Nasi biorą Superstację

Od pewnego czasu dochodzą do mnie wieści, że telewizyjny kanał o nazwie Superstacja rozszerza swoją ofertę o środowiska popularnie zwane prawicowymi. Ponieważ, co to za ziółko z tej Superstacji, wiem od lat, informacja ta mnie trochę zdziwiła. A już z pewnością zdziwiła bardziej, niż gdyby tu chodziło o tygodnik „Polityka”, czy „Przekrój”. To że oni wygospodarowali tam osobne miejsce dla tak zwanych „naszych” zdziwiło mnie mniej więcej tak, jakby zdziwiła mnie wiadomość, że w piśmie „Fakty i mity” publikuje ksiądz Małkowski.

A więc, jak mówię, wiadomość tę przyjąłem ze zdziwieniem, natomiast pomyślałem sobie, że ponieważ Superstacja to cześć medialnego projektu Zygmunta Solorza, a więc człowieka, który wyłącznie liczy, a jeśli już zdarzy mu się zainteresować polityką, to wyłącznie wtedy, gdy mu się przestają zgadzać jakieś rachunki, to może on się ostatnio przebranżowił, i tam już nie ma tych szczerbatych spikerek i zaćpanych spikerów, a i Janina Paradowska z Jerzym Urbanem też przeszli do nowopowstałych prawicowych magazynów typu „W Sieci”, czy „Do Rzeczy”, ustępując miejsca Patrykowi Jakiemu, Piotrowi Gursztynowi i Aleksandrowi Majewskiemu.

Tak więc sobie w wolnych chwilach spekulowałem, kiedy nagle otrzymałem wiadomość od Piotra Bachurskiego wydawcy i naczelnego redaktora „Warszawskiej Gazety”, który poinformował mnie, że oto właśnie w Superstacji Tomasz Jastrun, człowiek, który zapisał się w historii człowieczeństwa tym, że kiedy zmarł Zbigniew Herbert i nawet Adam Michnik udawał, że jest mu przykro, opublikował kartę psychicznych dolegliwości Poety, przedstawił recenzję „Warszawskiej Gazety”, a do owej informacji dołączył link.

Całość występu Jastruna trwa ponad 25 minut, a więc, jak na moje możliwości, o co najmniej 24 za długo, na szczęście Bachurski podał czas, gdzie znajduje się intersujący nas fragment, zaraz zresztą na samym początku programu, więc owe pięć minut obejrzałem w całości. I bardzo dobrze, bo Jastrun Jastrunem, ale to, co się dzieje zanim on się zaczął pluć, warte jest każdego czasu. Otóż od samego początku widać, że Superstacja zachowała oryginalna formę, a kto wie, czy jej nawet nie poprawiła. Program polega na tym, że jest stolik, na stoliku leżą gazety, w tle kotłują się jakieś kolorowe obrazki w estetyce zbliżonej do Wielkiej Orkierstry Świątecznej Pomocy, a za stołem stoi jakiś lekko upalony punk, no i Jastrun. Kto będzie chciał, to sobie to obejrzy, natomiast z myślą o tych, którym szkoda nawet tych pięciu minut opowiem. Punk zaczyna od tego, że poleca parę najnowszych lektur, które, jak sam mówi otrzymał od Jastruna, a które na nim zrobiły wrażenie, a które noszą tytuły typu „Lękajcie się”, czy „Nadużywanie władzy za pontyfikatu Jana Pawła II”. Jastrun wprawdzie nieśmiało protestuje, tłumacząc, że to akurat wygląda trochę na dywersję, bo ten akurat zestaw lektur, to co on za chwilę będzie mówił, musi stawiać w nieco podejrzanym świetle, no ale punk jest najwidoczniej rozpędzony i dostajemy wszystko, a więc i to co teraz i to co za chwilę jak na tacy.

No i wreszcie wchodzi Jastrun i zaczyna się dusić nad najnowszym numerem „Warszawskiej Gazety”, swoją drogą tym, w którym ja mam swój debiut, jako stały felietonista. Co on mówi, raz że trudno zrozumieć, bo on jest mniej więcej w takim w stanie, w jakim ostatnio mamy okazję oglądać Stefana Bratkowskiego, a dwa, ze cokolwiek by nie powiedział, nie ma znaczenia – w końcu wszystko i tak już było. To co nas tu interesuje najbardziej i wyłącznie, to Superstacja, a więc kanał, który od momentu swojego debiutu, wyłącznie przekracza granice. To co nas tu interesuje wyłącznie, to to, że najwidoczniej, Superstacja nie zmieniła swojego emploi ani o jotę, tyle że faktycznie – zgodnie z docierającymi do nas informacjami – poszerzyła ofertę o środowiska prawicowe, a zatem najprawdopodobniej obok Wojciecha Mazowieckiego, Janiny Paradowskiej i Jerzego Urbana, możemy tam oglądać Rafała Ziemkiewicza i Roberta Mazurka.

Czy jest tak jak mówię, głowy nie dam, bo, jak mówię, Superstacji nie oglądam od lat. Nie oglądam jej z determinacją, która przybiera już postać obsesji. Nie zdarzyło mi się przez te wszystkie lata przełączyć kanału na Superstację – powiem wręcz zupełnie szczerze, ze ja nawet nie wiem, czy ona jest w ofercie telewizji N, z której usług korzystam – dokładnie tak samo, jak nie zdarzyło mi się choćby wziąć do ręki tygodnika „Fakty i Mity”. Dla mnie Superstacja jest bytem tak obcym, że ja się wręcz boję, że gdyby mi się jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności zdarzyło tam zabłądzić, to na moja rodzinę w jednej chwili spadłaby jakaś klątwa.

A mimo to, ja wciąż się dowiaduję o kolejnych „naszych”, którzy tam szukają kolejnych przyczółków. A zatem, przepraszam bardzo, rzecz nie w tym, że – napisałem zresztą o tym Piotrowi Bachurskiemu – tam występują ludzie-gady, ale że my wszyscy doszliśmy do miejsca, w którym powyższy tekst i jego przesłanie jest zrozumiały już tylko dla nielicznych. I to jest wiadomość naprawdę porażająca.

Ja wiem, że nikomu nie jest łatwo. Że mimo tych 300 mld wywalczonych przez Donalda Tuska, nie jest łatwo, a i są słabe szanse na to, że w najbliższym czasie będzie lżej. Mimo to, proszę wszystkich tych, którym choćby chwilowo zbywa o finansowe wspieranie tego bloga. Bez tego, nie przetrwamy. Dziękuję.