Jak kochać swoje dziecko

Pytają mnie od czasu do czasu bliżsi lub dalsi znajomi, jak myśmy zdołali wychować nasze dzieci, że one są takie grzeczne, mądre i porządne, a ja na tak sformułowane pytanie odpowiadam niezmiennie, że nie mam pojęcia; że ja ich jakoś szczególnie nie wychowywałem, a jeśli nawet, to bardzo nieświadomie. Sytuacja ta przypomina mi inną zupełnie, choć też bezpośrednio związaną z naszymi dziećmi. Otóż któregoś dnia, kiedy one jeszcze były znacznie mniejsze, podczas jednej ze rutynowych wizyt w ośrodku zdrowia, pani Toyahowa spytała naszą panią doktor, dlaczego te nasze dzieci są tak nieprzyzwoicie zdrowe; czemu one nie chorują; jak to się dzieje, że one nawet nie miewają głupiej grypy? Głupiego przeziębienia? I na to ta mądra kobieta odpowiedziała, że gdyby ona znała odpowiedź na takie pytania, nie musiałaby pracować po całych dniach za te marne grosze.

A więc tak to właśnie wygląda. Gdybym ja wiedział, jak się to robi, by nasze dzieci były mądre, grzeczne i dobrze ułożone, nie musiałbym pewnie w ogóle pracować, tylko bym jeździł po świecie i ten swój patent sprzedawał za ciężkie pieniądze. Niestety, tego nie wiem, a co gorsza, nie wiem nawet, czy to że one są takie, a nie inne, jest naszą zasługą, czy to zwyczajnie zostało wymodlone. Ta moja niepewność jest jeszcze dodatkowo podkręcana przez fakt, że nigdzie prawdopodobnie, jak w naszym przypadku, nie widać tak jasno owej świętej prawdy, że nic nie jest za darmo, i że – jeśli już pozostaniemy przy tym naszym przykładzie – owa grzeczność i układność z całą pewnością została okupiona paroma zmartwieniami, których naprawdę nie jest tak łatwo zrekompensować, i wobec których ja jestem całkowicie i idealnie bezradny. A kiedy widzę tę swoją bezradność, tym bardziej jestem wdzięczny Panu Bogu za to, że nas zechciał nie doświadczać czymś, czego byśmy prawdopodobnie i nie znieśli, i czemu też nie potrafilibyśmy zaradzić.

Bo prawda jest taka, że ja – a podejrzewam, że podobnie i moja żona – nie mamy pojęcia o wychowywaniu dzieci. I gdyby doszło do czegoś nieprzewidzianego i groźnego, bylibyśmy równie głupi i bezsilni, jak tysiące rodziców, o których od czasu do czasu słyszymy w mediach. Niedawno, pewne poruszenie w całym kraju wywołała informacja o jakimś dealerze z Leska, który z jakim śmiertelnie rozkochanym w sobie dzieckiem zamknął się w mieszkaniu w Sanoku, i wobec ataku policji, zastrzelił najpierw ją, a potem siebie. Z dalszych relacji dowiedzieliśmy się, że dziecko to nie zostało znalezione na ulicy, ale pochodziło z normalnej rodziny, tyle że któregoś dnia trafiło na tego gangstera, no i się w nim zakochało. Zwyczajnie. Trochę tak, jak mniej więcej pewnie w tym samym czasie na drugim końcu Polski, niejaki ojciec Krzysztofowicz – dominikanin. Rodzice dziewczynki podobno wiedzieli, że to nie jest dla niej dobre towarzystwo, no ale, jak wiemy, 16 czy 17 lat to wiek bardzo trudny, no i prawdopodobnie trochę ze zwykłej bezradności, ale też aby nie pogarszać sytuacji, postanowili machnąć na to co ona robi ręką i czekać aż ona się opamięta. No i niestety, skoro nie oni, sprawy w swoje ręce wziął ów dealer i wszystko się zakończyło jak się zakończyło.

