O Zuzi w Krainie Grzybów

Jestem pewien, że większość stałych czytelników tego bloga pamięta, jak jeszcze wiosną tego roku zamieściłem tu tekst poświęcony bardzo agresywnie rozpychającemu się w Internecie projektowi – co należy podkreślić, projektowi zrealizowanemu w sposób jak najbardziej bardzo celowy i przy tym niezwykle profesjonalny – zatytułowanemu „Kraina Grzybów”. Ponieważ przede wszystkim zgodziliśmy się co do tego, że to z czym tu mamy do czynienia, stanowi w sposób jednoznaczny dzieło Belzebuba, a dodatkowo, że tak to ujmę, estetyczne napięcie, jakie owa Kraina Grzybów ze sobą niosła, przekraczało wszelkie znane nam dotychczas, czy to osobiście, czy z relacji świadków, manifestacje obecności na tym świecie czystego zła, zwróciłem jedynie uwagę na owo zjawisko i postanowiłem temat zamknąć raz na zawsze. Jestem jednak pewien – ja to wręcz wiem, jako że takich rzeczy się nie zapomina – że to wszystko wciąż pamiętamy.

Mam nadzieję, że również pamiętamy, jak pisząc o owej Krainie Grzybów, wspomniałem, że moje dzieci w momencie, kiedy się zorientowały, o czym mowa, dokonały osobistych przeszukań na Facebooku i stwierdziły, że bardzo wielu z ich znajomych ma ten projekt „zlajkowany”, i wielu z nich bardzo chętnie w nim uczestniczy zarówno w sposób bezpośredni, jak i przez przejmowanie proponowanej tam estetyki, już jako swojej. Co mam na myśli mówiąc o estetyce, wydaje mi się, że najlepiej by może wyraziło właśnie moje najmłodsze dziecko. Otóż ona twierdzi, że jeśli się przyjrzeć kierunkowi, w jakim rozwija się to, co do niedawna stanowiło zaledwie niegroźne hipsterstwo, możemy zauważyć, że, pod względem estetycznym właśnie, modny bardzo staje się przekaz oparty na choćby minimalnie zniekształconym obrazie. Co ów obraz będzie przedstawiać, pozostaje bez większego znaczenia. Oczywiście dobrze jest, jeśli będzie to Matka Boska, lub Jan Paweł II, ale tak naprawdę może to być cokolwiek, byle by tylko ów obraz był zniekształcony. Pokazuje mi ona kolejne facebookowe profile osób sobie mniej lub bardziej znajomych, lub całkiem obcych, przewija zdjęcie za zdjęciem, i mówi: „Popatrz, widzisz? Chodzi o chaos”. A ja na to mówię: „Chodzi o śmierć”.

Ale to nie tylko są obrazy. Bardzo często mamy tam jakieś pourywane zdania, czy luźne słowa, jakieś rysunki, a to co je wszystkie łączy, to to, że każde z nich wywołuje wciąż te same pytania: „O co tu chodzi? Czemu tak? Co to takiego?” I powtórzę to raz jeszcze. Moja córka twierdzi, że ten rodzaj estetyki stanowi autentyczną plagę. Jej zdaniem to już nie tylko jest moda, ale rodzaj kultury. A proszę, weźmy pod uwagę fakt, że ona akurat, wbrew temu co niektórzy z nas mogą sądzić, Diabła się nie boi i jest głęboko przekonana, że moje obsesje, którym dałem wyraz w swojej książce o TymKtóryNiePrzepuszczaŻadnejOkazji, mówiąc krótko, nie są warte poważniejszej refleksji, tu jednak stwierdza bez śladu szyderstwa, że to z czym w tym wypadku mamy do czynienia, to satanizm. Tak właśnie mówi: satanizm. I powtarza, że to już jest kultura.

Czemu zacząłem z nią – bo, owszem, tak to się zaczęło – o tym rozmawiać, no i czemu postanowiłem pisać ten tekst. Otóż, jak zapewne niektórzy z nas słyszeli, w Białej Podlaskiej pewna osiemnastolatka i jej również osiemnastoletni chłopak, w rytualnie okrutny sposób zamordowali rodziców chłopaka. Jak donoszą media, owa dziewczynka nazwiskiem M., a my dzięki Facebookowi wiemy, że za tym inicjałem kryje się pewna Zuzia, to nie jest jakieś dziecko ulicy, ale ambitna nastolatka, szkolna intelektualistka, w dodatku poetka z jednym wydanym pod artystycznym pseudonimiem Marii Goniewicz tomikiem na koncie, no i oczywiście z bardzo popularnym profilem na Facebooku. I jeśli zajrzymy na ów profil, będziemy wszyscy znakomicie rozumieć, skąd się wziął dzisiejszy temat: otóż owa Zuzia to jest dokładnie to, o czym rozmawialiśmy przy okazji tamtego tekstu o Krainie Grzybów i też to, o czym opowiada mi moje dziecko: to jest właśnie ów kierunek. To jest kierunek, jak już to wcześniej zostało powiedziane – na śmierć. I nie próbujmy się ratować i sobie wmawiać, że to co się stało, to koniec pewnego fatalnego procesu; to jest zaledwie jego początek. A świadczy o tym choćby liczba polubień, jakie ów profil od wczoraj uzyskał i autentyczna rzesza adoratorów, jacy się ostatnio w życiu Zuzi pojawili.

Myślę, że jeszcze przez jakiś czas media będą mówiły na temat tego nieszczęścia. Jednak przez to, że ciekawych tematów jest, jak na jeden raz, troszkę zbyt dużo , bo to i mieliśmy tę okupację kawiarni w Sydney, i skazano nożownika z Łodzi, no i jeszcze tych dwoje, temat może się więc rozejść po kościach. Jednego jestem jednak pewien: o tym, że to nieszczęsne dziecko miało polubioną Krainę Grzybów nie napisze ani tygodnik „W Sieci”, ani tym bardziej „Gazeta Wyborcza”. Już dziś widać, jak to się wszystko ułoży: strona na Facebooku, czarno-białe nastrojowe zdjęcia, no i te wiersze, takie jakieś dziwne… I więcej ani słowa, żeby nie spłoszyć Złego. Mówię więc o tym ja, i proszę, potraktujmy to dziś, jako wiadomość najważniejszą: projekt pod nazwą „Kraina Grzybów” odniósł swój pierwszy prawdziwie spektakularny sukces. Trzymajmy się krzeseł i przestańmy już wreszcie ględzić o tym stanie wojennym.

Na koniec zdjęcie. Ja zgadzam się, że ono może być zbyt drastyczne, ale chyba tego dziś nie unikniemy. Oto nasza Zuzia, zanim jeszcze…

W sklepie pod adresem www.coryllus.pl można kupić moją najnowszą książkę „Palimy licho, czyli o TymKtóryNieprzepuszczaŻadnejOkazji”, a tam mój pierwszy tekst o Zuzi, wówczas jeszcze bez imienia.