O prawdziwych autorytetach i występnej uzurpacji

Mam nadzieję, że ci którzy spędzają tu swój czas w miarę stale, zdążyli już zauważyć, że pisząc te teksty, staram się bardzo, by ich forma była raczej bez zarzutu. Krótko mówiąc, chodzi o to, bym, jeśli na przykład piszę o karze śmierci, nie zaczynał od zdania: „Jestem za tym, żeby kara śmierci była utrzymana, a Tusk jest rudym Niemcem”. A zatem, zanim napiszę pierwsze zdanie, bardzo się zastanawiam, jak to zrobić, żeby ta fala płynęła w swoim naturalnym tempie, a nie rozbijała się o skałę, zanim ktokolwiek zdąży ją zauważyć. Tak samo dokładnie było z wpisem jeszcze wcześniejszym, w którym przede wszystkim z prawdziwym bólem serca chciałem poinformować, że mam bardzo złe myśli, jak idzie o mojego bohatera i mentora – Jarosława Kaczyńskiego. W tej sytuacji, pomyślałem sobie o pierwszej akurat istotnej dla mnie kwestii, a mianowicie o tym, że oryginalnie bardzo liczyłem na to, że tekst wcześniejszy utrzyma się na górze tego bloga znacznie dłużej, ale ponieważ wyszło na to, że on zainspirował właściwie tylko mnie, uznałem, że szlag trafił, niech zjeżdża. Piszemy nowy. Ale żeby jakoś go zacząć, uznałem, że dobrze będzie, jeśli najpierw wyjaśnię, skąd się on w ogóle wziął. No i zacząłem się żalić, jak to mnie kompletnie rozbija notoryczna nieobecność wśród komentatorów tego bloga, takich osób jak Latinitas, czy Don Paddington choćby, którzy, jak wiem, są tu z nami cały czas, tylko z jakiegoś nieznanego mi powodu wolą milczeć. No i tak się porobiło, że jak już zacząłem o tym pisać, to mi się ten wstęp znacząco wysłużył. Bywa.

I oto, jako pierwszy ze swoim komentarzem pod tą notką – przypominam, że przede wszystkim o tym, że jest dla mnie niezwykle przykrym doświadczeniem słuchanie Jarosława Kaczyńskiego, jak wzywa nas do tego, byśmy się rzucili na tych nasłanych przez System byczków i w ten sposób spróbowali odzyskać to, co, przynajmniej na jakiś czas, zdecydowanie straciliśmy – zgłosił się powszechnie znany celebryta Robert Leszczyński. Tu, tak jak to zresztą robię tu notorycznie, pozwolę sobie na moment dygresji. Otóż jeśli ktoś taki jak ja – a więc prawdopodobnie przez Leszka Millera kwalifikowany, jako podwójne zero – decyduje się prowadzić blog, i po pewnym czasie ów blog zdobywa popularność tej rangi, że czytają go zarówno z jednej strony Zyta Gilowska, czy Przemysław Gintrowski, jak i ze strony całkowicie przeciwnej osobnicy tacy jak Wojciech Orliński, czy wspomniany Robert Leszczyński, to dla niego ów fakt musi być w sposób absolutnie obiektywny wydarzeniem istotnym. I nie ma tu żadnego znaczenia, kto jest tu zdrajcą, kto bohaterem, a kto idiotą. Wszystko jest bardzo proste. Ten blog jest bardziej popularny, niż inne blogi. I kropka.

A więc, kiedy zobaczyłem, że mój ostatni tekst został skomentowany przez Roberta Leszczyńskiego – jednego z pierwszych przedstawicieli najbardziej podstawowego mainstreamu, poczułem satysfakcję. Oczywiście, nie musi to oznaczać od razu tego, że ja z owym Leszczyńskim będę chciał się wdawać w jakieś rozmowy, jednak poczucie pewnej satysfakcji zostaje. W tym akurat wypadku zdarzyło się jednak jeszcze coś. Komentarz Roberta Leszczyńskiego zrobił na mnie wrażenie. Mówiąc bardzo ogólnie, osobiście dotychczas nie miałem chyba okazji wysłuchać, czy przeczytać opinii, która w sposób tak skondensowany symbolizowałaby to wszystko, z czym ja tu od niedługo już czterech lat walczę. A mianowicie ten najbardziej tępy mainstream, gdzie nic się nie dzieje naprawdę, o ile ci, którzy w rzeczywistości trzymają władzę, tak nie zadecydują.

