Gdy dokoła są sami szeryfi

Oficjalne przejęcie „Uważam Rze” przez System odebrałem ze wzruszeniem ramion. Owszem, fakt, że owo przejęcie okazało się równoznaczne z przekazaniem tytułu tak zwanym „faszystom”, tyle że koncesjonowanym, miało dla mnie pewne znaczenie, bo oznaczało, że od tej chwili tygodnik ten już nie będzie się walał po wszystkich płaskich przestrzeniach naszego domu, a ja sam już naprawdę będę zmuszony czytać wyłącznie blogi. Generalnie jednak, zwłaszcza na tle powszechnej histerii, jaką ten ruch wywołał, muszę podkreślić raz jeszcze – to co się przydarzyło „autorom niepokornym”, niemal mnie nie obeszło.

To już znacznie ciekawsze okazały się pewne elementy związane z dalszymi losami tytułu. Chcąc w miarę możliwości dalej zarabiać na tej fikcji, i zdając sobie sprawę, że zawsze się znajdzie wystarczająca liczba durniów, którym naprawdę wystarczy niewiele, by się na poziomie gadki o Bogu, Honorze i Ojczyźnie odpowiednio nakręcić, Hajdarowicz pozatrudniał grupę, tym razem już zdecydowanie bardziej zaufanych i oczywiście znacznie bardziej pokornych, patriotów i kazał im kontynuować dotychczasową linię pisma. Oczywiście pod tym samym, co dotychczas hasłem „Uważam Rze: Tygodnik Autorów Niepokornych”. No i wszystko zaczęło się kręcić jak dawniej. Tyle że lepiej. Powiedzmy, bardziej gładko.

Nowego tygodnika nie miałem w ręku. Powiem uczciwie, że ze względu na to, że również wśród swoich znajomych nie mam nikogo, kto by mógł mi tu cokolwiek ciekawego powiedzieć, nie wiem, co tam się dzieje choćby i z drugiej ręki. Raz tylko znalazłem na czyimś blogu komentarz jakiegoś sympatyka polskiej patriotycznej prawicy, który zaświadczył, że on sobie nowe „Uważam Rze” kupił, i ono dziś jest co najmniej tak samo ostre i bezkompromisowe w niszczeniu platformerskiego reżimu, jak tygodnik Lisickiego. Poza tym, naturalnie, widzę kolejne numery pisma na wystawach i myślę, że owszem, z tego co oni tam eksponują, wynika, że ruch na rzecz wyzwolenia Polski spod okupacji rudych Niemców i ruskich gajowych kwitnie.

Najbardziej już jednak zainteresował mnie ów jeden drobny szczegół, a mianowicie zachowanie przez właściciela hasła „tygodnik autorów niepokornych”. To jest dla mnie z jednej strony coś nieskończenie zabawnego, a z drugiej stanowi wręcz doskonały dowód na to, jak owa fikcja, którą tak łatwo akceptujemy, jest bezczelna. Poprzednia redakcja tygodnika, cokolwiek by o nich nie mówić, wykonała przynajmniej ten jeden autentycznie godny szacunku gest, i niemal w komplecie powiedziała Hajdarowiczowi, żeby szedł się walić. Oczywiście nie całkiem i nie do końca, bo już choćby „Rzeczpospolitej”, czy „Uważam Rze Historia” mu nie darowali. No ale tu, faktycznie, pokazali jakiś tam niepokorny charakter. Na ich miejsce Hajdarowicz ściągnął najgorsze już, gotowe na wszystko, pozbawione choćby resztek szacunku do siebie barachło, a oni bez mrugnięcia okiem zawołali: „Hallo! To my, wasi niepokorni!” No i jadą równo, z podniesionym czołem.

Uważam to za znak wręcz idealny. Jak w zwierciadle odbija się w nim to całe kłamstwo – kłamstwo, a jednocześnie pogarda dla podstawowej ludzkiej wrażliwości. Pozostawiając to swoiste logo, Hajdarowicz postąpił tak, jakby chciał nam powiedzieć: „Słuchajcie! Przecież ja to świetnie wiem, wy jesteście tak głupi, że gdybym ja na czele nowej redakcji postawił Tomasza Wołka, i kazał mu badać tajemnice smoleńskiego zamachu, to wy byście się przede wszystkim ucieszyli, że Wołek się nawrócił i jednak okazał się nasz. Gdybym w skład redakcji powołał słynny tandem śledczy Żakowski-Najsztub, wy byście i to przyjęli. Byleby oni pisali to, co chcecie”.

Ktoś mi powie, że ja przesadzam. Że ten tytuł „tygodnik autorów niepokornych” na nikim nie robi wrażenia; że my świetnie wiemy, jak jest i nie z nami takie sztuczki. Nowego „Uważam Rze” nikt nie czyta. Przyznaję, że nie wiem, jak im tam idzie. Ani nie mam dostępu do danych, ani też mnie to za bardzo nie interesuje. Natomiast widzę, że ten tygodnik leży wszędzie, w każdym punkcie prasowym, obok „Newsweeka”, „Polityki” i „Wprostu” i z okładek wynika, że on jest kierowany do bardzo szczególnej publiczności. On się nie przebranżowił, on nie zmienił tak zwanego targetu. A ja sobie nie wyobrażam, by Hajdarowicz, czy ci, co nad nim stoją, lubili się bawić bez sensu i bez powodu. A zatem, jak sądzę, „Uważam Rze” wciąż jest kupowane, i to kupowane przez ludzi, którzy chcą mieć w domu pismo, które im powie prawdę. W którym oni sobie przeczytają, co to za bałwan ten Komoruski. Pismo autorów naprawdę niepokornych.

Kiedy Hajdarowicz zabrał Lisickiemu jego zabawki i go zwolnił, już działał nowy projekt autorów niepokornych, tym razem tych „prawdziwych”, czyli dwutygodnik „W Sieci”. Jak może niektórzy pamiętają, oryginalny plan był taki, że podczas gdy „Uważam Rze” ma pozostać tym czym jest, a więc poważnym, ogólnopolskim pismem prawdziwie profesjonalnej opinii, reprezentowanej przez najwybitniejszych prawicowych publicystów, „W Sieci” będzie miało za zadanie poszerzyć tę ofertę o tak zwane dziennikarstwo obywatelskie – oczywiście na wysokim, zatwierdzonym przez fachowców, poziomie. A więc, z wstępnych zapowiedzi wynikało, że w nowym dwutygodniku pisać będą głównie znakomici blogerzy, znani dotychczas z portalu wpolityce.pl, tacy jak Sowiniec, Grzegorz Wszołek, Seawolf, czy może nawet jakiś Rybitzky. Jak się ten plan rozwijał, nie wiem, bo podobnie jak to miało miejsce, a może nawet jeszcze bardziej, w przypadku nowego „Uważam Rze”, i tego magazynu nie zdarzyło mi się wziąć do ręki. Z tego co jednak wiem, choćby z pojedynczej wypowiedzi blogera Sowińca, w której on wyszydził mnie i mojego kolegę Gabriela Maciejewskiego, że teraz to przy nim jesteśmy najgorszymi pariasami, bo on już pisze w ogólnopolskim dwutygodniku, a my się musimy męczyć na tych swoich smutnych blogach, zgaduję, że faktycznie głos obywateli zaczynał był słuchany.

I oto w zeszłym tygodniu okazało się, że magazyn „W Sieci” stał się nagle tygodnikiem, otrzymał normalny prostokątny format i nagle się okazuje, że mamy reinkarnacje dawnego „Uważam Rze”. Wszystko jest dokładnie tak jak wtedy, ci sami autorzy, ten sam układ graficzny, ten sam Mazurek z Zalewskim, ten sam Kaczafi, nawet ten sam rysownik… tyle że jeśli mamy artukuł podpisany przez Piotra Zarembę, to to już nie pisze mainstreamowy dziennikarz Zaremba, ale ktoś przedstawiony, jako „wpolityce.pl/autorzy/piotr-zaremba”; jeśli mamy tekst słynnego, znanego nam z oryginalnego wdania „Uważam Rze”, badacza tajemnic katastrofy w Smoleńsku, to już nie mamy do czynienia z dziennikarzem Pyzą, ale chyba jakimś blogerem, występującym jako „wpolityce.pl/autorzy/marek-pyza”. Nawet Michał Karnowski nie jest już Michałem Karnowskim, lecz kimś z prawdziwego undergroundu, kto się nazywa „wpolityce.pl/autorzy/michal-karnowski-2”. No i tytuły. Tytuły są trochę takie, jak tytuły na blogach. Pisane tą samą czcionką, tyle że większymi literami. Prawie tak samo jak tu. No ale wiadomo, jesteśmy w sieci.

