O ludziach którzy czekają na notariusza

Moja starsza córka – ta którą wydymali biotechnodzy z Krakowa – otrzymała wczoraj telefon. Kobieta z drugiej strony spytała: „Czy mogę mówić z notariuszem?” Dziecko moje powiedziało grzecznie, że ani nie jest notariuszem, ani żadnego w okolicy nie widzi, na co kobieta spytała: „A z kim rozmawiam?” Ponieważ ona – o ile oczywiście akurat nie kłóci się ze mną – jest chorobliwie grzeczna, tak samo grzecznie się przedstawiła, i – ponieważ też ma jeszcze bardziej niż ja wyostrzoną intuicję – zapytała nieśmiało: „A może chciała pani rozmawiać z wolontariuszem?” No i okazało się, że tak. Że owa kobieta chciała rozmawiać z wolontariuszem, lub notariuszem – wszystko jedno – w sprawie wizyty, która się miała odbyć następnego dnia. No i wcale się nie pomyliła. Dzwoniła na jak najbardziej właściwy numer i chciała prosić o przesunięcie terminu, bo po południu ona idzie gdzieś sprzątać, czy coś, natomiast obiecuje, że rano będzie też jej syn, bo z okazji tej wizyty on nie pójdzie do szkoły.

Rzecz w tym, że najstarsza Toyahówna, przez to, że tej pracy jak nie było, tak nie ma, i nawet jeśli się coś pojawia na horyzoncie, to czasu na zbijanie bąków szkoda, postanowiła wziąć udział w projekcie dobroczynnym o nazwie „Szlachetna paczka”, a którego celem jest niesienie bardzo doraźnej pomocy ludziom w potrzebie. Pomysł jest bardzo standardowy: jeśli ktoś znalazł się na granicy nędzy, nie chce żebrać, i jego jedynym sposobem na przeżycie jest zwrócenie się o pomoc do jednostek tę pomoc organizujących, może aplikować do owej „Szlachetnej Paczki” i jeśli się okaże, że spełnia podstawowe warunki, ową pomoc otrzyma. Zadaniem wspomnianych wolontariuszy jest odwiedzanie owych rodzin i odebranie bardzo precyzyjnych informacji, które mają pomóc wyeliminować osoby, które nie gwarantują, że pomoc jaką otrzymają dobrze wykorzystają. Jednym z nich jest moje dziecko.

Pani która zadzwoniła do Toyahówny była niezwykle miła i bardzo wystraszona. Oczywiście, możliwe jest, że jej słowa „woluntariusz” i „notariusz” się pomyliły tylko dlatego, że całą sytuacja była bardzo skrępowana. Może tez być jednak tak, że ona nie wie, że to są dwie różne rzeczy i gdyby na przykład znała jeszcze słowo „kwestionariusz”, to by poprosiła o rozmowę z owym kwestionariuszem. I mam wielką nadzieje, że wśród czytelników tego bloga nie ma nikogo, komu by przyszło do głowy sądzić, że ja sobie w tej chwili stroję żarty. Bo w tym co ja piszę nie ma śladu nie dość że drwiny, to nawet humoru. Tak się składa, że jestem w nastroju do tego stopnia poważnym, że za chwilę się pobeczę.

W swoim „Elementarzu” jedno z haseł poświęciłem liberalizmowi. Pozwolę sobie zacytować:

„System, który każe człowiekowi wierzyć, że jego powodzenie jest zasługą systemu właśnie, natomiast jego porażka, jego osobistą winą. Z tego właśnie powodu, jedni liberałowie, kiedy słyszą głos ‘poniżonych i bitych’, zatykają sobie uszy, a inni nachylają się nad tymi co proszą o zmiłowanie z zaciekawieniem i pytają: ‘A dlaczego wy uważacie, że wasze problemy są moimi problemami?’ Oczywiście, liberałowie twierdzą, że to nieprawda, że oni chcą tylko ludziom dać wędkę, i takie tam. Tyle że ja akurat nie widziałem jednego z nich, który by szedł z wędką. Może dlatego, że sami łowią na prąd”.

I oto teraz tak sobie myślę, że jeśli kiedyś dojdzie do procesu, gdzie na ławie oskarżonych usiądzie paru dziś najbardziej aktywnych polskich liberałów, i ja tam zostanę wezwany na świadka, to opowiem tę historię, i oni wszyscy pójdą siedzieć. A jeśli któryś spróbuje pyskować, to klucz od jego celi wyrzuci się do kibla.

Gabriel Maciejewski, kolega mój, a przy okazji wydawca obu moich książek, prosił mnie, żebym tu u siebie publikował listę miejsc, gdzie można kupować nasze książki. A więc proszę uprzejmie, i wszystkich zachęcam do tego, by tam się zgłaszać. Również, informuję, że i tu można kupić obie moje książki. Z dedykacją w bonusie i bez kosztów wysyłki. Ponieważ jednak życie idzie swoją ścieżką i zmienia się niechętnie, bardzo też namawiam do finansowego wspierania tego bloga pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.

Księgarnia Wojskowa, Tuwima 34, Łódź
Księgarnia przy ul. 3 maja Lublin
Tarabuk – Browarna 6 w Warszawie
Ukryte Miasto – Noakowskiego 16 w Warszawie
W sklepie FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy w Warszawie
U Karmelitów w Poznaniu, Działowa 25
W księgarni Gazety Polskiej w Ostrowie Wielkopolskim
W księgarni Biały Kruk w Kartuzach
W księgarni „Wolne Słowo” w Katowicach przy ul. 3 maja.
W księgarniach internetowych Multibook i „Książki przy herbacie” oraz w księgarni „Sanctus” w Wałbrzychu.

I oczywiście na stronie www.coryllus.pl