Zatłuc jak wściekłego psa

O ile sobie przypominam, raz chyba się zdarzyło, że po wpływem jakiegoś dłuższego wykładu pani Toyahowej, pomyślałem sobie, że trzeba ją namówić, by może – dokładnie w taki sam sposób, w jaki mówi – spróbowała te swoje refleksje zapisać, a my je tu opublikujemy, i będzie sensacja. Niestety, dalszy przebieg zdarzeń był taki, że ona najpierw mnie parę dni zwodziła, potem coś tam napisała, ale ponieważ tego się nie dało czytać, powiedziała mi, żebym to sam napisał, ja to – w całkowitej już desperacji – zrobiłem… i wszystko skończyło się klapą. Totalną.

Od tego czasu, ile razy ona, albo coś wymyśli, albo zwróci uwagę na coś, czego ja oczywiście nawet nie miałem szans dostrzec, staram się o tym wspomnieć, no i, jeśli tylko znajdę sposób, to opisać. Ale na jej pogłębioną aktywność już oczywiście nie liczę.

Tak się jednak stało, że wczoraj przyszedł do mnie syn mój i, bardzo poruszony, opowiedział o tym, co właśnie przeczytał na Wikipedii, a mianowicie o jednym z najbardziej okrutnych i bezlitosnych morderców w historii współczesnego świata, a mianowicie o pewnym Australijczyku nazwiskiem Martin Bryant, który w kwietniu 1996 roku, z zimną krwią, bez żadnego widocznego powodu, zastrzelił 35 osób, a 23 ranił. Wikipedia relacjonuje tę zbrodnię minuta po minucie, z najdrobniejszymi szczegółami, i z pełną faktograficzną oprawą, i muszę przyznać, że wystarczyło parę minut tej jego opowieści, bym popadł w chwilowy stupor.

Mieliśmy niedawno, w stosunkowo niewielkim odstępie czasu, trzy głośne przypadki tego typu zabójstw, najpierw w Norwegii w wykonaniu tego „pisowca” Breivika, potem w Stanach Zjednoczonych, przy okazji premiery nowego Batmana, a następnie znów w Stanach Zjednoczonych, i każdy z nich przeżyliśmy na swój sposób. Mam jednak wrażenie, że zabójstwa w Norwegii – być może przez to, że ich było tak bardzo dużo – jakoś umknęły naszej wyobraźni. To już znacznie mocniej chyba przeżyliśmy śmierć tych miłośników Batmana, czy raczej Jokera, nie wspominając nawet o tych biednych dzieciach i ich bohaterskich nauczycielkach. No, ale tak to już jest. Nasza wrażliwość ma moc bardzo ograniczoną i musi być nieustannie dodatkowo stymulowana. A i tak, efekt okazuje się zawsze znacznie bardziej mizerny, niż byśmy tego chcieli. Może właśnie tego, czego nam potrzeba, to taki pół-film, klatka po klatce, w którym mamy i samą akcję, i informację o głównych bohaterach, no i ten dyskretnie coraz bardziej odkrywany, komentarz. Warto poczytać sobie to, co nam przedstawia Wikipedia. Myślę, że tam dopiero można zobaczyć to, czego normalnie nie mamy możliwości choćby nawet poczuć. Nawet w wypadku tego ostatniego, najświeższego morderstwa.

Jest jednak coś jeszcze, co owe australijskie zabójstwo odróżnia od tego, co się wydarzyło w Newtown. I tu właśnie pojawia się rola pani Toyahowej. Otóż, jak się okazuje, człowiek, który zamordował te 35 osób, żyje sobie dziś zdrowo, i w jednym z więzień w Australii, odbywa wyrok dożywocia, natomiast australijski wymiar sprawiedliwości – ze względu na to, że on, nie dość, że jest w bardzo dobrej fizycznej i psychicznej formie, to dodatkowo jeszcze jest z siebie bardzo dumny – chyba już tylko w akcie czystej desperacji, postanowił pozbawić go możliwości odbierania jakichkolwiek informacji związanych z tym swoim wyczynem. Żeby przynajmniej nie dać mu tej satysfakcji. Choćby tyle.

A więc, ten chłopak ze Stanów nie żyje, a nasz Australijczyk – owszem, i to jeszcze jak! Proszę więc sobie wyobrazić, że żona moja nagle zwróciła mi uwagę na fakt, że o ile, z tego co nam wiadomo – a okazji do obserwacji parę jednak mieliśmy – w Stanach, owi mordercy na koniec najczęściej popełniają samobójstwo, zarówno Breivik, jak i ów Bryant, chcieli sobie dalej żyć i cieszyć się swoim wyczynem do końca świata. I że to jest bardzo ciekawe, cóż jest takiego szczególnego w owych opętanych duszach norweskich i australijskich, co sprawia, że ich samobójstwo nie satysfakcjonuje?

Otóż pani Toyahowa twierdzi, że wszystkie te dusze są dokładnie takie same, natomiast to, co różni taką Amerykę od Australii, czy Norwegii, to to, że Amerykanie wciąż jakimś cudem trzymają się czegoś, co można nazwać tradycją. Wbrew nowej cywilizacji, wbrew fantastycznym modom, wbrew tak zwanej poprawności politycznej. Ona twierdzi, że w takiej Ameryce, przybyłym na miejsce akcji policjantom ani w głowie czekać na to, by ów opętaniec albo się poddał, albo zastrzelił. Oni go przy pierwszej praktycznej okazji zwyczajnie zabijają, a media – w pełnej zgodzie i zrozumieniu interesu publicznego – informują, że „morderca popełnił samobójstwo”. I jest spokój. I nikt o nic nie pyta, nikt już na nic nie czeka i nie ma żadnych niepotrzebnych dylematów. Skoro nowy porządek postanowił działać w ów zupełnie niezrozumiały dla normalnych ludzi sposób, to owi normalni zwyczajnie postanowili, że sami będą dbać o swoje sprawy. I tak jest dobrze. Bardzo dobrze.

Ja zdaję sobie sprawę z tego, że w tej chwili sprzedajemy książkę. I bardzo się z tego cieszę. Jest jednak tak, że pierwsze zyski i tak pójdą na pokrycie druku, a ewentualne nadwyżki zobaczę dopiero w lutym. A u mnie, jak to u mnie – jak to niegdyś śpiewał ów serdeczny kumpel prezydenta Kwaśniewskiego, Jan Wołek – balansujemy. Zwyczajnie balansujemy. W tej sytuacji, bardzo proszę o pamięć. I dziękuję. A książka jest do kupienia na stronie www.coryllus.pl. On tam podobno nawet stworzył jakiś pakiet. Proszę zajrzeć.