"Rzeczpospolita" zdiagnozowała ciążę, Fiutowski aplikuje leczenie

Wspomniałem tu już kiedyś o tym, że żona moja, z jakiegoś niezbadanego przeze mnie powodu, w każdą sobotę, jeśli tylko nie zapomni, kupuje weekendowe wydanie „Rzeczpospolitej”. Pojawia się więc w kuchni to coś, i stopniowo, godzina za godziną, zamienia się w zestaw luźno porozrzucanych stronic, które służą głównie do tego, by rzucić na nie okiem, kiedy przy śniadaniu nie ma na czym go zawiesić. Spojrzałem więc i dzisiejszego ranka na to, co nam w miniony weekend podał prezes Hajdarowicz do czytania i dowiedziałem się, że w krakowskim szpitalu im. Rydygiera trwa spór między szpitalem, a częścią lekarzy co do etycznego wymiaru mordowania nienarodzonych dzieci.

A wszystko zaczęło się od tego, że pewien lekarz anestezjolog zauważył, że w ostatnim czasie raptownie zaczęła wzrastać liczba przeprowadzanych w szpitalu aborcji, z tak zwanych wskazań. Kiedy szpital zaczął być wręcz oblegany przez panie ściskające kolejne dokumenty i sytuacja zaczęła się robić podejrzana, ów lekarz poprosił, by więcej na niego nie liczyć, no i wtedy zrobiło się zamieszanie. Bo oto z jednej strony pojawiła się opinia reprezentującej go kancelarii prawnej, w której prawnicy dowodzą, że świętym prawem każdego lekarza jest odmówić czy to zabicia dziecka, czy choćby współuczestniczyć w jego zabójstwie, ze względów ściśle etycznych, a z drugiej opinia przeciwna, napisana również przez prawników, tyle że reprezentujących zabójców, wskazującą na to, że lekarz takie prawo, owszem, ma, o ile za każdym razem się o nie zwróci i je otrzyma.

„Rzeczpospolita” swój artykuł tytułuje w następujący sposób: „Medycy powołują się na sumienie i odmawiają udziału we wszystkich legalnych zabiegach. Prawnicy uważają, że każdą kobietę trzeba zbadać oddzielnie”. I oczywiście już widzimy, jak to się robi na trasie Kraków-Warszawa. Najpierw więc mamy nie lekarzy, tylko jakichś „medyków”, którzy odmawiają udziału we „wszystkich legalnych zabiegach”, no a już w kolejnym zdaniu „prawników”, którzy proponują, by „każdą kobietę badać oddzielnie”. No patrzcie państwo! Kto to widział, żeby lekarz odmawiał udziału we wszystkich legalnych zabiegach? Legalnych! No i czyż to nie rzecz poza dyskusją, że każdą kobietę należy badać oddzielnie? Jak oni, ci medycy, mogą kwestionować coś tak oczywistego? I to jeszcze istnieje jakaś kancelaria prawna, która twierdzi inaczej? Ach ci adwokaci! Nie ma się co dziwić, że ludzie na nich wołają „papugi”.

Zobaczmy więc, co na ten temat mówią nie jakieś kancelarie, ale prawnicy, a więc osoby poważne. Oto jedna radca prawny Katarzyna Przyborowska informuje, że protestujący lekarz „nie spełnia” i „się uchyla”, a kolejna radca prawny Jolanta Budzowska „jest takiego samego zdania”. I dodaje: „Klauzula sumienia nigdy nie zwalnia automatycznie lekarza z obowiązku udzielania pacjentowi informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach leczenia”. A ja z tego rozumiem tyle, że poszło o to, że do szpitala im. Rydegiera pewnego dnia zgłosiła się kobieta w ciąży, i zwróciła się do lekarza, który następnie stał się powodem całego zamieszania, a którego nazwiska nie znamy, żeby wyskrobał jej dziecko, na co ten, zamiast przeprowadzić tę cholerną aborcję i w ten sposób poinformować ją, na co ona choruje, i jak tę jej chorobę leczyć, ogłosił, że on jej ani badać, ani leczyć nie będzie, bo mu na to sumienie nie pozwala, więc niech ona sobie dalej choruje. No i teraz ci medycy, jego koledzy, się buntują, że oni też się tak chcą migać od roboty, i nawet najwybitniejsi prawnicy nie są w stanie przekonać ich, że błądzą.

Myślę, że stali czytelnicy tego bloga wiedzą już, że to nie może tak naprawdę chodzić o to, że ja postanowiłem pokazać, jak media kłamią i manipulują, no i pokazałem. Przepraszam bardzo ewentualnie rozczarowanych, ale ja tego typu emocje zostawiam blogerom prawdziwym, prawdziwie zaangażowanym. Ja tu dziś przyszedłem w zupełnie innej sprawie, choć nie ukrywam, że opisana wyżej historia mnie, owszem, zainspirowała. Chodzi mi mianowicie o wypowiedź tej laluni Jolanty Budzowskiej, z kancelarii o fantastycznej wręcz nazwie „Fiutowski i partnerzy”, a konkretnie ów fragment o odmowie leczenia. Otóż ja podejrzewam, że kiedy ona piętnując owego lekarza za odmowę leczenia, była szczerze przekonana, że tu rzeczywiście chodziło o leczenie. Jestem pewien, że gdyby nawet i teraz ją posadzić na krześle, kazać się skupić i zapytać, jakiego to leczenia odmówiono kobiecie, za którą ona się tak ujmuje, ona by odpowiedziała, że jak to jakiego? Aborcji przecież. A gdyby ją zapytać, czy ciąża to choroba, to ona by natychmiast, bez mrugnięcia okiem, odpowiedziała, że pewnie, że tak; że on sama była kiedyś w ciąży, czuła się fatalnie, i wyzdrowiała dopiero wtedy, gdy się dowiedziała, że już w ciąży nie jest. A to jest bezpośredni dowód na to, że aborcja leczy. Chorobę występującą pod nazwą „ciąża”.

I to właśnie o to mi chodziło. Nie o to, by wskazywać na to, co wyprawiają media. Bo, jak się dobrze zastanowić, to media tak naprawdę wcale nie kłamią. One pokazują pełną i czystą prawdę. Prawdę o tym, w jakim miejscu jesteśmy my, w jakim miejscu są one, i w jakim wreszcie miejscu znalazł się nasz świat. Czytajmy zatem „Rzeczpospolitą”. Wsłuchujmy się w komunikaty, jakie wysyła do nas świat ustami swoich przedstawicieli. Wchłaniajmy każde kolejne ich słowo. Żebyśmy, kiedy przejdzie co do czego, nie czuli się jakoś szczególnie zaskoczeni.

W porównaniu z tym, czym przyszło nam się zajmować ostatnio, dość lekki ten tekst. Mimo to, mam nadzieję, że przyniesie on nam wszystkim to, co przynieść miał od samego początku. Świadomość, że o ile będziemy mieli oczy i uszy szeroko otwarte, nic nam nie grozi. Jeśli ktoś tak go odebrał, a jest w możliwościach, bardzo proszę o wsparcie tego bloga pod zamieszczonym obok numerem konta. Dziękuję.