Gdzie nosi tatuaż Justyna Pochanke?

Jak już większość czytelników tego bloga zauważyła, z powodów, w które ani nie za bardzo chcę, ani też mogę wchodzić, zostałem na kilka dni bardzo niefortunnie pozbawiony dostępu do Sieci, przez co musiałem zawiesić prowadzenie tego bloga w jego podstawowym wymiarze. Przykro mi bardzo, że tak się stało, ale mam nadzieję, że jakoś to wspólnie przeżyliśmy. Zwłaszcza że, jak widać, dziś jest już wszystko jak należy, a więc dzisiejszy tekst mogę pisać ze swojego stałego miejsca i w pełni sił wszelkich.

Muszę jednak, skoro już o tym mowa, przyznać, że brak Internetu, a i komputera w ogóle, ma swoje dobre strony, choćby z punktu widzenia interesów moich dzieci, które ostatnio jakby zaczęły tracić swoje naturalne zdolności intelektualne, a dziś nagle powoli zyskują możność rozpoznawania świata w kształcie bardziej realnym. Gorzej ze mną. Ponieważ nie mogłem siedzieć i klikać w ten nasz blog, więcej czasu spędzam przed telewizorem. Pół biedy, jeśli chodziło o jakiś porządny film na DVD. Ale co robić, jak człowiek trafi, dajmy na to, na taką Małgorzatę Kidawę-Błońską, czy redaktora Knapika z jego starszym kolegą Morozowskim?

Miałem jednak w jednym szczególnym momencie duże szczęście i chciałbym się nim tu dziś podzielić. Otóż w niedzielny poranek, jeszcze zanim udaliśmy się na mszę, włączyłem wspomniany telewizor, a tam temat tygodnia, a więc sprawa znalezionego na youtubie filmiku, na którym jakiś, jak nam mówią, kibol, uczy swojego czteroletniego synka tłuc się z innymi kibolami, a kto wie, czy nie z aktywistami Młodych Demokratów, czy, nie daj Boże, anarchistami z zaprzyjaźnionych Niemiec. I proszę sobie wyobrazić, że prawdopodobnie w celu naświetlenia nam wszystkim sprawy z bardziej pogłębionej perspektywy, wydawcy telewizji TVN24 do swojego studia zaprosili pewną panią nazwiskiem Barbara Falandysz, jak głosił napis – prawnika, negocjatora, psychologa i Bóg Jeden raczy wiedzieć, kogo jeszcze, a więc kogoś, do kogo, jak wiadomo, ja mogę mieć zaufanie wyłącznie zerowe, i poprosili o wypowiedź. I w tym momencie – słuchajmy, słuchajmy – owa kobieta poinformowała prowadzącego rozmowę redaktora, że ona bardzo przeprasza, ale z tego co ona widzi, wynika jednoznacznie, że nie ma absolutnie o czym gadać. Bo z czym mamy do czynienia? Z ojcem, który zajmuje się swoim dzieckiem i przysposabia go do życia. Ojcem, który ani nie jest pijany, ani wyraźnie obłąkany, ojcem, który dzieckiem się zajmuje i zajmuje się nim w sposób bardzo zorganizowany. U niej w domu, na przykład, ponieważ ona ma czworo dzieci, które swego czasu trenowały jakieś wschodnie sztuki walki, a córka była w pewnym momencie nawet mistrzynią Europy w czymś co się kończy na –endo, czy jakoś tak, takie sceny jak pokazane na tym filmie, należały do stałego rytuału. Oczywiście, zawsze można brać pod uwagę, że dzieje się coś niedobrego, ale tu akurat ona tego czegoś nie widzi. Wręcz przeciwnie. Może szczególne jest to, że ojciec, zamiast zajmować się sobą i kochanką, zajmuje się swoim dzieckiem.

Ja oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że wielu z nas w tym momencie może się oburzyć i krzyknąć, że przecież tam są i te przekleństwa i ta agresja i ten ewidentny kibol, w dodatku już wcześniej notowany przez policję, jednak nic z tego. Dokładnie to samo już mi próbował powiedzieć człowiek, który z panią Falandysz rozmawiał, i najwyraźniej nie spodziewając się takiego obrotu sprawy, wpadł w przepiękną panikę. No a poza tym, ja akurat mam swój rozum i potrafię sobie poradzić nawet z tak pozornie trudnymi sprawami. Przede wszystkim mianowicie, ja się zgadzam z Barbarą Falandysz – której, muszę zaznaczyć uczciwie, dotychczas nie znałem – kiedy ona podkreśla, że ona nie ocenia tego prawdopodobnego kibola i tego, co tam się akurat działo naprawdę, bo tego nikt z nas nie wie, ale chodzi jej tylko i wyłącznie o sam film. Film, który pokazuje wyłącznie ojca, który trenuje swoje dziecko do walki. Ja się również zgadzam z panią Falandysz, kiedy ona na wspomnienie o przekleństwach wyłącznie wzrusza ramionami, choćby dlatego, że ja świetnie wiem, jaka jest dziś sytuacja w tej przestrzeni, i to wcale nie na marginesie naszego życia, ale w samym jego jak najbardziej oficjalnym centrum. Ja osobiście staram się nie kląć, choć przyznaję, że ostatnio jakoś mi się ten proceder spodobał. Moje dzieci i moja żona podobnie, a również, jak mi wiadomo, mój idol Jarosław Kaczyński, i jeszcze może paru znanych mi księży, nie używają słów wulgarnych. Poza tym jednak – przepraszam bardzo – ale nikt więcej akurat do głowy mi nie przychodzi. A już z całą pewnością, nie jak zacznę myśleć o tak zwanych dziennikarzach. W tym również o tym, który prowadził z Barbarą Falandysz rozmowę, bo świetnie wiem, że on akurat stuprocentowo należy do grupy młodych wykształconych, którzy nie są w stanie zacząć i skończyć jednego zdania, bez wstawienia tam parę razy słowa „kurwa”. A więc, jak idzie o to, proszę mi nie zawracać głowy.

