Wygrać za darmo, przegrać za frajer

Przyjechał Jarosław Kaczyński na Śląsk i do Zagłębia, pobył to tu to tam, spotkał się trochę z ludźmi, trochę z działaczami, trochę z mediami, i pierwsze co zauważyłem, to to, że właściwie nie podniósł się z tej okazji zwyczajowy zgiełk. Wprawdzie dziś troszkę się z Prezesa gdzieniegdzie śmieją, że nie miał ze sobą portfela i musiał znów pożyczyć pieniądze od ochrony, że pocałował w rękę panią, która sprzedała mu pluszaka dla wnuczki, i że ciekawe, czy on tak zawsze w sklepie, że w Czerwionce na spotkanie z nim przyszło „zaledwie” 150 osób, ale poza tym – zupełna cisza. Jak idzie natomiast o tradycyjne plucie, to zaledwie jeden bałwan w Salonie24 po raz sto osiemdziesiąty czwarty wyszydził Premiera za to, że swego czasu – o czym każdy wykształcony obywatel przecież wie, lub wiedzieć powinien – powiedział, że „Śląskość to ukryta opcja niemiecka”.

Dziwi mnie trochę to milczenie z dwóch powodów. Przede wszystkim, miałem przyjemność być na spotkaniu Jarosława Kaczyńskiego z członkami Solidarności i PiS-u w Katowicach, i choć z pełną satysfakcją muszę potwierdzić, że Prezes był w fantastycznej formie, jak zwykle elokwentny, rzeczowy i niezwykle wprost inspirujący, nawet ja – a więc ktoś kto powinien mieć klapki na oczach i uszach – nie mogłem nie zauważyć, że on się co najmniej dwukrotnie bardzo poważnie wystawił. To po pierwsze. Druga rzecz jest taka, że w moim pojęciu, jeśli media – a przecież był tam TVN – te jego wpadki zlekceważyły, to znaczy, że albo ich nie zauważyły, albo machnęły na nie ręką, co w obu przypadkach i tak świadczyć może tylko o jednym – dowalanie Kaczyńskiemu ot tak sobie, bez zorganizowanej zachęty, stało się nudne. A tego, że to może nastąpić tak szybko, jednak się nie spodziewałem.

Jak mówię, Jaroslaw Kaczyński na spotkaniu w Katowicach ogólne wrażenie zrobił na mnie bardzo dobre niemal pod każdym względem. Dobre do tego stopnia, że znów zrobiło mi się okropnie smutno, kiedy sobie uświadomiłem, że niestety mamy już i wciąż tylko jego. Że gdyby choć jedną dziesiątą tego, co on tam mówił, delegować na jego współpracowników, którzy przecież mają jakieś obowiązki, i skierować do tych, dla których te słowa miałyby jakiekolwiek znaczenie poza znaczeniem terapeutycznym, bylibyśmy zupełnie gdzie indziej niż jesteśmy teraz. Bo niemal każde jego słowo, jeśli tylko nie jest zagłuszone przez propagandowy zgiełk, ma silę porażającą. Bo Kaczyński, kiedy mówi, to nie prowadzi polemik z „panem posłem”, czy z „panią minister”, on się nie pojedynkuje z jakimś zezowatym jąkałą pracującym jako dziennikarz. On kieruje do nas komunikat, i jest to komunikat, który można albo przyjąć, albo zagłuszyć, albo zmilczeć. Jednak nie oszukujmy się. Przede wszystkim, jak się możemy domyślić, o tym że w siedzibie Solidarności w Katowicach, w sobotę o godzinie 13.30 odbędzie się spotkanie z Jarosławem Kaczyńskim wiedzieli tylko ci, co takie rzeczy wiedzą zawsze, a więc głównie ci, którzy tydzień wcześniej przyszli na mszę w miesięcznicę Smoleńskiej Katastrofy i ich znajomi. Po drugie, przez to właśnie, że to byli właśnie oni – że to byliśmy tylko my – wizyta Jarosława Kaczyńskiego tu na Śląsku i w okolicach była jak psu na budę. Bez jakiegokolwiek praktycznego znaczenia. O ile nie chodziło najwyżej o to, by ci co dotychczas wspierali PiS nie zaczęli wspierać Solidarnej Polski. To jednak chyba trochę mało, prawda?

