O głupich Angolach i o nas - z wąsami i bez

Ja znam stosunek mojego kolegi Coryllusa do Anglii i Anglików, wiem też doskonale, co on ma przeciwko temu akurat miejscu na Ziemi, natomiast nie bardzo rozumiem, dlaczego akurat po naszej stronie politycznej sceny istnieją tak silne antyangielskie kompleksy. Wystarczy wejść na pierwszy lepszy blog prawicowy, otworzyć pierwszy lepszy prawicowy tygodnik, posłuchać pierwszych lepszych komentarzy dotyczących czy to narodzin przyszłego brytyjskiego króla, czy ślubu przyszłej pary królewskiej, czy w ogóle jakieś większego wydarzenia, które dla wspomnianej Anglii i Anglików ma znaczenie historyczne, by już tylko wysłuchiwać kpin odnośnie tego, jacy ci Anglicy są głupi i niepoważni.

W najnowszym numerze tygodnika „W Sieci” mamy kolejny felieton byłego artysty kabaretowego, obecnie gwiazdy prawicowego dziennikarstwa, Ryszarda Makowskiego, gdzie owa anty-angielska fobia doprowadzona została do tego stanu, że Makowski nawet jest gotów własną piersią bronić przed tymi wstrętnymi „Angolami” samego Lecha Wałęsę. Mam nadzieję, że wszyscy wiemy, o co chodzi, ale, dla przypomnienia, krótko bardzo. Otóż Wałęsa pojechał do Londynu na premierę filmu o sobie, i wracając do Polski został przez urzędników celnych na lotnisku gruntownie przetrzepany. Oczywiście, przez to, że on do takiego traktowania, gdzie ktoś nie ma nawet pojęcia, kim jest Wałęsa, nie jest przyzwyczajony, owa kontrola trwała znacznie dłużej, niż to się zwykle dzieje, a przez to Wałęsa owo upokorzenie musiał też znosić dłużej, niż to byłoby normalnie konieczne.

Makowski, czy to przez to, że sam ma złe doświadczenia z odprawą w Londynie, czy też dlatego, że chciał bardzo dowieść, jak to my, prawica, potrafimy być obiektywni i propaństwowi, uznał za stosowne napisać, że fakt iż „Angole wyciągali Wałęsie publicznie z walizki bieliznę, typu majtki i skarpetki, bo podobno wymaga tego bezpieczeństwo Wielkiej Brytanii, to autentyczny skandal”. Dalej zresztą tych „Angoli” mamy jeszcze parę razy, natomiast jak idzie o same argumenty, jest nawet lepiej. Zdaniem Makowskiego, to do czego doszło na lotnisku Heathrow jest tak oburzające, że głos powinien zabrać sam Prezydent i wytłumaczyć tym głupim „Angolom”, z kim mają do czynienia, no ale on tego, bałwan, nie zrobi, bo się boi – i tu z Makowskiego wychodzi pierwszej klasy żartowniś – że ponieważ w paszporcie jest z wąsem, a w naturze już nie, to, gdy przyjdzie co do czego, sam będzie miał na tych bramkach kłopoty.

Nie wiem, ilu z nas miało okazję wjeżdżać na teren Wielkiej Brytanii, ale ten, komu się to zdarzyło, wie, że tam z każdej strony walą w oczy wielkie czerwone tablice z, różnie wprawdzie formułowanym, ale jednobrzmiącym komunikatem: Tu niekwestionowaną władzę stanowi ta czarna dziewczyna w mundurze urzędnika celnego, która reprezentuje Koronę, i jakakolwiek próba zastraszania, wymuszania, czy choćby kwestionowania jej władzy, będzie karana z najwyższą surowością. Próbujemy przejść przez tę bramkę, przed sobą mamy tę dziewczynę, czy któregoś z jej kolegów, i wiemy, że oni w tym miejscu i w tym czasie znajdują się pod bardzo ścisłą ochroną, wyznaczaną przez majestat Korony, i choćbyśmy nie wiadomo jak bardzo mieli rację, mamy być grzeczni i potulni.