Pisałem tu kilka razy o tak zwanych autorytetach, a raczej o całym przemyśle tworzenia autorytetów, wyłącznie po to, by najbardziej podstawowa część społeczeństwa znała zarówno kierunki, jak i nieocenione korzyści, jakie czekają na wszystkich tych, którzy wskazane kierunki wybiorą. Przesłanie każdego z tych tekstów było jedno – tak zwany autorytet, to całkowita fikcja, z tej prostej przyczyny, że wszyscy oni są tymi autorytetami nie z przyczyn naturalnych, lecz w wyniku zwykłego mianowania. Kiedy tę myśl wypowiada się w zdaniu takim jak to, ktoś może sobie pomyśleć, że, owszem sytuacja ta jest bardzo zabawna. Jednak problem polega na tym, że w tym nie ma nic śmiesznego. Zwłaszcza dla tych, którzy autorytetem nie dość że nigdy nie będą, to o bycie tym autorytetem, choćby w najbardziej ograniczonym zakresie, nawet nie mogą zabiegać.

Komentarz Roberta Leszczyńskiego, zamieszczony pod moim tekstem o tym, że Jaroslaw Kaczyński źle zrobił, wzywając do demonstracji w dniu 13 grudnia, składa się z dwóch części. W pierwszej, Robert Leszczyński zarzuca mi, że mój blog stoi na beznadziejnie niskim poziomie i jeśli tu ktokolwiek jeszcze przychodzi, to raczej po to, by poczytać sobie co ciekawsze komentarze – zakładając oczywiście, że jakiekolwiek jeszcze tu są. Druga pretensja dotyczy tego, że ja tu na tym swoim blogu żebrzę – właśnie takiego określenia Robert Leszczyński użył – o to, by ktoś zechciał kupić moją książkę. A tak nie wolno. Żebrać nie wolno. Jak idzie o tę pierwszą kwestię, tu właściwie nie ma za bardzo o czym gadać, bo to, na jakim poziomie te teksty się znajdują, z punktu widzenia Roberta Leszczyńskiego, nie ma najmniejszego znaczenia. Ja na przykład uważam, że to teksty pisane przez niego akurat są bardzo kiepskie i do niczego, jego występy w telewizji są jeszcze gorsze, a każda przedstawiona przez niego analiza czegokolwiek grzeszy głupotą wręcz karykaturalną. Tyle że co z tego, skoro jest nie podgalającym dyskusji faktem, że są też tacy, którzy uważają inaczej, i Roberta Leszczyńskiego z wielką przyjemnością czytają i słuchają? Podobnie zresztą, jak Łukasza Warzechę, Igora Janke, czy nawet Jacka Żakowskiego. Można jedynie zauważyć, że Robert Leszczyński, wygłaszając swoją opinię, jest całkowicie irracjonalny, dlatego, że o popularności tego bloga świadczy choćby to, że on i jego kumpel Orliński nieustannie tu spędzają czas. Dla komentarzy jazgdyni? Przy całym szacunku, proszę – bądźmy poważni.