Nie oszukujmy się więc. Widok Jarosława Kaczyńskiego, choćby w niewiadomo jak wybornej formie, sadzającego sobie dłoni, okręcającego sobie wokół palca, hipnotyzującego, zabawiającego choćby i tysiąc – choćby i dziesięć tysięcy – zwolenników Prawa i Sprawiedliwości, jest przygnębiający w stopniu najwyższym. A to i tak akurat nie wszystko. To nawet nie jest w tym najgorsze. Prawdziwy żal pojawia się wtedy, gdy nagle się okazuje, że Kaczyński jest tak naprawdę sam jak palec, a to co się liczy naprawdę, i to co tworzy ten ruch, to wszyscy ci, co siedzą obok niego przy tym prezydialnym stole – banda działaczy (z wyłączeniem, co muszę uczciwie tu zaznaczyć, szefa śląskiej Solidarności, którego nie znam w ogóle, ale który przynajmniej potrafi wyglądać), lokalnych posłów i tych, którzy tymi działaczami albo posłami dopiero być może zostaną. To oni zajmują się tym interesem na co dzień. A obecność Jarosława Kaczyńskiego ma ich tylko w tym co robią uwiarygodniać. Obecność Jarosława Kaczyńskiego obok nich, a tym samym ich obecność przy Jarosławie Kaczyńskim, służy tylko jednemu. By każdy z nich, jak przyjdzie jego czas, zajął jak najlepsze miejsce.

Ktoś mi powie, że się czepiam. Że przecież tak właśnie wygląda polityka. Że to nie jest tak hop-siup. Że aby odzyskać władzę, potrzebujemy ciężkiej pracy i lojalności. I bardzo dobrze. Zgoda. Tyle że ja nie widzę tu ani jednego ani drugiego. Ciężka praca i lojalność, to byli Przemysław Gosiewski i Janusz Kurtyka. Choćby oni. Niestety dziś na nich już liczyć nie możemy. Ja widzę tylko z jednej strony całą kupę działaczy, którzy się nieustannie i wyłącznie przepychają, i całą kupę kibiców, którzy też dbają tylko o to, by usiąść jak najbliżej i pokazać sobie i innym, że są bliżej niż dalej. I jedyne co ich wyróżnia na korzyść, to to, że owszem, zachowali przynajmniej tę autentyczną lojalność. Że jak przyjdą kolejne wybory, to zagłosują na Jarosława Kaczyńskiego. Własnie na niego. Tak naprawdę tylko na niego.

Jak ja bardzo bym chciał umieć opisać prostymi słowami tę bandę i ich znajomych, kręcących się wokół Prezesa, a jak się nie da wokół Prezesa, to wokół siebie, z tą jedną jedyną myślą, by ktoś kto się liczy bardziej od innych zechciał im podać rękę, lub choćby pozdrowić z daleka przyjaznym spojrzeniem. Te wszystkie „Dzień dobry, panie pośle”, „Dzień dobry, pani poseł”, „Dzień dobry, panie profesorze”, „Dzień dobry, panie doktorze”, „Dzień dobry, panie profesorze”, „Cześć, stary”. I tych, którzy wprawdzie z nikim przywitać się nie mogą, na których nikt nawet nie zechce spojrzeć, ale za to ktoś może zgodzi się im zrobić zdjęcie, żeby mieli na pamiątkę. I te panie rozdające wszystkim chętnym te kartki, żeby oni mogli je zapisać, najchętniej na obu stronach, swoimi pytaniami do Prezesa, a których on nawet nie będzie miał okazji przeczytać, a co dopiero na nie odpowiedzieć. Tych chłopców rozdających darmowe egzemplarze jakiegoś starego numeru „Gazety Polskiej Codziennie”. A wszystkich złączonych jedną jedyną myślą – by wreszcie udało się odsunąć od władzy „tego rudego Niemca”. I żeby u nas było tak jak na Węgrzech.

