełnie nie wynika, a czy to z reakcji publiczności, czy z tego krótkiego błysku satysfakcji na twarzy zawodnika (lub z ledwo widocznej rezygnacji w oczach jego przeciwnika), mogę się domyślić, że tu się toczy naprawdę niezwykła walka.

Szczególnie podoba mi się moment, kiedy któryś z nich najpierw przez długie minuty łazi wokół tego stołu, ogląda te bile, to przyklęknie, to się odsunie, to się przymierzy, by za chwilę się znów oddalić, a w końcu uderzy w jedną z nich w taki sposób, że one się wszystkie rozpierzchną, żadna z nich nie wpadnie do tej kieszeni, czy jak to się tam nazywa, on odchodzi, ustępując miejsca przeciwnikowi, a tamten, zamiast się cieszyć, stoi bezradny, gapi się w te porozrzucane bile, i wie, że cokolwiek teraz zrobi, to tamten zaraz wróci, i nie wpuści już go do samego końca.

Oczywiście mogę się fatalnie mylić, ale mam wrażenie, że coś tego właśnie rodzaju zdarzyło się w minioną niedzielę w Warszawie w wykonaniu PiS-u. Referendum nie osiągnęło wystarczająco wysokiej frekwencji, by jego wynik został oficjalnie uznany, i większość obserwatorów wykrzyknęła, czy to z satysfakcją, czy z bólem, że PiS przegrał.

Oczywiście, natychmiast też pojawiły się wyjaśnienia, dlaczego do tej porażki doszło. Otóż mamy porażkę, bo PiS zawłaszczył referendum i wielu warszawiaków, choćby na początku bardzo zdeterminowanych, by pójść i odwołać Waltz, postanowiło się nie angażować, żeby nie brać udziału w „politycznej hucpie” wyszykowanej przez Jarosława Kaczyńskiego. Wedle wielu komentarzy, referendum zakończyło się frekwencyjną porażką, ponieważ przez monopolizujące cały projekt działania PiS-u, głosować zdecydowali się tylko najbardziej radykalni zwolennicy Prawa i Sprawiedliwości. Oto 300 tysięcy pisobolszewików, a i to okazało się wyraźnie za mało. Hurrra!

Jak mówię, mogę się mylić, i biorę pod uwagę taką oto możliwość, że PiS, czy to przez swoją bezmyślność, czy lenistwo działaczy, wszystko spieprzył, i dziś Hanna Groonkiewicz-Waltz, zamiast chlipać gdzieś w kącie, tryumfuje. Tyle że ja akurat żadnego tryumfu nie widzę. Wręcz przeciwnie, widzę, że oni wszyscy zachowują się, jakby w najlepszym wypadku nic się nie stało. Mam nawet wrażenie, że po pierwszych żartach namawiających Platformę do tego, by dziękowała Jarosławowi Kaczyńskiemu za to, że po raz kolejny ich wyciągnął z kłopotów, wszyscy oni jakby się zamknęli. Więcej – i to akurat stanowi moim zdaniem gest nie do przecenienia – sam oryginalny organizator referendum Piotr Guział ogłosił, że on bierze na siebie całą odpowiedzialność za jego wynik…

I ja bym proponował, żeby na to akurat rzucić okiem. Mamy przegrane referendum, w dodatku, jak słyszę, przegrane w sposób dosyć kompromitujący, i oto nagle, jego główny organizator, człowiek, który miałby wszelkie powody, żeby ogłosić, że to nie on dziś ma odbierać pretensje, chętnie bierze na siebie całą odpowiedzialność. A co to za cholera??? Otóż ja mam na to odpowiedź. Cholera jest taka, że zarówno Guział, jak i cała reszta tych cwaniaków wiedzą, że te 300 tysięcy warszawiaków, to ludzie, którzy w każdych kolejnych wyborach dadzą PiS-owi bezwzględną większość.

Powtarzam to do znudzenia: nie jestem socjologiem, nie mam żadnych narzędzi do mierzenia zachowań wyborców, ale, moim zdaniem, przejmując to referendum, i je przegrywając, PiS zachował się dokładnie tak, jak się zachowują najwybitniejsi bilardziści, kiedy tym jednym uderzeniem rozpieprzają całą scenę, a wszystko tylko po to, by w kolejnym ruchu mieć już wszystko pod absolutną kontrolą. I jeśli ktoś tego nie rozumie, to jest, moim zdaniem, dokładnie tak samo naiwny, jak ludzie, którzy oglądają bilard w Eurosporcie z jeszcze bardziej bezmyślnymi minami, niż moja, i tylko od czasu do czasu krzyczą: „Ale on to spieprzył! No i co ci durnie się tak cieszą?”

Na szczęście, to wszystko jest z naszego punktu widzenia bez znaczenia. To uderzenie zostało już wykonane.

Niezmiennie proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Robię co mogę, ale póki co leżymy na obu łopatkach. Dziękuję za każdy gest.