Znacznie ciekawsza, i tak naprawdę na tyle ciekawa, że zmusza do potraktowania jej w sposób poważny, jest owa druga kwestia, dotycząca owego żebrania. Jest ona tak, moim zdaniem, poważna, ponieważ w sposób absolutnie idealny symbolizuje intelektualny wymiar prezentowany przez kulturową formację, która zaanektowała całe nasze życie publiczne, której wybitnym reprezentantem jest Robert Leszczyński, a z którą ja wszystkimi swoimi siłami staram się walczyć. Zacznijmy jednak od początku, a więc od ostatniego dnia lutego 2008 roku, kiedy jako toyah, zamieściłem w Salonie24 swoją pierwszą notkę. Wkleiłem tam ten swój tekst, i on od razu trafił na główną stronę. Podobnie następny, tak samo kolejny, i niemal wszystkie następne. Czy stało się tak, że Igor Janke to jest mój osobisty kumpel? Czy może dlatego, że mój brat, lub mój ojciec, czy mój wujek, czy wreszcie mój dobry kolega, lub kolega mamy, są lub byli znajomymi Igora Janke i mi to wszystko załatwili? Nie. Od pierwszego do ostatniego tekstu, jakie zamieściłem w Salonie24, niemal wszystkie trafiały na pierwszą stronę, a wiele na samą jej górę, tylko dlatego, że wystarczająco dużo osób uznało, że one są zwyczajnie dobre. Po prostu. I nie ma tu nic do rzeczy to, czy ja jestem osobą zarozumiałą, czy skromną. To bowiem jest faktem.

Po niecałym roku blogowania – zaznaczam, że blogowania całkowicie niezależnego i wspieranego wyłącznie przez głos czytelników – teksty te otrzymały główną nagrodę w konkursie Onetu na polityczny blog roku. Czemu tak się stało? Nie mam pojęcia. Nigdy tego nie zrozumiałem i już chyba nie zrozumiem. Wprawdzie bloger Aleksander Ścios uważa, że to dlatego Onet dał mi tę nagrodę, by podzielić polską prawicę, ale ja uważam przede wszystkim ten pogląd za absurdalny, a poza tym, nawet jeśli jest tak jak on mówi, to tym bardziej mam rację, twierdząc, że ten blog to nie byle co. A zatem, jest sobie ten blog już niemal cztery lata i jakoś sobie radzi. Bez jakiegokolwiek wsparcia, bez reklamy, bez jakiejkolwiek zewnętrznej akcji promocyjnej. Jest i sobie żyje wyłącznie dlatego, że jest wystarczająco dużo osób, które chcą go odwiedzać.

Są tacy, którzy uważają go za głupi, zły, podły i szkodliwy, a jego autora za zarozumiałego bałwana. Przyjmijmy więc, że tego typu opinia jest słuszna. Przyjmijmy, że tak – teksty które się tu ukazują, bardzo źle napisane, merytorycznie są beznadziejnie niskie, a ci wszyscy, którzy lubią je czytać, to durnie tacy sami jak ich autor. Załóżmy, że popularność tego bloga jest wyłącznie skutkiem tego, że wciąż jest niestety wystarczająco dużo osób złych, podłych i głupich, którym rodzaj emocji tu obecnej, z jakiegoś powodu jest miły. Załóżmy, że prawdą jest to, co kiedyś o nim powiedział Łukasz Warzecha – że jest to zwykłe, tępe plucie, w stylu jakiegoś Azraela, czy Rudeckiej, tyle że z drugiej strony barykady. Ale w tej sytuacji, co ma do tego Robert Leszczyński? Co go to na miłość Boską obchodzi? Dlaczego on tu siedzi od rana do wieczora i się zadręcza? Po ciężką cholerę, pewien bardzo uznany kabareciarz z Gdańska swego czasu postanowił ten blog strollować tak, by praktycznie uniemożliwić jego funkcjonowanie? Mam na ten temat swoją teorię, ale ponieważ i tak żaden z nich jej nie przyjmie, nie będę się tu w tej chwili nią zajmował.

