Przyszedł pan z taboretem.

Mogę się oczywiście mylić, ale chyba jednak nigdy na tym blogu nie poświęciłem ani jednego słowa tak zwanemu „językowi nienawiści”. I postąpiłem w ten sposób wcale nie dlatego, że osobiście nie mam nic przeciwko owemu językowi, ale z tej prostej przyczyny, że zawsze doskonale sobie zdawałem sprawę z tego, że ów „język nienawiści” – podobnie zresztą jak sama „nienawiść” – stanowią pojęcia na tyle pojemne i na tyle, że tak to ujmę, rozciągliwe, że każdy łachudra jest w stanie pod nie podłożyć cokolwiek mu się w jego durnej pale ulęgnie. Choćby to i miała być nawet Modlitwa Pańska. A zatem, o czym tu gadać?

Nie znaczy to jednak też, że tematu nienawiści w ogóle unikałem. Jednak za każdym razem – a przynajmniej mam taką nadzieję – skutecznie się starałem, by bardzo precyzyjnie formułować wszystko co mi chodzi po głowie, i w żaden sposób nie dać się w tym co piszę zwieść owemu językowemu fałszerstwu, które nas oblepia niemal każdego dnia.

O czym mówię? Weźmy bieżącą sytuację, a więc ogólnonarodową debatę na temat owej „nienawiści”, jej „języka”, i jak problem jaki z nim mamy rozwiązać na poziomie prawa. Rozmawiałem dziś z moim kolegą Gabrielem Maciejewskim i w pewnym momencie rzuciłem coś w stylu: „Ależ oni nas nienawidzą!”, na co Gabriel, zgodnie z oczekiwaniami, odpowiedział: „No”. I ja oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby ta rozmowa miała charakter publiczny, obok nas w jednej chwili pojawiłaby się cała kupa bardzo wrażliwych komentatorów, która by nam wytłumaczyła, jak to jest z tą nienawiścią. Jestem tego pewien, bo ja akurat doskonale wiem, jak to wszystko działa. I wiedząc to, znakomicie sobie też zdaję sprawę z tego, jak skutecznie ta akurat sfera została zakłamana i tak naprawdę ostatecznie wykluczona z jakiejkolwiek debaty. A więc znów – o czym tu w ogóle gadać? To jest trochę tak, jak ja bym chciał podyskutować z kimś o miłości, a ten ktoś by mi wrzucił do odtwarzacza film pod tytułem „Ladies”.

Dziś, kiedy tu ukazuje się poniższa notka, w Salonie24 przypominam swój stary, bo jeszcze sprzed czterech ponad lat, tekst o wykopywaniu taboretu. Proszę sobie wyobrazić, że niedawno, z całą pewnością na fali bieżącej atmosfery, otrzymałem następującej treści sms: „Gratuluję. Rozumiem że teraz będziecie nas wieszać”. To co w tym esemesie było jednak najciekawsze, to nawet nie jego treść, ale fakt, że otrzymałem go od nikogo innego jak autora tamtej wypowiedzi o taborecie sprzed czterech lat. Przypomnę może:

„Niech pan zrozumie. Jak już będą wreszcie wieszać Kaczyńskiego, to ja będę pierwszy, który z radością wykopie spod niego ten taboret. Bo ja nie mówię o polityce, o rządzeniu, o tym czy oni coś tam zrobili dobrze, czy źle. Ja ich po prostu nienawidzę”.

I oto dziś ten sam człowiek nie może się pozbierać z oburzenia w obliczu tego, że ja byłem tak podły, że siedziałem obok Grzegorza Brauna kiedy ten ogłaszał potrzebę rozstrzeliwania zdrajców.

Odpisałem mu. Wymijająco: „Błąd. My nie będziemy strzelać. My będziemy kopać w taborety”.

Nie odpisał. Ciekawe czemu? Komórka mu zahaczyła o brzozę?

Serdecznie proszę o wspieranie tego bloga. Choćby przez kupowanie ksiązki o liściu, w której – tak na marginesie – znajduje się tamten stary, jakże dziś aktualny, tekst. Bardzo proszę. Sytuacja jest autentycznie podbramkowa. Dziękuję.