Mówią nam też, że ojciec tego dziecka był notowany za udział w bójce. I to akurat może i jest jakiś argument. Ja na przykład za udział w bójce notowany nie byłem. Podobnie, o ile mi wiadomo, tego wątpliwego zaszczytu nie dostąpiła żadna z osób, które są mi bliskie,. Gdyby mój syn na przykład wziął udział w bójce i jego nazwisko zostało w związku z tym zapisane w policyjnych kartotekach, możliwe że z tego powodu byłoby mi nawet bardzo wstyd. Wiem też jednak, że jeśli jest jakaś bójka, to muszą być dwie strony tego zdarzenia. I wiem też, że są ludzie, którzy, jeśli pojawia się tak zwana sytuacja, nie wieją, tak jak bym to zrobił ja, ale, owszem, działają. I co z tego dla nas wynika? Dokładnie to, co powiedziała Barbara Falandysz. Nic, poza tym, że gdzieś jest jakiś ojciec, który dba o to, by jego dziecko nie dało sobie dmuchać w kaszę. I że – a to jest tu kwestią podstawową – na obrzeżach tego zdarzenia kręci się zawsze jakaś grupka chętnych do tego, by pokazać komu trzeba, że jeśli już trzeba przygotowywać dziecko do życia, to należy mu pokazywać, jak się kradnie, kłamie, i oszukuje, tak by nikt tego nie zauważył. A więc bardzo kulturalnie. A jeśli przy tym pokaże się jakiś tatuaż, to niech on będzie na kostce pod pantofelkiem, albo na ramieniu pod błękitną koszulą, ale w żadnym wypadku na szyi, lub na łysej pale.

Podobała mi się bardzo rozmowa z Barbarą Falandysz i bardzo mi się podobało, co i jak ona mówiła. Przede wszystkim dlatego, że mi naprawdę bardzo imponuje, jak ktoś potrafi stanąć tak odważnie przeciwko zarówno tym wszystkim, którzy urabiają publiczna opinię wedle zasad obowiązujących w nowoczesnym świecie, jak i przeciwko samej tej już tak pięknie wymodelowanej opinii. Ja naprawdę już dawno nie widziałem takiego wybuchu niezależnego myślenia, w sytuacji, gdy to myślenie spada niektórym na łeb, jak grom z jasnego nieba. A trzeba nam było widzieć stan, w jakim nagle znalazł się ten nieszczęsny dziennikarz, który zapewne poprosił panią Falandysz, żeby ona opowiedziała autorytatywnie, jak to należy zrobić porządek z tym zwyrodniałym draniem, a tymczasem ona – owszem bardzo autorytatywnie – zaproponowała, żeby się odpieprzyć od rodzin. Trzeba było widzieć, jak on się nagle kompletnie pogubił i zaczął z siebie robić takiego pajaca, że Falendyszowej nie pozostało już nic innego, jak go przepraszać, że sprawiła mu taki zawód, ale że on powinien zrozumieć, że wychowanie dzieci to nie jest zabawa, ale chodzenie po linie. I nie zmienią tego całe bandy bałwanów, powtarzające jakieś komunały o miłości.

Bo tu właśnie o to chodzi. Nie o jakiegoś pojedynczego może i bandziora, który z jakiegoś tajemniczego dla nas powodu bardzo dba o swoje dziecko i nie chodzi też o paru sfiksowanych psychologów, którzy już dawno stracili orientację co do kwestii podstawowych. Chodzi wyłącznie o to, że dzisiejszy świat w najbardziej bezczelny sposób wyciąga swoje ręce w stronę naszych rodzin, w tym i naszych dzieci. Włazi ten świat swoimi upapranymi czymś butami do naszych mieszkań i zaczyna nam mówić, co mamy ze swoim życiem robić. Pół biedy, jeśli to życie to tu to tam istotnie wygląda paskudnie, niestety jest też często tak, że to jest tylko zwykłe życie, natomiast to właśnie owe pretensje do niego robią wrażenie bardzo niezwykłe.

