Cały naród pucuje brykę Premierowi

Ponieważ przez kilka ostatnio opublikowanych tu notek, zrobiło się strasznie poważnie, a przed nami - już to wiem - kolejna porcja smutków, myślę, że dobrze będzie się nam trochę, choć przez chwilę, pośmiać. A jeśli mowa o śmiechu, to któż się lepiej do tego nadaje, niż sam pan premier Donald Tusk?

Od kilku już dobrych dni – sam się dziwię, że to trwa już tak długo – media obrabiają w kółko jedną informację. Że oto większość społeczeństwa, jak wynika z bardzo solidnie przeprowadzonych badań, uważa Donalda Tuska za przystojnego i inteligentnego kłamcę i obiboka, i w tym prawdopodobnie leży przyczyna niebywałego wizerunkowego sukcesu samego Premiera, jak i politycznego projektu, jaki on reprezentuje. Oczywiście, dobrzy ludzie zachodzą w głowę, jak to możliwe, że kłamstwo i gnuśność, w połączeniu z wizerunkowym lansem, robi na wielu takie wrażenie. My jednak już na tyle zdążyliśmy się przyzwyczaić do tego, że na pewne pytania odpowiedzi nie otrzymamy nigdy, że pozostaje nam tylko patrzeć na to co się dzieje w osłupieniu i ewentualnie sobie, na zmianę raz trochę pożartować, a raz się nieco powyzłośliwiać.

Bo oto przed nami wizerunek w stanie czystym. Trochę mi to przypomina sytuację zupełnie fikcyjną, ale ponieważ ostatnio mieliśmy okazję podziwiać różne ekscesy artystyczno-publicystyczne na poziomie flag wtykanych w psie odchody, myślę że i tu można się podeprzeć czymś w tym stylu. Wyobraźmy sobie – skoro już zatrzymaliśmy się nad fenomenem Donalda Tuska – ludzi kupujących dom z ogródkiem, gdzie zarówno w każdym zakątku owego ogródka, jak i w każdym pomieszczeniu tego domu, panuje stały i nie do wytrzymania smród, a oni płacą za ten dom i za ten ogródek ciężkie pieniądze tylko dlatego, że, wprawdzie śmierdzi jak sto diabłów, ale trzeba przyznać, że z wierzchu wszystko wygląda naprawdę ładnie. A co jeszcze ciekawsze, płacą te pieniądze, mimo to, że mówi im się właściwie zupełnie szczerze, że ten smród tam już będzie zawsze, bo taka już jest natura tego miejsca.

Przykład z domem jest oczywiście atrakcyjny i w dużym stopniu adekwatny, jednak muszę przyznać, że chyba nie do końca. Bo o ile przywołany przez mnie dom i ogródek są naprawdę ładne, Donald Tusk ładny w żaden sposób nie jest. Nie jest ani wysoki, zgrabny, nie nawet symetryczny. Jednym słowem, nie ma w sobie nic, co by przedstawiało klasyczną przystojność. A jeśli ktoś mi powie, że o gustach się nie dyskutuje, to niech mi w tej sytuacji wyjaśni, w jaki sposób ktoś kto ma oczy umieszczone w połowie twarzy, a nogi tak fatalnie pokrzywione, że przy nim nawet piłkarz Rooney wygląda jak model, może uchodzić za przystojnego choćby subiektywnie?

No i jest jeszcze kwestia tej inteligencji... Tu jednak, ponieważ, jak wiemy, inteligencji różnego typu jest bardzo wiele, to co widzimy u Donalda Tuska, a co wielu nazywa inteligencją, typ inteligencji, który akurat ja mam zaszczyt reprezentować, typu reprezentowanego przez Donalda Tuska inteligencją nazywać nie jest w stanie. I niech już będzie tak, że jest to moja wina.

No ale, jak wiemy, sondaże nie kłamią, więc coś w Donaldzie Tusku musi być takiego, co ludzi przyciąga. Zwłaszcza tego typu ludzi, dla których gnuśność i kłamstwo są równie atrakcyjne jak uroda i inteligencja. A w tej sytuacji, specjalistom od urządzania nam życia a la „Donald Tusk”, pozostaje już tylko walczyć o ten wizerunek, którego nie ma, a mimo to jest. I to jest jeszcze jak! A praca to nie łatwa. Wprawdzie Donald Tusk robi wrażenie kogoś, kto jest zbudowany w całości z plasteliny, ale pomyślmy, co może na nas czekać na kolejnym etapie tej konstrukcji? Mamy kłamcę i lenia, podobno sympatycznego i przystojnego, a jeszcze w dodatku inteligentnego. Czy tak ma być już do końca świata? Przecież nie. To się prędzej czy później musi znudzić. Można by więc z Tuska zrobić skurwysyna i liczyć na to, że jego elektorat przyjmie tę zmianę z zachwytem, no ale to z kolei by się kłóciło z tą sympatycznością. A wizerunek inteligentnego, a przy tym niesympatycznego lenia, kłamcy i skurwysyna mógłby być czymś, czego nawet ktoś taki jak Eryka Mistewicza przyjąć nie będzie w stanie,. A co dopiero zwykły wyborca.

