Czy Kitty to dziewczynka?

Mieliśmy dwutygodniową przerwę w zaglądaniu na łamy "Warszawskiej Gazety" i powiem szczerze, że była ona jak najbardziej celowa. Po prostu, ani tekst poprzedni, ani ten jeszcze wczesniejszy jakoś tu moim zdaniem nie pasowały. Natomiast ten o Kitty, jak najbardziej. Posłuchajmy więc.

Jak idzie o kwestię ewentualnej obecności Szatana w naszym życiu, moje podejście jest idealnie ambiwalentne. Z jednej strony, bardzo się staram ową obecność lekceważyć, a więc ani o nim szczególnie mocno nie myśleć, nie rozważać jego – znów ewentualnej – ukrytej to tu to tam obecności, a już na pewno owej obecności specjalnie nie wypatrywać, z drugiej jednak strony ani mi w głowie uznać, że jego nie ma, albo że nawet jeżeli, to z pewnością nie tu. Obok. Między nami.

Z tego też powodu, jeśli ktoś mnie przestrzega, żebym albo nie słuchał jakiejś muzyki, albo nie oglądał pewnych obrazów, czy nie odwiedzał pewnych miejsc, bo tam czeka na mnie Szatan, to ja nie widzę powodu, by tu się akurat jakoś szczególnie denerwować, jednak zawsze biorę pod uwagę możliwość, że on tam te swoje czarne palce w ten czy inny sposób wpycha.

Tyle że, znów, nie moja sprawa, nie moje zmartwienie. W razie czego, zawsze mam do dyspozycji znak krzyża i określony zestaw modlitw.

I teraz, jak idzie o reakcje innych na te dylematy, przyznaję chętnie, że jeśli z jednej strony widzę obsesyjne wypatrywanie obecności Złego, a z drugiej kpiny i szyderczy śmiech, to ja już wybieram ostrożność, choćby po to, by nie popaść w głupią beztroskę, z której zostanę niemiło wyrwany.

Zauważyłem ostatnio, że wiadomości, jakie docierają do mnie z Internetu, choćby nie wiadomo jak drobne i nieistotne, niezwykle szybko stają się własnością publiczną. Rzecz w tym, że kiedy przychodzi do mnie moje dziecko i przekazuje mi informację, która jest dla mnie całkowicie nowa i egzotyczna, mogę być pewien, że nie minie godzina, a ja o tym przeczytam na blogach, a jak wpiszę odpowiednie hasło w googla, od razu okaże się, że to wiedzą już wszyscy. Tak też było z wiadomością dotyczącą tego, że niezwykle popularna rysunkowa postać o imieniu Kitty, bohaterka dziecięcych bajeczek zatytułowanych „Hello Kitty”, to wynik paktu, jaki z Szatanem podpisała ich autorka. Mówiąc krótko, chodziło o to, że swego czasu pewne dziecko zachorowało na ciężki nowotwór, a ponieważ modlitwy, jakie matka kierowała do Boga, nie przynosiły efektu, ona ostatecznie skutecznie wyprosiła ów ratunek u samego Diabła, na pamiątkę czego stworzyła ów tytuł, podobno poprawnie czytany, jako Hell-O-Kitty.

Otóż, jak mówię, jeśli owa historia mnie interesuje, to nie przez moje satanistyczne obsesje, ale wyłącznie jako zjawisko religijno-kulturowe. Bo rzecz nie w tym, czy ta historia to prawda, czy może szaleństwo, ale w tym, że zawsze możemy postawić pytanie: „A co jeśli tak?”

Bo jeśli nie, to nie ma o czym gadać. Natomiast, jeśli tak, to mamy problem. I to problem nie byle jaki. My bowiem sobie poradzimy, ale jeśli to prawda – a ja znów zapytam: „Czemu nie?” – to lepiej będzie się nie śmiać.

Jak zwykle proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Zapewniam, że każdy grosz zostanie przeznaczony na konieczne bieżące wydatki i podstawowe życie. Dziękuję.