Ja bardzo źle znoszę widok pary – czy to koleżeńskiej, czy małżeńskiej – gdzie ten chłopak, czy mężczyzna traktuje kobietę jak szmatę i na przykład po wejściu do knajpy, siada, a ją wysyła, żeby zamówiła piwo… przepraszam – wino. Jest to z mojej strony postawa dość ekstrawagancka, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że jak szmatę traktuje mnie notorycznie moja żona, no ale tak już mam, że nie lubię bardzo sytuacji odwrotnych. Bardzo też mi się nie podoba, gdy widzę, jak idzie jakaś para – czy to koleżeńska, czy małżeńska – oboje są pijani, drą na siebie mordy, a między nimi pęta się jeszcze jakieś dziecko. Nie podobają mi się te sytuacje, bo uważam, że z tego wszystkiego najpewniej nie wyniknie nic dobrego. Jednak wiem też, że ostatnią rzeczą, jaką powinienem robić, to się w to wszystko w jakikolwiek sposób angażować, bo w ten sposób, równie dobrze – a może jeszcze i niekiedy bardziej – powinienem mieć oko na pary, które wyglądają jakby zostały zdjęte prosto z wieszaka u najlepszego krawca. Bo, jak mówiła Barbara Falandysz, życie to naprawdę ciężki kawałek chleba, a ja sam mogę tylko powiedzieć, że gówno na jego temat wiemy.

Jechałem przedwczoraj tramwajem i nagle obok mnie pojawiła się dziewczyna i chłopak z wózkiem i z dzieckiem w tym wózku. Wszyscy troje wyglądali bardzo, ale to bardzo marnie. Ona nie miała połowy zębów, on był cały zarośnięty i ogólnie usmarowany, w dodatku pił z puszki jakieś najtańsze piwo, a dziecko – no jak tego typu dziecko – w jakimś różowym pomponie i z zasmarkanym nosem. Dziewczyna usiadła, a on poszedł skasować bilety – proszę zwrócić uwagę: poszedł skasować bilety! Typ wrócił i powiedział dziewczynie, żeby zrobiła mu miejsce, bo mu się nie chce stać. Ona coś tam pomarudziła, ale wstała i on usiadł. Od tej chwili jechaliśmy razem dość długo i przez cały ten czas oni ze sobą przyjaźnie gawędzili, dziecko wózku cały czas się do typa śmiało, on się uśmiechał – no, powiedzmy, że był to uśmiech – do dziecka, ale też i do niej, a ona do niego, później się zaczęli trochę całować, a ona go głaskała po tej brudnej pale, no i tak sobie jechali. I ja daję słowo, że nie wiem, jak oni żyją. Nie wiem, czy to, że fakt, iż ona musiała mu ustąpić miejsca, określa kierunek tylko w jedną stronę, czy może jest tak, że jak oni wrócą do domu, to on dostanie od niej po pysku za to, że nasikał na deskę. I ani nie piśnie. A może oni się razem schleją, a dziecko będzie się tam bawić jakimś kawałkiem szmaty, czy klocka, albo pojdzie spać. Natomiast wiem, że są tysiące rodzin, gdzie wszystko wygląda o wiele ładniej, niż tu w tym tramwaju, a ja bym się mimo to nie odważył komukolwiek z nich coś tu proponować. I że gdyby nagle do nich zawitali Justyna Pochanke z Grzegorzem Miecugowem, to bym dopiero wtedy się nastraszył.

Ktoś się w tym momencie może zapytać, co w takim razie robić? Co mówić? Jak to wszystko oceniać? Otóż ja sobie przypominam – pisałem zresztą już o tym tu kiedyś – jak chyba prof. Fedyszak-Radziejowska występując w programie u Pospieszalskiego, powiedziała, że wedle jakichś bardzo poważnych badań, należy dojść do wniosku, że najgorsze patologie rozwijają się w domach, gdzie nie ma ojca, matka ma wyższe wykształcenie i pracuje, i w domu nie ma zwyczaju chodzenia do kościoła. A więc ja bym szedł gdzieś w tym kierunku. Powiedzmy, że nawet darowałbym tego ojca, to wykształcenie i tę pracę. Natomiast niedzielne nabożeństwa – proszę bardzo, niech jednak zostaną. Uznajmy, że trzeba chodzić do kościoła. Nie po to, by się pokazać, ale by się modlić. Choćby i ze strachu przed nieznanym. Po prostu. I to już zupełnie niezależnie od tych tatuaży – czy to tych zupełnie malutkich na kostkach, czy tych wielkich – na karku i na dupie.

Skoro już udało się odzyskać stan poprzedni, z czystym sumieniem proszę o wpłacanie ewentualnych nadwyżek na moje konto. A jeśli ktoś ma tylko te 50 zł. i głowi się, co tu komu kupić na prezent, to jest jeszcze ta książka. Naprawdę – wybór idealny. Dziękuję.