Precz z Gronkiewicz, czyli o niekulturalnym kłamstwie

Zbliża się warszawskie referendum, i ja oczywiście mam szczerą nadzieję, że ta dziwna kobieta dostanie baty, które może wreszcie zetrą jej z twarzy ten idiotyczny uśmiech. Natomiast – co dla części z nas nie powinno stanowić jakiegoś zaskoczenia – bardzo mi się nie podoba sposób, w jaki wokół tego referendum chodzą i jedni i drudzy. Proszę zwrócić uwagę: mi nawet do głowy nie przyjdzie, żeby ekscytować się tym referendum, bo uważam, że demokracja to jest wspaniała rzecz, albo że moim zdaniem następny prezydent Warszawy będzie od Waltz dużo lepszy. Ja, jeśli tak czekam na to lanie, to wyłącznie z powodu, który znakomicie niedawno wyłuszczył Michał Kamiński. Chodzi mi mianowicie o to, by się móc w ów poniedziałkowy poranek cieszyć wraz z Macierewiczem i Rydzykiem. No i przynajmniej raz ujrzeć te znikające zęby prezydent Waltz, a przy okazji pot na czole Michała Kamińskiego.

I uważam, że to nie są tylko moje emocje. Z punktu widzenia czystej praktyki sprawa jest jasna: jednym chodzi o to, by usunąć Gronkiewicz-Waltz ze stanowiska prezydenta, albo przez to, że ona zachowuje się tak, że jej się zwyczajnie nie da lubić, albo ze względów czysto politycznych: chodzi o to, by Platforma dostała po nosie, a usunięcie Waltz będzie tu bardzo skutecznym argumentem. Drugim natomiast chodzi o coś odwrotnego. Gronkiewicz trzeba obronić, nie dlatego, że przecież każdy widzi, że Warszawa nam kwitnie – bo to że nie kwitnie wie każdy – ale przez to, że albo z niej, na ów mocno perwersyjny sposób, jest w porządku babka, albo – i tu przede wszystkim – chodzi o to, żeby utrzeć nosa PiS-owi.

A zatem, sprawa jest idealnie przejrzysta, i jedyne co można w tej sytuacji zrobić, jak idzie o udział w tym referendum, to postępować w zgodzie ze swoim własnym interesem. A więc zwolennicy status quo mają siedzieć w domu, natomiast ci, co już nie mogą na Gronkiewicz patrzeć, mają pójść i ją usunąć.

Parę dni temu grupa reżimowych celebrytów wydała wspólną deklarację, w której wzywają do zbojkotowania referendum. Nie piszą oni jednak, że Waltz jest fantastyczną panią prezydent, nie sugerują, że ona jest bardzo miłą i porządną kobietą, ani też nie przyznają, że chodzi przede wszystkim o to, by dokopać PiS-owi. Oni oświadczają, że ich aktywność jest wyłącznie skutkiem przekonania, że referendum jest bez sensu. Oni nawet przyznają, że wśród nich są tacy, co nawet nie do końca popierają politykę Waltz, ale skoro przecież w przyszłym roku i tak mamy wybory, to po jakie licho tej pięknej jesieni się tak angażować?

Ale druga strona działa wręcz identycznie, a więc niemal staje na głowie, by nie przyznać tego co oczywiste, lecz tylko kłamać, kłamać, kłamać. Zabrał więc głos prof. Gliński, oznajmiając, że tu wcale nie chodzi o najprostszy rodzaj politycznej zemsty, czy choćby kalkulacji, ale o demokrację i prawo obywateli do osobistej ekspresji. I że kto tego nie chce uszanować – ten powinien się wstydzić. On już w tej swojej obłudzie posunął się do tego, że nagle wyciągnął Tuskowi jakiś przepis z Kodeksu Karnego, gdzie jest napisane, że nie wolno wywierać okołowyborczych nacisków na ludzi nam podległych. Tak jak by Tusk w jakikolwiek sposób zastraszał idących na referendum warszawiaków.

Przepraszam bardzo, ale ja tego uszanować nie potrafię. Bo ja nie mam najmniejszej wątpliwości, że akcja na rzecz usunięcia Gronkiewicz-Waltz z Ratusza, to akcja w sposób jednoznaczny polityczna. Oparta na wielu różnie definiowanych interesach, ale polityczna. Co więcej, ja jestem przekonany, że tak jest właśnie dobrze, i że na tym akurat polityka od zawsze polegała: by walić w łeb wroga, i patrzeć, czy jeszcze dyszy. Tymczasem tu, jedni przychodzą i mówią: „Jesteśmy ludźmi, którzy, owszem, widzą szereg niedociągnięć ze strony władz miasta Warszawy, ale to referendum jest bez sensu”, a drudzy stają z jasnymi czołami i mówią: „Chodzi o wielką Warszawę”.

Otóż możliwe, że na poziomie ściśle organizacyjnym, tam jakieś plany istnieją. Natomiast jak idzie o ludzi, którzy albo pójdą odwoływać Waltz, albo będą siedzieć w domu, modląc się, by zawiodła frekwencja, im nie chodzi ani o jakiś ukryty czy jawny sens naszych działań, ani też o wielką Warszawę, lecz, z jednej strony, o to, że jedni nie lubią Waltz, a drudzy nie lubią Kaczyńskiego. I ja bym wolał, żeby i jedni i drudzy się tu zwyczajnie zdeklarowali, i przestali kręcić. Tak już na marginesie, uważam, że szczere postawienie sprawy tylko pomoże zwolennikom zmian.

W takich sytuacjach, przepraszam bardzo, ale ja czuję, że ostatnim prawdziwym politykiem jest Stefan Niesiołowski. Ten się w ogóle nie certoli, tylko wali ostro i prosto w ryj. Niesiołowskiemu ani w głowie zacząć coś tłumaczyć, że ten jest zły, a ten dobry, a my chcemy tylko, żeby było lepiej. On staje na mównicy i ogłasza, że tego Kaczyńskiego trzeba otruć, bo to pasożyt i szkodnik. A ja, jeśli uważam, że Niesiołowskiemu przydałoby się jakieś ciężkie doświadczenie, które go przywróci do stanu psychicznej równowagi, to wcale nie dlatego, że on używa brzydkiego języka, jest chamem, nienawistnikiem i ogólnie rzecz biorąc człowiekiem niekulturalnym. Ja, jeśli spojrzeć na mnie pod pewnym kątem, również używam brzydkiego języka, jestem chamem, nienawistnikiem i człowiekiem niekulturalnym, tyle że nie uważam tego za problem. Niesiołowski to ktoś, kto życzy nam wszystkim gwałtownej i bolesnej śmierci, i choć ja doskonale wiem, że to jego życzenie wynika trochę z jego obłędu, a trochę ze strachu, mam do tego, jak on się w tym wszystkim porusza, szacunek. Może nie szacunek szczególnie duży, ale z pewnością większy niż do jakiegoś Kraśki czy Wołka, którzy są bardzo kulturalni i oddani wartościom demokratycznym, ale i tak, w momencie gdy tylko spuszczę z nich oko, wbiją mi nóż pod żebro. Dlaczego? Bo mnie nie lubią, a nie lubią mnie wcale nie dlatego, że ja nie lubię demokracji.

A po co w ogóle piszę ten tekst? Po to mianowicie, aby zaapelować do tych z nas, którzy wiedzą, że zło trzeba tępić, i to tępić bezlitośnie i w samym zarodku, ale z jakiegoś powodu nie chcą, by ktoś pomyślał, że są tacy nieeleganccy. Machnijmy na ten fałsz ręką, bo on – jak każdy fałsz – jest zły. A już z pewnością gorszy od braku kultury, czy brzydkich słów. Oczywiście, lepiej jest mówić ładnie i się grzecznie uśmiechać, jednak nic tak nie wkurwia, jak ordynarne kłamstwo.

Jeśli komuś spodobał się powyższy tekst, lub jakieś inny na tym blogu, bardzo proszę o wspieranie nas pod podanym obok numerem konta. Jak na dziś, to jest podstawowa gwarancja naszego przeżycia. Dziękuję.