O tym co wypływa z pięści Donalda Tuska

 

         Wspominałem już tu o tym jak to na pierwsze, wówczas jeszcze zaledwie plotki o tym, że Donald Tusk planuje wrócić do Polski i wziąć za twarz całą opozycję, a kto wie, czy nie przygotowywać się do wyborów prezydenckich w roku 2025, pomarkotniałem. I nie chodziło mi broń Boże o to, że jemu jedno, lub drugie, a kto wie, czy nie oba zamierzenia z sukcesem wypalą, ale miałem na myśli to, że sama jego obecność tak zepsuje nasze powszechne nastroje, że zwyczajnie stracimy ochotę do życia. Bałem się, że te jego nieustanne telewizyjne występy, te konferencje prasowe, te jego słynne do porzygania gadki, sama ta, tak dobrze nam znana, kłamiliwa twarz i te oczy klasycznego złodzieja tak zdominują naszą polityczną scenę i staną się tak nie do wytrzymania, że cała Polska będzie go wręcz błagała by zniknął raz na zawsze... a on ani nie drgnie. Tego się bałem.

        Co gorsza, nie widziałem przy tym żadnego sposobu, by ten jego ewentuualny powrót w jakiś sposób zneutralizować, by uruchomić choćby jakąś potężną polityczną kampanię, która sprawi, że on straci przynajmniej część tego strasznego rezonu i przez to stanie się choćby trochę bardziej znośny. Odwrotnie, wiedziałem na sto procent, że cokolwiek zrobimy, Donald Tusk pozostanie sobą w tym podstawowym, i w gruncie rzeczy jedynym, wydaniu, z tego prostego względu, że, jak wszyscy wiemy, on od dobrych dziesięciu lat, a kto wie czy nie więcej, nie jest człowiekiem w powszechnie przyjętym rozumieniu tego słowa. Donald Tusk to coś z czym nie może się równać ani Borys Budka, ani Kidawa-Błońska, ani Rafał Trzaskowski, ani Michał Szczerba, ani nawet Lech Wałęsa, który chyba najbardziej z nich robi wrażenie kosmity. Donald Tusk to plazma, do której nie wiadomo nawet z której strony podejść.

        I oto w końcu wrócił i wszystko potoczyło się zgodnie z naszymi obawami. Ale stało się coś jeszcze. Oto ktoś zatrudniony w publicznej telewizji, a nie wykluczam że był to sam Jacek Kurski, wpadł na pomysł, by cokolwiek Donald Tusk powie, zrobi, czy choćby nic nie powie i niec nie zrobi, ale pokaże te swoje oczy, ów gest komentować w jeden jedyny sposób, a więc przez możliwie jak najczęstsze odtwarzanie słynnego już dziś „für Deutschland” oraz pokazywanie jego nerwowo zaciśniętej pięści. I tylko tyle. „Für Deutschland” i te nerwy. Od rana do wieczora. Co godzinę. Ile razy nadarzy się okazja. Zauważyłem że w tym szaleństwie jest bardzo wyraźna metoda i się zachwyciłem. Może nie od razu, ale w pewnym momencie, gdy zobaczyłem, że to się już nigdy nie skończy, że ktoś podjął decyzję, by to trwało wiecznie, zdałem sobie sprawę z tego, jak mistrzowskie to było posunięcie. Żadnej dyskusji z plazmą, żadnych argumentów, żadnych prób wyjaśniania Bogu ducha winnym telewidzom wszelkiego rodzaju niuansów: „Für Deutschland” i ta pięść. W pewnym momencie doszo do tego, że siedzieliśmy tu przed telewizorem, oglądaliśmy codzienne Wiadomości i tak już zupełnie dla żartu zabwialiśmy się w prognozowanie, czy owo „für Deutschland” pojawi się za minutę,  czy dopiero za dziesięć. A potem niezmienie następowało gromkie „Jest!”

       W czym rzecz. Otóż ja od samego początku wiedziałem również, że Donald Tusk, nawet jeśli nie ogłąda Wiadomości TVP, to doskonale wie, jak tam został sportretowany. Prawdopodobnie też się zorientował, albo ktoś mu powiedział, że nie ma co liczyć na merytoryczną dyskusję, w której sam miałby jakieś – niewielkie wprawdzie, ale jakieś – szanse. Będzie wyłącznie owo „für Deutschland” i zbliżenie na tę zaciśniętą, drżącą ze zdenerwowania pięść. On to wiedział, a ja z kolei wiedziałem, że przyjdzie moment kiedy on tego nie wytrzyma i zrobi coś, czego już mu nikt nie wybaczy.

         No i stało się. Nie wytrzymał. Zamiast siedzieć cicho jak mysz pod miotłą i udawać, że o niczym nie wie, odezwał się i wyszydził czterech polityków Prawa i Sprawiedliwości za to tylko, że mają niemieckie nazwiska. Ja oczywiście nie sugeruję, że nie ma takich, którzy mu w tym momencie przyklasnęli i uznali że ten Tusk to jednak pierwsza liga. Ci będą zawsze, nawet wtedy gdy o Donaldzie Tusku wszelkie wspomnienie zaginie. Chodzi mi o to, że decydując się na komentarz pod adresem owej złośliwości rządowej propagandy, okazał on słabość. Pokazał że nie do końca jest plazmą, ale gdzieś tam w nim tkwią jakieś resztki człowieka.

       A ja teraz mam już tylko nadzieję, że państwowa propaganda nie wda się z Donaldem Tuskiem w dyskusję, kto tu jest większym chamem, czy w jaki sposób zarzucanie komuś zdrady narodowych interesów jest bardziej sensowne od wyśmiewania się z czyjegoś nazwiska. Mam naprawdę wielką nadzieję, że nie będzie dnia, gdy w Wiadomościach TVP nie zobaczymy Donalda Tuska gdy ten najpierw mówi „für Deutschland”, a potem wyciska to gówno z dłoni. Mam nadzieję, że oni to będą pokazywać tak długo aż on albo w cholerę wyjedzie stąd gdzie pieprz rośnie, albo napisze na Twitterze coś jeszcze bardziej niedorzecznego, albo – i to by było najlepsze – zwyczajnie rozbierze się do majtek na samym środku tak zwanego Monciaka, zacznie drzeć mordę, i zostanie zabrany przez wezwane przez wiecznie tam obecnych wczasowiczów pogotowie. Jakiś biedaczek zadał sobie trud i obliczył, że od czasu gdy Donald Tusk wygłosił swoje orędzie für Deutschland, Wiadomości TVP dały mu po łbie 97 razy. Mam nadzieję, że jeszcze zanim nadejdą Święta, on z tych nerwów wreszcie oszaleje i ten licznik się zatrzyma. W końcu, jak długo można?