Siedem lat później - Słowo na powitanie Chrystusa Zmartwychwstającego

Trudno w to uwierzyć, ale to już siedem lat o czasu jak straciliśmy Jana Pawła II. Wczoraj minęła kolejna rocznica Jego śmierci, no i zgodnie z oczekiwaniami, wedle dorocznego rytuału, podniosły się głosy z pytaniem „Co się z nami przez te lata stało?” Oczywiście, każdy z nas ma w głowie ten problem, tyle że wygląda na to, że najbardziej ci, którzy, gdyby się trochę zastanowili, rozwiązaliby go sobie bez kłopotu z tego prostego powodu, że mieli w tym „stawaniu się” swój bardzo aktywny udział i ściśle określony cel. Czasem, w chwilach szczególnego smutku, myślę sobie, że tak naprawdę oni na tę śmierć czekali z tą jedną myślą – że kiedy On ostatecznie zejdzie ze sceny, będzie można się zabrać za porządki na całego. No i się zabrali. No i dziś otwierają szeroko swoje niebieskie oczy i pytają: „Cóż się z nami Polakami stało?”

Myślałem długo, co by tu napisać w związku z tą kompletnie nierówną rocznicą, w dodatku rocznica przypadającą na czas wydarzeń znacznie ważniejszych i znacznie bardziej łaskoczących publiczną uwagę, w taki sposób, by jednak nie przyłączać się do tego faryzejskiego chóru, i wskazać na to co pozostanie zawsze po zwycięskiej stronie, czego się nie da pokonać, co będzie tryumfowało wiecznie… i nagle moje dzieci przyniosły mi coś takiego. Proszę popatrzeć. I posłuchać. Nie mówię o słowach, bo słów praktycznie nie ma. Jest tylko obraz i ten wrzask. I więcej już nic nie powiem, bo nie umiem.