Zwłaszcza że mam w tej chwili do powiedzenia coś znacznie ciekawszego. Jak wiemy, dzięki pieniądzom, które mi na ten cel pożyczył jeden z oddanych czytelników tego bloga, i darmowej edycji, którą dla mnie przeprowadził inny czytelnik tego bloga, wybór wcześniejszych tekstów ukazał się w formie książkowej. Książka ta nie jest rozpowszechniana w sieci publicznej, nie jest do kupienia w księgarniach, nie jest reklamowana w oficjalnych mediach, nie wspominają o niej osoby znane i mające dostęp do publicznej świadomości. Nie jest ona reklamowana również w tak zwanych mediach pozasystemowych faktycznie i pozasystemowych podobno, a więc w „Gazecie Polskiej”, na prawicowych portalach, w „Salonie 24”, czy w „Naszym Dzienniku”. O ile mi wiadomo, nie wspomniał o niej publicznie nikt, kogo głos mógłby być słyszany szerzej. Ale zarówno jej wydawca, jak i sponsor, czy wreszcie sam autor, nie mają możliwości, by zorganizować jej szerszą reklamę. Sytuacja jest więc taka, że kupić ją może tylko ktoś, kto albo czyta ten blog, albo komu któryś z jego znajomych ją polecił, mówiąc mu żeby sobie tę książkę kupił, bo jest dobra. A zatem, jedyna reklama na jaką ta książka może liczyć, to tak zwana szeptana propaganda, lub zachęta pojawiająca się na tym blogu: „Kupujcie tę książkę, a ja Wam gwarantuje, że nie będziecie żałować”, Co jest złego w takim apelu? Uważam, że nic, choćby z tego względu, że jest to apel utrzymany jak najbardziej w standardzie. Każda możliwa reklama oparta jest na dokładnie tym samym przekazie: „Kup, a będziesz zadowolony”. Jedyna więc różnica między tą reklamą, a tamtymi, jest taka, że tam prowadzą je osoby wynajęte, a tu zoragnizowana jest ona u samego swojego źródła.

Jednak, jak rozumiem, Robert Leszczyński nie o to ma do mnie żal, że ja proszę ludzi, by kupowali moją książkę, bo to jeszcze robić mi chyba wolno, ale że robię to jako „autorytet”. I to jest coś, co stanowi tu kwestię zupełnie podstawową, i co tak naprawdę w pierwszym rzędzie kazało mi zacząć pisać ten tekst. Otóż ja chciałbym bardzo wiedzieć, skąd Robertowi Leszczyńskiemu przyszło do głowy, że ja jestem autorytetem? W jaki sposób, ja, jego zdaniem, tym autorytetem w ogóle mogłem się stać? A tak własnie została sformułowana jego pretensja: „Jak można sprzedawać książkę z pozycji autorytetu, jednocześnie ten autorytet tracąc, żebrząc o jej kupno?” Tak na marginesie, myślę, że to jest bardzo ciekawe, że Robert Leszczyński oryginalnie użył tu słowa „żebrując”. Ciekawe, choć trzeba przyznać, że typowe.

Ale wracam do tematu. Moim zdaniem problem między mną, a tym co sobie na mój temat wyobraża Robert Leszczyński, polega na tym, że ja ani nie jestem dziś, ani nigdy w swoim życiu się nie starałem o to, by być jakimkolwiek i dla kogokolwiek autorytetem, pomijając być może kiedyś moją narzeczoną, a dziś moje dzieci, a on z jakiegoś powodu to że ja tym autorytetem, przynajmniej w sposób deklaratywny, jestem, uważa za rzecz oczywistą. Tymczasem jest tak, że owszem, ja prowadzę ten blog, zamieszczam na nim swoje codzienne przemyślenia, rozmawiam niemal ze wszystkimi, którzy w jakikolwiek sposób chcą te moje refleksje komentować, a czasem się z nimi kłócę, niekiedy bywam w stosunku do nich złośliwy, czy ironiczny, są sytuacje, kiedy jestem grzeczny, ale też takie, kiedy jestem niegrzeczny, kiedy jestem rozbawiony i kiedy jestem wściekły. Zwyczajnie, jak to w życiu. Ale nawet przez jeden moment, ani nie przedstawiałem się tu jako autorytet, ani – co akurat jest to może ważniejsze – nie zostałem jako ów przez kogokolwiek autorytet opisany. Powtarzam. Od kilku lat siadam do komputera, wypisuje swoje żale, ktoś je czyta, czasem próbuje ze mną na ten temat porozmawiać, a ja z tym kimś chętnie rozmawiam. I rozmawiam na ogół jak tylko potrafię poważnie. A tu nagle przychodzi do mnie Robert Leszczyński i mi tłumaczy, że skoro ja jestem takim wielkim autorytetem, to nie wolno mi prosić czytelników, by kupowali moją książkę. Bo to jest podłe żebractwo.

