Litera wobec obłąkanego umysłu

 

Tak się złożyło, że zaledwie tydzień po wymuszonej na mnie konieczności wyjazdu do strefy stanu wyjątkowego, nadszedł Dzień Nauczyciela, a skoro tak, to wszyscy polscy nauczyciele, w tym i moja żona, otrzymali czterodniowy weekend, a to sprawiło, że wyjechaliśmy znów, tym razem w okolice Kalwarii Zebrzydowskiej oraz Lanckorony. W tej sytuacji, przez pewien czas ten blog pozostał nieco zaniedbany, ale  już dziś zamieszczam tu swój felieton z jutrzejszego wydania „Warszawskiej Gazety”, z nadzieją na odpowiednie refleksje.

 

      Wystarczyło że nasz Trybunał Konstytucyjny, przede wszystkim z wierości prawu i zdrowemu rozsądkowi, ale również śladem wielu innych europejskich trybunałów, wydał postanowienie, że wszelkie zapisy dokonane w konstytucjach poszczególnych krajów, w zakresie nie zastrzeżonym w konkretnych traktatach, stanowią prawo najwyższe i nie podlegające jakiejkolwiek dyskusji, gdy zarówno totalna opozycja, jak i aktywnie wspierające ją instytucje europejskie, postanowiły urządzić tu u nas w kraju piekło, które, obok rosyjskiej agresji na polską granicę, mogłoby dać jakąś szansę przejęcia władzy. Ciekawe w tym wypadku jest to, że gdy faktycznie obraz udręczonych dzieci, uwięzionych między Polską a Białorusią może zarówno wzruszać, jak i wywoływać polityczne dyskusje, zarówno kwestia umów traktatowych, jak i ewentualności wyjścia Polski z Unii Europejskiej dotyczy wyłącznie faktów. Przede wszystkim każdy w miarę przytomny obserwator życia politycznego ma pełną świadomość, że o jakimkolwiek wyjściu Polski ze struktur europejskich, a już tym bardziej, o siłowym Polski z niej wyprowadzeniu, mowy być nie może, no a po drugie, że cała owa histeria rozpętana zarówno przez polityków opozycji, jak i zaprzyjaźnionych brukselskich urzędników, to wyjątkowo bezczelny przekręt, będący czymś, co można już tylko nazwać ostatnią desperacką próbą uchronienia się przed polityczną anihilacją.

       Gdy piszę ten tekst, w wielu polskich miastach zakończyły się właśnie demonstracje, których uczestnicy uznali za stosowne zaprotestować przeciwko postanowieniu Trybunału Konstytucyjnemu, stwierdzającemu fakt, co już zresztą zostało wspomniane wyżej, że w każdym kraju członkowskim, gdy chodzi o to, co nie jest objęte zapisami traktatowymi, Konstytucja stanowi prawo najwyższe. Na czele owych protestów stanęli oczywiście czołowi politycy opozycji, a za nimi, jak za Panią Matką, ruszyli zbłąkani jak dzieci we mgle najbardziej aktywni owej opozycji sympatycy. I to im przede wszystkim, choć mam pełną świadomość, że moje słowo do tych najbardziej zaczadzonych nigdy nie dotrze, chciałbym zadedykować coś, o istnieniu czego oni nawet choćby przez chwilę nie mieli bladego pojęcia, a więc realne zapisy realnych traktatów, gdzie wszystko jest wyłożone jak na dłoni, i co pokazuje, że to z czym mamy do czynienia to zwykły przekręt i to przekręt wyjątkowo bezwstydny. Oto najpierw odpowiedni fragment Traktatu z Lizbony i jego Artykuł 3b pkt 2:

„Zgodnie z zasadą przyznania Unia działa wyłącznie w granicach kompetencji przyznanych jej przez Państwa Członkowskie w Traktatach do osiągnięcia określonych w nich celów. Wszelkie kompetencje nieprzyznane Unii w Traktatach należą do Państw Członkowskich”,

no i załączony do Traktatu, chyba już tylko na wszelki wypadek, Protokół Brytyjski z Artykułem 2:

„Jeżeli dane postanowienie Karty odnosi się do ustawodawstw i praktyk krajowych, ma ono zastosowanie do Polski lub Zjednoczonego Królestwa wyłącznie w zakresie, w jakim prawa i zasady zawarte w tym postanowieniu są uznane przez ustawodawstwo lub praktyki Polski lub Zjednoczonego Królestwa”.

      Amen i prośba: zamknijcie się wreszcie, bo nie macie żadnego pola manewru.