Z jednej strony, jest oczywiście bardzo łatwo zgłaszać teraz pretensje do rodziców o to, że tak fatalnie wychowali to dziecko, że kiedy ono ich najbardziej potrzebowało, to oni nie znaleźli w sobie wystarczająco dużo sił i miłości, że wreszcie pozwolili jej pójść z domu; że trzeba było ją zamknąć w pokoju i nie wypuszczać, albo – i to pewnie już najczęściej – nasłać na nią dziecięcego psychologa. I zapewne wszyscy ci, którzy dziś proponują swoje znakomite rozwiązania, dodają do nich jedno – że oni by sobie oczywiście poradzili.

Otóż powiem bardzo wyraźnie i szczerze – ja bym sobie nie poradził. Gdyby moja najmłodsza córka któregoś dnia zakochała się w jakimś psychopacie, i ta miłość byłaby tak obłąkana, że doszłoby w końcu do sytuacji, że ona by musiała wybierać między nim a nami, ja bym nie miał pojęcia co robić. Dlaczego? Bo ja z jednej strony wiem, jak to jest się zakochać głupio i bez pamięci, a z drugiej bardzo dobrze znam swoją córkę i wiem, jak ona potrafi być zdeterminowana w obronie swoich racji. A więc, powtórzę jeszcze raz – ja bym sobie nie poradził.

Siedzieliśmy sobie któregoś dnia przed telewizorem, a tam akurat mówili o tym nieszczęściu, do jakiego doszło w Sanoku. Oczywiście, temat dotyczył tego, czy policja zrobiła wszystko, co trzeba było zrobić, i czy to on najpierw strzelił do niej, a potem do siebie, czy może było odwrotnie. A ja się tylko zastanawiałem, jak to się wszystko zaczęło, i jak się dalej potoczyło, że ona ostatecznie poszła z domu i zamieszkała z tym opętańcem. I w pewnym momencie córka moja – dokładnie ta sama, o której było wyżej – powiedziała, że to prawdziwy skandal, że ojciec tej dziewczyny do tego dopuścił. Na to ja jej mówię, żeby się zamknęła, bo ona doskonale wie, jak by wyglądała z nią rozmowa, gdyby to ona się zakochała w jakimś psychopacie, a ja z kolei doskonale wiem, że ja nie miałbym żadnej mocy, by ją od tego, co ona sobie wymyśliła odciągnąć. I proszę sobie wyobrazić, że moje dziecko, tak jak to ona, wzruszyło ramionami, i powiedziało mniej więcej tak: „A po co on w ogóle z nią rozmawiał? Miał pójść i go zastrzelić”…

No tak. On miał pójść gdzieś pod ukraińską granicę, kupić od pierwszego lepszego broń i jeden nabój, i ten jeden pocisk wbić dealerowi w jego łysą pałę. Jeśli kochał to dziecko i miał odrobinę wyobraźni, miał pójść do Ukraińca, kupić od niego broń i dealera zabić. Oczywiście, jest bardzo możliwe, że jego córka by go za to co zrobił znienawidziła – choć, jak się dobrze zastanowić, wcale nie koniecznie – jest więcej niż pewne, że sędzia Tuleja by go za to wsadził na długie lata do więzienia, ale wiadomo coś jeszcze – on by przede wszystkim w tym więzieniu miał bardzo dobre życie, bo by go wszyscy szanowali i traktowali jak bohatera, opinia publiczna by go tak kochała, że kto wie, czy prezydent Komorowski przy pierwszym kryzysie zaufania by go nie ułaskawił, no a przede wszystkim, i najważniejsze, to dziecko by żyło, i niewykluczone że tak niezwykle doświadczone tą miłością, by też coś dało światu. Od siebie.

Pomyśleć tylko, że tak niewiele trzeba, by dobrze wychować swoje dzieci. I tak wielka jest za to nagroda. Choćby w postaci tej jednej krótkiej lekcji: „Tatusiu. On miał z nią nie gadać. On przede wszystkim miał się zająć tym łysym”.

Dziś młody Toyah ma urodziny, a ja nawet nie mam mu za co kupić prezentu. Co za syf!