Jeszcze raz o człowieku, który był nikim

Sprawa jest już wprawdzie zamierzchła, ale ponieważ tekst, który napisałem specjalnie do bieżącego wydania "Warszawskiej Gazety" jest, moim zdaniem, wart zapoznania się, wklejam go i tu. Bardzo proszę.

Myślałem, żeby już dać spokój Tadeuszowi Mazowieckiemu, jednak atmosfera wciąż jest tak – nie z mojej winy – napięta, że chyba się nie uda. Otóż temat ten jest nam podrzucany z dwóch stron: z jednej mianowicie zasypywani jesteśmy kolejnymi informacjami, jak to Tadeusz Mazowiecki tworzy centrum historii III RP, a z drugiej, w momencie, gdy ową centralność próbujemy kwestionować, lub choćby stawiać pytania diagnozę tę doprecyzowujące, jesteśmy oskarżani o brak szacunku dla zmarłych.

Otóż ja mam wrażenie, że za tą metodą – bo to robi wrażenie starannie opracowanej metody – stoi bardzo cwany plan. Chodzi mianowicie o to, by najpierw tych z nas, którzy są szczególnie wrażliwi na bezczelne kłamstwa doprowadzić do szewskiej pasji, a następnie zacząć nam tę pasję wytykać. Oto niedawno Tomasz Lis w „Newsweeku” napisał rzecz kuriozalną. Bardzo uczciwie wprawdzie zwrócił uwagę na złośliwie pomijany w politycznej debacie fakt, że Tadeusz Mazowiecki jest autorem najbardziej dotkliwej politycznej porażki ostatnich 20 lat, by natychmiast ogłosić, że ten sam Mazowiecki z owej porażki się odrodził, by zostać ową główną osobistością polskiej historii, obok Bronisława Geremka, Jacka Kuronia i Lecha Wałęsy.

I to jest właśnie coś, co osobiście uważam za wyjątkowo brudną próbę rozjuszenia tych z nas, którzy są szczególnie wrażliwi na tego typu łgarstwa. Bo o co chodzi? Prawdą jest, że Tadeusz Mazowiecki, mając pod koniec roku 1989 i na początku 1990 praktycznie stuprocentowe poparcie społeczne, w ciągu zaledwie kilku miesięcy wywołał w ludziach takie rozczarowanie, że z tych 100 procent pozostało może 10, albo jeszcze mniej. I to było osiągnięcie niezwykłe. To, trzeba przyznać, było czymś, czego nie udało się przez te 20 ponad lat osiągnąć nikomu, nawet Lechowi Wałęsie, który, przypomnijmy, wprawdzie zjechał w pewnym momencie do jakiegoś procenta, jednak startował z poziomu znacznie niższego, niż premier Mazowiecki.

Co było z Mazowieckim później? Czy on nagle pozbierał się z tego upadku, założył partię, wygrał wybory i został premierem, prezydentem, albo choćby ministrem? Oczywiście, że nie. Wszyscy wiemy, że jedyne, co go w tym politycznym życiu spotkało, to funkcja szefa partii o nazwie Unia Wolności, którą doprowadził do rozbicia, i, konsekwentnie, ostatecznego upadku. I oto całość tej nędznej historii.

Lis wymienia jeszcze innych bohaterów swojego smutnego życia, takich jak Bronisław Geremek, Jacek Kuroń, czy Lech Wałęsa, jednak trzeba przyznać, że choć każdy z nich był wyłącznie zabawką w rękach Systemu, przynajmniej od czasu do czasu potrafił robić wrażenie. Mazowiecki do samego końca pozostał typową kukiełką, wyciąganą na specjalne potrzeby. Mazowiecki stanowił porażkę nawet przy tych trzech.

Umarł Tadeusz Mazowiecki i pojawia się pytanie – zwłaszcza wśród młodych, którzy nie zdążyli się zorientować – kto to taki. Otóż odpowiedź jest prosta: To jest nikt. Podobnie jak niczym były czasy, w których przyszło mu mieć te swoje ponure 15 minut.

Zachęcam oczywiście do kupowania książki o zespołach, która jest do nabycia u Gabriela w księgarni pod adresem www.coryllus.pl, i – jeśli ktoś ma ochotę na autograf – i u mnie osobiście. Przy okazji również informuję, że przed nami parę spotkań oko w oko. 29 listopada będę w Warszawie na targach książki, 7 grudnia mam spotkanie autorskie w księgarni „Latarnik” w Częstochowie, już następnego dnia jadę na targi do Wrocławia, a parę dni później z Gabrielem będziemy się produkować w Katowicach u Franciszkanów. Oczywiście o każdym ze spotkań będę na bieżąco przypominał. Oczywiście, jak zawsze, proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta.