Kto nam robi dobrze?

Być może część z nas miała okazję zauważyć, że forma mojej współpracy z „Warszawska Gazetą” uległa pewnej, moim zdaniem, bardzo korzystnej zmianie. Od zeszłego tygodnia Piotr Bachurski zarezerwował dla mnie osobne, pięknie zilustrowane zdjęciem, i oznaczone osobnym tytułem – „Toyah: Posłuchaj to do Ciebie” – miejsce, a pisane przeze mnie teksty zmieniły swoją objętość, i uzyskały charakter typowego felietonu, który ja – już wyłącznie w ramach osobistej fantazji – zamyśliłem sobie na ni mniej ni więcej jak 444 słowa, i tego się będę trzymał.

Oczywiście, jest bardzo możliwe, że moja ocena jest wynikiem pewnego przejęcia się tą sympatyczną bardzo dla mnie zmianą, ale mam naprawdę mocne wrażenie, że ostatnio „Warszawska Gazeta” zrobiła się jakby poważniejsza, a przez to znacznie bardziej niż dotychczas ciekawsza. Nie zdziwiłbym się, gdyby już niedługo, autentycznie godny szacunku, oryginalny plan Bachurskiego, by wydawać pismo oparte w znacznej mierze na dziennikarstwie, że tak to nazwę „offowym”, przyniósł wynik w postaci tygodnika pod wieloma względami, jak idzie o naszą scenę, naprawdę wartościowego. Czy moja intuicja jest słuszna, pewnie jednak dopiero się dowiemy. Na razie wypada nam jeszcze trochę poczekać.

W miniony piątek ukazał się pierwszy tekst z tego nowego cyklu, już za parę dni w kioskach ukaże się kolejny, a ja, chcąc się podzielić tą informacją tu na naszym blogu, pomyślałem, że dobrze będzie pokazać i tu owe pierwsze 444 słowa na temat moim zdaniem niezwykle istotny. Proszę bardzo posłuchać. To jest też do Was.

Powiem szczerze, że nie mam pojęcia, cóż takiego się ostatnio stało na linii System-Państwo, że w części przeznaczonej na obsługę naszej, a więc tak zwanej prawej strony sceny politycznej, System postanowił uzupełnić rynek prasy aż o dwa dodatkowe tytuły. Szczególnie, że oferta owa została poszerzona w atmosferze rzekomo brutalnego zamachu na wolne słowo, oraz bohaterskiej obrony tegoż przez dziennikarzy najbardziej niepokornych ze wszystkich i tak już najbardziej niepokornych.

Proszę mnie dobrze zrozumieć. W politycznej sytuacji, z jaką mamy od lat do czynienia w naszym kraju, która powszechnie i niemal już oficjalnie oceniana jest jako rządy mafii i podległych jej służb, największy tygodnik prawicowy przekazany zostaje w ręce prawicy jeszcze bardziej radykalnej niż dotychczasowa, na jego miejsce powstają dwa nowe jak najbardziej prawicowe tygodniki, a całość pod ścisłą oczywiście wspomnianych służb kontrolą.

A zatem, cóż takiego się stało? Dlaczego władza uznała, że nic już nie stoi na przeszkodzie, by obok „Newsweeka”, „Polityki” i „Wprostu”, nie jeden, ale aż trzy tytuły dostarczały Polakom odpowiedniej porcji politycznych emocji? I to ze szczególnym uwzględnieniem tych z nich, którzy wedle bardzo wyraźnie formułowanych zapowiedzi, mają zostać ostatecznie przez System eksterminowani. A przecież nie wolno nam zapominać o tym, że poza kolorowymi „Uważam Rze”, „W Sieci” i „Do Rzeczy”, są jeszcze skromne czarno-białe „Gazeta Polska” i nasza „Warszawska Gazeta”, ze swoimi lokalnymi odnogami. Cóż się więc stało? Cóż to za dobrzy ludzie znaleźli się w owej gangsterskiej strukturze, że wręcz z dnia na dzień postanowili nam zrobić aż tak dobrze.

A i to przecież jeszcze nie wszystko. Jak słyszymy, wiosną rusza pierwsza, całkowicie wolna telewizja informacyjna, a jak głoszą plotki, oni podobno już nawet mają zagwarantowane miejsce na multipleksie. Czyżbyśmy byli świadkami początku końca upadku tego trójmiejskiego babilonu? Czy może powinniśmy się już zaczynać radować?

Będę szczery. Nie mam pojęcia, co się dzieje. Natomiast świetnie zdaję sobie sprawę z jednej rzeczy, tej mianowicie, że za tą manifestacją wolnego słowa nie stoi ani moralna rewolucja w środowisku dziennikarskim, ani nowa polityczna myśl Jarosława Kaczyńskiego i jego doradców, ani wreszcie wielki, z dawna wyczekiwany, społeczny gniew. To wszystko się dzieje w całkowitej ciszy, zagłuszanej jedynie szelestem przekładanych z jednej kupki na drugą banknotów i dyskretnym stukaniem klawiatur bankowych komputerów.

Naprawdę, dużo się ostatnio dzieje w tym naszym, cal po calu rozdrapywanym kraju. Ostatnio, wszyscy zostaliśmy poruszeni wystąpieniem Rafała Ziemkiewicza, w którym wybitny ów publicysta wyraził opinię, że z tym zamachem w Smoleńsku to jakaś ciężka bzdura. Przynajmniej tyle. Przynajmniej tyle. Gdyby on wraz ze swoim nowym kumplem Giertychem zaczęli nagle wzywać do podstawienia Putina przed Trybunałem w Hadze, musiałbym uznać, że ostatnie już śmieci zostały usunięte, i wreszcie Platforma Obywatelska będzie mogła spokojnie oddać władzę i zająć się już tylko kręceniem lodów.

Przypominam o tym, ze w ksiegarni u Coryllusa pod adresem www.coryllus.pl mozna kupić wszystkie moje książki w promocyjnej cenie 70 złotych. Jednak jeśli juz ktoś to co chciał kupić, kupił, proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.