O premierze złym i gnuśnym

Od czasu gdy wysłałem poniższy tekst do "Warszawskiej Gazety" upłynęło parę dni, i teraz, kiedy go wklejam tu na blogu, on powinien pewnie zaczynać się od słów: "Wybrzmiał Dzwon Zygmunta", no ale mamy co mamy, więc niech już tak zostanie. Tekst, prawdę powiedziawszy, w sumie dość stary, i przeedeytowany na potrzeby chwili. Damy radę. Bądźmy mężni.

Umarł Tadeusz Mazowiecki, a ja pomyślałem, że litości nie będzie. Uważam bowiem, że, kto, jak kto, ale premier Mazowiecki zasłużył sobie w dniu dzisiejszym, kiedy już się dał – po raz ostatni już – nadmuchać przez reżim, na parę słów prawdy. A prawda jest czysta . Okres między sierpniem roku 1989 i grudniem następnego, to zbrodnia przeciwko odrodzonemu społeczeństwu, które po wielu, wielu latach, po raz pierwszy poczuło, że oto pojawia się nadzieja. I ja nie wiem, jak to się wszystko toczyło, ale faktem jest to, że on ostatecznie zgodził się firmować rząd, który przez ponad rok niszczył nowoodrodzoną Polskę, i w swojej bezmyślności nie kiwnął nawet palcem, żeby powstrzymać to nieszczęście.

Pisząc o nieszczęściu, wbrew pozorom, nie mam najbardziej na myśli ani Pasikowskiego z jego „Psami”, ani Urbana z jego fortuną, ani nawet całej tej bandy postkomunistycznej bandyterki w białych skarpetkach, ale to co tak doskonale symbolizował ten wieczór w okolicach Katynia, dokąd pojechał, by uczcić groby Pomordowanych, a przy okazji nie mógł się powstrzymać, żeby sobie zabalować i dać się pokazać w telewizji, jak radośnie wiruje z Małgorzatą Niezabitowską. Mam na myśli tę całą gnuśność, która wypełniła te kilkanaście miesięcy jego rządów, a przede wszystkim jego samego. Jego twarz, jego spojrzenie, jego słowa, i wreszcie tę całą aurę, która go od początku tak intensywnie otaczała. Mam wreszcie na myśli tę wielką nadzieję Polaków, na którą Tadeusz Mazowiecki z taką pogardą splunął.

O tym myślę, kiedy słyszę dziś nazwisko Mazowieckiego. Przypominam sobie, jak po wyborach roku 1989, obserwowałem te przygotowania do objęcia władzy, a później, wreszcie, ten dzień, kiedy okazało się, że będziemy mieli premiera. I pamiętam pierwsze sondaże. Dziś mamy skłonność do ich kwestionowania, ale wtedy te 90 procent robiło wrażenie. A później przyszedł upadek, zakończony tą fatalną, straszliwą, pełną wstydu przegraną w wyborach prezydenckich z niejakim Tymińskim. Czy wszyscy czytający dziś ten tekst to pamiętają? Tadeusz Mazowiecki po kilku miesiącach swoich rządów, postanowił zostać prezydentem i zajął trzecie miejsce, przegrywając nawet z jakimś, wyciągniętym w akcie desperacji przez ruską agenturę, pajacem.

Oto Tadeusz Mazowiecki. Oto formacja, która go do miejsca, w którym skończył, zaciągnęła. Oto ten rząd ze swoimi dwiema gwiazdami, czyli Michałem Bonim i Leszkiem Balcerowiczem, którzy dziś, resztkami agenturalnych sił, jakoś jeszcze w publicznej świadomości funkcjonują. I ja mam dziś obchodzić to odejście? Dziś jesteśmy wszyscy zajęci czymś całkowicie innym. I w tej rozgrywce nie ma miejsca dla Tadeusza Mazowieckiego. Ironia losu polega na tym, że jeśli dziś wypadło na to, że ten wpis będzie o nim, a nie o tym, co ważne, to jest to w dużym stopniu, oryginalną zasługą właśnie Tadeusza Mazowieckiego. I jego gnuśności.

Jestem pewien, że inteligentni czytelnicy tego felietonu doskonale wiedzą, gdzie znajduje się ów myk.

Zachęcam oczywiście do kupowania książki o zespołach, która jest do nabycia i u Gabriela w księgarni, i – jeśli ktoś ma ochotę na autograf – u mnie osobiście. Proszę też o stałe wspieranie tego bloga pod podanym numerem konta. Przy okazji również informuję, że przed nami parę spotkań oko w oko. 29 listopada będę w Warszawie na targach książki, 7 grudnia mam spotkanie autorskie w księgarni „Latarnik” w Częstochowie, już następnego dnia jadę na targi do Wrocławia, a parę dni później z Gabrielem będziemy się produkować w Katowicach u Franciszkanów. Oczywiście o każdym ze spotkań będę na bieżąco przypominał.