Tygodnik „W Sieci” zaczęliśmy kupować i pewnie tak już zostanie. Czemu? Nie wiem. Może tu by się przydał jakiś psycholog. Uważam jednak, że przekręt, jaki został zrobiony tu, podczas transformacji dwutygodnika „W Sieci” w tygodnik „W Sieci”, stanowi pod pewnymi względami jeszcze większą bezczelność, niż to, co zrobiono z dawnym i nowym „Uważam Rze”. I już nie chodzi mi nawet o sposób, w jaki wystrychnięto na dudka tych wszystkich aspirujących blogerów, którzy tak bardzo nagle poczuli powiew tej szansy, by już za chwilę się dowiedzieć, że niestety biznes to biznes, a oni będą musieli jednak jeszcze trochę u tej klamki posterczeć. Ich los mnie obchodzi naprawdę już najmniej. Chodzi mi o tę nieustanna grę pozorów, o ten nudny już wręcz do porzygania teatr, na rzecz polskiego prawicowego wyborcy. Tym razem pod hasłem: „Chcieliście mieć niezależną opinie? Prosimy uprzejmie. Mamy tu dla was coś wyjątkowego. Nawet tytuł wam fajny wymyśliliśmy: ‘W Sieci’. Może być?”

Pamiętam jak przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi, w „Nowym Ekranie” otworzył swój blog Artur Zawisza, i przy użyciu jakiejś najbardziej tandetnej narodowo-patriotycznej, pisanej na kolanie, retoryki, wezwał do rozwijania sztandarów i marszu na zdrajców Ojczyzny. Artur Zawisza – człowiek, który w sytuacji, gdy jego partia Prawo i Sprawiedliwość została przygnieciona ostatecznym atakiem Systemu, z hukiem ogłosił swoją autonomię i założył osobny, tym razem bardzo prawicowy, ruch, a kiedy mu ten cały projekt szlag trafił, poszedł w biznesy i ogłosił publicznie, że on się zajmie Polską, jak go „Polska bardzo mocno o to poprosi”, otworzył ten swój blog i zaapelował, by od dziś wszyscy traktowali go, jako nowego przywódcę. Dziś czytam tygodnik „W Sieci”, a tam rubrykę zatytułowaną „Listy do Redakcji”. Właśnie przyszedł list od biskupa wrocławskiego Wiesława Meringa, w którym biskup życzy redakcji wszystkiego dobrego. Oto odpowiedź. Proszę posłuchać:

„Ekscelencjo! Jak zawsze słowa Ekscelencji niosą pociechę i nadzieję, dodają sił. Jak zawsze możemy na Księdza Biskupa liczyć. Serdecznie dziękujemy i obiecujemy, że obrona polskości, naszej wiary i rodziny zawsze będzie dla całego zespołu najważniejsza. A wspomniana przez ekscelencję próba fałszowania prawdy dokonywana przez ludzi dysponujących siłą nie będzie tym razem skuteczna. Wierzymy również, że czytelnicy potrafią odróżnić, niezależnie od nazw, oryginał od podróbki”.

Ja niestety, już takiej nadziei nie mam. Natomiast mam obawę, że to są tylko początki. Że redakcja tygodnika „W Sieci” jeszcze nam wiele pokaże, między innymi nabierze odpowiedniej gładkości, by zwracając się do biskupa, używać dużej litery z pełną konsekwencją. Artur Zawisza na takie niedoróbki by sobie nigdy nie pozwolił.

Jak już wspominałem, Gabriel Maciejewski na swojej stronie oferuje moją najnowszą książkę zarówno osobno, jak i w bardzo korzystnym pakiecie. Polecam szczerze. I jak zawsze, proszę o wspieranie tego bloga przez bezpośrednie wpłaty na podany obok numer konta. Dziękuję.