W przeddzień Swego Zmartwychwstania

Miałem na ten święty czas ochotę napisać coś zupełnie innego. Ot tak, żebyśmy sobie spokojnie nabrali nowego oddechu na dni, które przyjdą po, i które znów nas złapią za gardło i zmuszą do nowego wysiłku. Żebyśmy sobie zwyczajnie odetchnęli. No ale przyszła pani Toyahowa i poprosiła, byśmy jednak spróbowali oddać głos tym, po których nie koniecznie moglibyśmy się spodziewać aż tyle. Aż tyle, a na pewno nie więcej, niż od pozornie znacznie bardziej zaufanych dostarczycieli Dobrej Nowiny. A zatem - posłuchajmy. Niech dziś dzieje się wola kobiety, która jest wciąż przy mnie i tak cierpliwie mnie wspiera. Dla nas wszystkich - Bolesław Leśmian. A jak ktoś się ma ochotę zabawić (w końcu, czemu nie?), proszę wpaść na osiejuk.salon24.pl




W przeddzień swego zmartwychwstania, w przeddzień żywota

Bóg, leżąc w mogile, żmudne liczy chwile,

A przykuła go do ziemi ciała ciężkota.

Śmierć mu w oczy wieje, a on samotnieje.

I śni mu się na wprost lica

Betlejemska błyskawica

I żłób i siano.



I śni mu się brzeg jeziora ozieleniały,

A smuga od łodzi po jeziorze chodzi,

I śnią mu się owe gaje, co tak szumiały,

Choć gajom boleśnie być marami we śnie!

A to wzgórze, to oliwne,

We wspomnieniach takie dziwne,

Takie dalekie!



I śnią mu się nasze twarze, niby niczyje,

Ręce nasze krwawe i lewe i prawe -

I to życie, co po śmierci nie wie, gdzie żyje,

Jeno szuka siebie po własnym pogrzebie.

Mówmy wobec jego zgonu

To, co mówi dzwon do dzwonu

Późnym wieczorem.



Nie zakłóćmy snu bożego, bożej niemoty!

Któż Boga obudzi pierwszy spośród ludzi?

Kto rozepnie w jego cieniu swoje namioty?

Cień się jego szerzy w bezbrzeż po bezbrzeży,

A my stójmy zwartym kołem

I śnijmy się Bogu społem,

Póki czas jeszcze.