Dziś na swoim blogu w Salonie24 Coryllus napisał bardzo ważny tekst o tym, jak to nie ma czegoś takiego jak oddolny ruch na rzecz poszerzania polskości, czy tworzenia archipelagów owej polskości. Że wszystko co się tak naprawdę liczy, to starannie bardzo kontrolowana część Systemu, która nawet jeśli ma jakąkolwiek autonomię, to również bardzo silnie sterowaną. I że jeśli pojawi się gdziekolwiek cokolwiek, co może stanowić jakąkolwiek szansę na pojawienie się autentycznego ruchu o szczerych ambicjach, zostaje natychmiast albo wchłonięte, albo zneutralizowane, albo zamknięte w całkowitym niebycie. W pewnym momencie – on już tak ma – napisał Coryllus, że jedyne jakie on zna autentyczne ruchy oddolne, to blogi, a w tym blog jego i mój. I oczywiście uwaga ta spotkała się albo z oburzeniem, że on jak zwykle pokazuje wyłącznie swoją bufonadę, albo z całkowitym niezrozumieniem, że to właśnie jest nieprawda, bo blogi się kompletnie nie liczą.

O tej bufonadzie szkoda nawet dyskutować, natomiast ciekawe jest owo przekonanie, że blogi się nie liczą, a więc nie ma w ogóle o czym gadać. Dlaczego uważam, że ono jest ciekawe? Otóż dlatego, że dokładnie to samo zasugerował Jarosław Kaczyński w czasie swojego spotkania w sobotę w Katowicach. On wprawdzie nie użył słowa „blogi”, bo nie wykluczam, że nawet nie bardzo wie, co to takiego, natomiast owszem, wspomniał o Internecie, i zakomunikował, że jak idzie o szerzenie owej prawdy, to na Internet nie ma co liczyć, bo to „zaledwie 15 procent społeczeństwa”. Myślę że Jarosław Kaczyński przesadził. Internet to nie jest 15 procent społeczeństwa. Internet to najwyżej 10 procent tego społeczeństwa, a pewnie jeszcze mniej. Tyle że ja bym był bardzo szczęśliwy, gdyby prezes partii, którą wiernie i lojalnie popieram, zechciał się zastanowić, dlaczego, skoro ta część opinii publicznej jest aż tak zaniedbana, nie warto by było ją przejąć choćby i na własność. Czy naprawdę to, że on osobiście Internetu nie lubi, na nim się nie zna, i poznać nie planuje, jest wystarczająco dobrym powodem, żeby machnąć ręką na tych wszystkich, których wokół siebie zorganizował, i im powiedziec, że niech sobie z tym Internetem robią co chcą? Otóż Coryllus ma jak najbardziej rację. Cały autentyczny ruch – nazwijmy go oddolnym – tak czy inaczej skoncentrowany jest w Internecie. Oczywiście, że trwa bardzo stała i bardzo okrutna walka o to, by go osłabić i przekształcić wyłącznie w pewne alibi dla czyichś nie mających nic wspólnego ani z Polską, ani z Jej interesem, jednak Internet żyje i, jak na swoje możliwości, ma się całkiem dobrze. Przepraszam bardzo, ale co by prezesowi Kaczyńskiemu zaszkodziło, gdyby on z jednej strony wziął za mordę tych wszystkich administratorów stron w rodzaju pis.org.pl, czy mypis.pl i ich poinformował, że albo się wezmą do roboty i sprawią, że obie te strony staną się najpopularniejszymi stronami w Sieci, albo wylecą na zbity pysk i będą sobie mogli pójść do PO, a z drugiej poinstruował całą tę bandę telewizyjnych celebrytów, że zamiast się użerać z Palikotem, czy jakimś Kaliszem, mają przede wszystkim informować ludzi o rzeczach istotnych, a oprócz tego zachęcać ludzi do czytania blogów. I to nie swoich. Bo to tam – na blogach – jest prawdziwy ruch i prawdziwy, autentyczny ogień. Nawet jeśli naiwny i głupi. I to on by w jednej chwili mógł sprawić, by Internet stał się narzędziem walki i zwycięstwa. Tymczasem jedyne na co go stać, to wspomnieć coś o tym że reżim nie chce dać koncesji Telewizji Trwam i że „Uważam Rze” coś ciekawego napisało. No i że media nienawidzą PiS-u, a na własne nas nie stać.

Na spotkaniu, na którym byłem w katowickiej siedzibie Solidarności było może 500, może więcej osób. Nigdy nie potrafiłem oszacować tego typu spotkań. I jestem głęboko przekonany, że wśród nich było najwyżej parę – jeśli w ogóle – takich, którzy wiedzieli o tym blogu, czy o blogu Coryllusa. Ale nie chodzi przecież nawet o nas. Jestem pewien, że tam było zaledwie parę osób – a kto wie, czy choćby i tyle – co wiedziały o tym, że gdzieś można sobie poczytać teksty Ufki, Rybitzkiego, seawolfa, jakiegoś, cholera, Gadowskiego, czy Łażącego Łazarza. Natomiast owszem – każdy z całą pewnością wiedział, że jest „Gazeta Polska” i że od pewnego czasu można też kupić dziennik o tej samej nazwie. I że jak będzie miała być jakaś demonstracja, to tam będzie można znaleźć o niej ogłoszenie. I że to powinno wszystkim wystarczyć. I znów chciałbym bardzo wiedzieć, co Jarosławowi Kaczyńskiemu by szkodziło, żeby powiedzieć zebranym tam ludziom, by korzystali z Internetu, żeby czytali blogi, żeby opowiedzieli o nich swoim znajomym, żeby wspierali tę Sieć i ją przejmowali? Gdyby to nie był Jaroslaw Kaczyński, to bym wiedział co mu szkodzi. Jemu szkodziłoby słowo Tomasza Sakiewicza i Igora Janke, którzy mu powiedzieli, żeby dał spokój, bo blogi to nic nie warte gówno. Że jeśli ktoś chce sobie coś wartościowego poczytać, to ma blog Ryszarda Czarneckiego, lub Janusza Śniadka. Ale ponieważ to nie ktokolwiek, lecz sam Jaroslaw Kaczyński, to wiem, że jemu szkodzi tylko to, że Internet go nie interesuje.

Świadomość tej niszy jest przygnębiająca. I to wcale nie dlatego, że sam się w niej znajduję. Pewnie, że byłoby dobrze, gdyby ten blog czytały tysiące. Żeby książka, którą mi wydał Coryllus, już się sprzedała, i żebym mógł wydać kolejne felietony z tego bloga, w jeszcze większym nakładzie. Byłoby dobrze dla mnie, ale też – o czym jestem przekonany – dla owego zwycięstwa, o którym wszyscy tyle gadają. Ale nie o to najbardziej chodzi. Problem jest w tym, że ja mam bardzo mocne przekonanie, że istnieje bardzo poważna zmowa ze strony mediów oficjalnych – a w tym nurcie jest i „Polityka” i „Uważam Rze” i „Gazeta Polska” – by Internet się nie wybił. Żeby te 15 procent o których mówi Jarosław Kaczyński stanowiło górny pułap. Bo oczywiście byłoby fajnie wygrać i odsunąć od władzy tych niemieckich i ruskich szkodników, jednak jest coś znacznie ważniejszego. My. My jesteśmy ważniejsi. I nie można pozwolić, by to zwycięstwo przypadło w udziale komukolwiek innemu. A więc to jest smutne. I tyle.

Bardzo proszę o wspieranie tego bloga i przez przychodzenie tu i komentowanie, ale również przez wpłaty na podany obok numer konta. Przypominam też o książce. Daję słowo, że warto ją mieć. Dziękuję.