Wydaje mi się więc, że przy tym tempie prac nad wizerunkiem człowieka w rzeczywistości pozbawionego jakiegokolwiek wizerunku, możliwe jest już tylko rozwiązanie ekstremalne: pokazanie Donalda Tuska jako prostego idioty. Idioty takiego, jak każdy idiota z sąsiedztwa, albo nawet i jako wprawdzie idiota z sąsiedztwa, a mimo to idiota szczególny. Zostawiamy więc Tuskowi przystojność – ależ pamiętam o tych oczach, pamiętam – sympatyczność, gnuśność i krętactwo, natomiast odbieramy inteligencję. I w ten sposób uzyskujemy… no tak, nie uzyskujemy nic nowego, Zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że on najprawdopodobniej już właśnie kimś takim jest. No ale przyjmijmy, że dla przeciętnego wyborcy Platformy ta zmiana może być jednak sympatyczna. W końcu, jeśli Donald Tusk przestanie marszczyć nieustannie czoło i mówić z tymi swoimi teatralnymi przerwami, dla każdego z jego fanów stanie się pewnie jednak bardziej „ludzki”.

Można też jednak w przyszłości wrócić do starego już pomysłu. Pamiętamy może jeszcze, jak swego czasu pojawiły się informacje, że Donald Tusk kiedyś lubił sobie „przypalić”. Tak jak Clinton, a więc jak najbardziej „po amerykańsku”. Mielibyśmy więc wciąż tego wiecznego chłopca, który nałogowo kłamie i fantazjuje, durnego jak sto pięćdziesiąt, a jednak wciąż bardzo sympatycznego, gnuśnego, ale wciąż uśmiechniętego, z tym skrętem pod nosem. A ludzie by patrzyli i pytali, a cóż on tam wciąż te papierosy pali? A na to inni, bardziej wykształceni, odpowiadaliby: „To nie papierosy, to marihuana”. I wszyscy by kiwali głowami i mówili: „Aaaaa, marihuana? Dobrze jest”. A gdyby któregoś dnia, podczas któregoś z oficjalnych spotkań, w pewnym momencie Premier z nerwów nagle spadł pod stół, zaczął charczeć i nie dał się wyciągnąć, to Eryk Mistewicz by tylko wytłumaczył, że to dopiero jest „fantastyczna opowieść” i byłoby gites.

Bo tak to własnie działa. Chodzi o tę „opowieść”. Pamiętamy pewnie, jak to przed laty Agnieszka Holland otrzymała zamówienie na swój serial o rządzie z bajki, posadziła za biurkiem fajnego faceta, wokół niego postawiła całą kupę innych, fajnych ludzi i kazała nam wierzyć, że tak to właśnie ma być. A kiedy pojawili się ludzie prawdziwi i prawdziwe wydarzenia, okazało się, że nie dość, że ministerstwa zostały obsadzone jakimiś kompletnie nieprzygotowanymi, wziętymi z najbardziej ordynarnej łapanki, smutnymi typami, których najwyższą ambicją jest to, by pobiegać sobie pod wieczór za piłeczką, to jeszcze ten film – ten już nie stanowiący fikcji, ale autentyczny dokument – jest kompletnie pozbawiony akcji. Nie ma nic. Nie ma treści, nie ma tempa, nie ma aktorów, nie ma nic. Nie ma nawet tej krowy, o której wspominał Zdzisław Maklakiewicz w “Rejsie”.

Więc co pozostaje? Oblepiać tą zużytą plasteliną Donalda Tuska. Bo jest znany. Bo podoba się starszym paniom. No i podobno kiedyś ktoś mówił (może nawet on sam), że z niego jest równy gość. Więc wysyła się człowieka do Włoch na narty, pokazuje się do znudzenia jego dzieci i żonę, nasyła się na niego Dodę Elektrodę, by pokazał, jak uroczo się potrafi przytulić, a później i tak wszystko szlag trafia, bo Prezydent (nasz prezydent – pamiętamy to wciąż, prawda?) poczęstował gościa winem, a ten się schlał, jak dziecko, bo w tym nieustannym stresie kropla alkoholu go rzuca z nóg i odejmuje rozum.

A czas płynie. Ludzie drapią się po skołowanych głowach, PiS pokłada się ze śmiechu, komuniści podskakują z radości, że odkryli drugą szansę. Więc trzeba wyciągnąć coś nowego. I oto dowiadujemy się, że Donald Tusk to wcale nie takie byle co. On jest osobowością niezwykle skomplikowaną. Oczywiście, jak każdy widzi, jest gnuśny i leniwy, nieprzyzwoicie kłamie, zajmuje się wyłącznie sobą, Polska to dla niego polska, ale za to – no popatrzcie tylko, czyż tego nie widać? – jest bardzo przystojny i inteligentny. Piekielnie. No dobra, niech będzie, że nie jest inteligentny, ale za to jest idiotą, no ale idiotą strasznie fajnym. Takim jak my wszyscy. No i jeszcze te oczy w połowie wysokości twarzy. Czyż to nie jeszcze jeden dowód na jego wyjątkowość?

I to jest ten nowy pijar. Pijar na miarę naszej prezydencji, na miarę Euro2012 i na miarę narodu, który, jak wynika z zupełnie już innych badań, jest najszczęśliwszym narodem na świecie.

I tradycyjnie już, proszę wszystkich tych, których powyższy tekst choć trochę rozbawił, o wsparcie tego bloga choćby drobną kwotą. No i, jeśli ktoś ma ochotę kupić sobie fajną książkę, to polecam tę obok. O liściu. Sam jeszcze jej nie mam, ale, o ile mi wiadomo, Coryllus - który jest jej wydawcą - będzie ją wysyłał już od tego tygodnia. Wygląda ładnie, prawda? Dziękuję. Za wszystko.