Kim jest ten urzędnik, czy urzędniczka? Nie mam pojęcia, ale przyznam, że, niezależnie już od tego, że oni mają ten komfort, że im wolno wszystko, żaden z nich nigdy nie zrobił na mnie wrażenia kogoś, kto może na przykład wiedzieć, kim jest Lech Wałęsa. I oto na przejściu pojawia się sam On, z całym tym swoim kulturowym i cywilizacyjnym bagażem, w walizce wiezie butelki szampana, które woli mieć pod ręką, żeby się gdzieś, cholera, nie potłukły… i nagle trafia na wspomnianą już Hinduskę, czy Nigeryjkę, czy zwyczajną dziewczynę z Battersea, i zaczyna się stawiać. I co on sobie wyobraża? Że on jej powie: „Wy nie wiecie, kim ja jestem. Ja jestem osobistym przyjacielem Dalaj Lamy”, i ona od tego momentu ze strachu przed Fundacją Lecha Wałęsy zacznie łamać procedury?

No dobra. My wiemy przecież, kto to taki Wałęsa i nic nas zdziwić nie może. To jednak, że Ryszard Makowski nie jest w stanie zrozumieć najbardziej prostych zależności, robi pewne wrażenie. Czy on naprawdę nie jest w stanie pojąć, że dla przeciętnego Brytyjczyka – a urzędnik celny jest takim przeciętnym Brytyjczykiem – informacja, że ktoś się nazywa Lech Wałęsa, jest informacją pozbawioną znaczenia? Czy to naprawdę jest takie trudne do zrozumienia, że przeciętny Brytyjczyk na dźwięk słowa „Nagroda Nobla” może najwyżej wzruszyć ramionami? Czy to doprawdy stanowi aż taką zagadkę, że przeciętny Brytyjczyk na informację, że czyjeś „zasługi dla zmian w Europie są nie do podważenia” może najwyżej unieść w zdziwieniu brwi? I nie łudźmy się – tu wcale nie chodzi o to, ze przeciętny Brytyjczyk o Wałęsie, o Noblu i o Europie nie słyszał. Spokojna nasza głowa. Przeciętny Brytyjczyk jest na tym polu wystarczająco wykształcony, tyle że on to, właśnie będąc Brytyjczykiem, uważa za szczegół. A już na pewno w obliczu swoich zawodowych i państwowych obowiązków. A już na pewno w obliczu choćby zbliżającego się dnia chrztu małego księcia Jerzego.

I jeśli w tej sytuacji jakiś Makowski uznaje, że kiedy on użyje epitetu „Angole” i w tym momencie cokolwiek się zmieni, to akurat świadczyć będzie tylko o nim.

No ale tacy właśnie jesteśmy: głupi, zawistni, pełni kompleksów, a jednocześnie kompletnie bezradni na każdym możliwym poziomie. I mówię o nas wszystkich, w tym tych najlepszych, reprezentowanych przez tygodnik „W Sieci”. Oto wygląda na to, że projekt, którego, jak się mogło wydawać, pierwszym celem było rozbudzenie świadomości patriotycznej i wychowanie tych z nas, którzy tego wsparcia potrzebowali na silnych, rozumiejących swoje prawa i obowiązki obywateli, zajmuje się z jednej strony uprawianiem jakiegoś idiotycznego kabaretu, a z drugiej reklamą wydawanych przez System książek, w których ów spragniony prawdy człowiek sobie poczyta, jak to Katarzyna Dowbor upychała pijanego Janusza Atlasa w bagażniku samochodu jakiegoś innego esbeka. A wszystko po to, byśmy potem z prawdziwą z dumą mogli zawołać, że ci „Angole” to jednak banda kretynów.

Książka się powoli sprzedaje, jednak jeszcze przez parę tygodni będziemy żyć z dnia na dzień. W tej sytuacji wciąż bardzo proszę o łaskawe wspieranie tego bloga, bez czego nie mamy jednej szansy na przeżycie. Dziękuję.