Myślę sobie o ścieżkach, po których chadza myśl Roberta Leszczyńskiego, i dochodzę do wniosku, że to musi być już tylko tak, że on sam uważa mnie za autorytet – pewnie dlatego, że wedle jego standardów, ja posiadam niemal wszystkie atrybuty owego autorytetu – tyle tylko, że on dostaje na mnie cholery, że ja, będąc tym autorytetem, nie mam na to jakichkolwiek papierów, poza tymi tekstami. A on został przez te wszystkie lata bardzo starannie nauczony, że autorytetem nie jest się ot tak, bo gdzieś ktoś ów autorytet w kimś dostrzeże, ale aby zostać autorytetem, trzeba być na to stanowisko mianowanym. Przychodzi więc Robert Leszczyński na ten blog, czyta i patrzy – autorytet. Następnie zaczyna się rozglądać, jednak nie widzi śladu oficjalnego potwierdzenia tego stanu rzeczy. Zagląda do prasy – nic. Włącza telewizor – nic. Pyta znajomych – nic. Wreszcie spotyka kogoś, kto sprawę zna, a ten ktoś mu mówi: „Że co? Toyah? Stary, przecież to jest jakieś pisowskie gówno”. Wraca więc z powrotem na ten blog, czyta i nagle wie! Ach, to tak to się dzieje! On się za autorytet uważa! A to łotr! Ha! Tu go mamy! Niby taki wielki autorytet ale jakoś nie widać, żeby ta jego książka była reklamowana w mediach. Coś nie słychać, by o tej książce dyskutowali poważni publicyści i komentatorzy. Co więcej, nie było nawet pojedynczego przypadku, by fakt, że ta książka w ogóle istnieje, został przez kogoś poważnego zauważony. A więc tak to jest! Taki niby autorytet, a musi zebrać, by ludzie tę książkę kupowali. Autorytety tak nie postępują. Czy ktoś zna fakt, by taki Stasiuk, Pilch, Ziemkiewicz, czy Lis, czy ktokolwiek z naprawdę uznanych autorytetów, żebrał o to, by kupowano jego książkę? Owszem. Jest reklama. W prasie, na billboardach, w telewizji, w Empikach, można zachęcać ludzi do czytania to tego, to tamtego, ale żeby tak samemu? Tak się nie dzieje. A ten tu, cudak niewydarzony, pisze: że jego ksiązka to dobra ksiązka i że warto ją kupić. Co za wstyd!

A więc mamy wstyd. Zdaniem Roberta Leszczyńskiego mamy wstyd. Natomiast ja uważam, że tu nie tylko chodzi o wstyd. Z punktu widzenia Systemu, doszło wręcz do skandalu. Nie dość pojawił się ktoś, kto stara się odnosić sukces i w dodatku próbuje ten sukces sprzedawać całkowicie poza oficjalnym obiegiem i bez jakiegokolwiek wsparcia, poza wsparciem czysto bezpośrednim, stanowi najgorszego rodzaju uzurpację. A System na uzurpację nie pozwala. System uzurpacji się sprzeciwia i System z uzurpacją będzie walczył. A do tej roboty System będzie delegował swoich najlepszych ludzi. Najpierw trafiło na Wojciecha Orlińskiego, a teraz na Roberta Leszczyńskiego. Zawołali go i powiedzieli: „Panie Robercie, niech no pan rzuci okiem na stronę toyah.pl i zrobi tam porządek”. No i pewnie wszystko by jakoś poszło, gdyby nie to, że Robert Leszczyński postanowił dodać parę słów od siebie. No ale, jak wiemy, on jest już taki alternatywny. Wystarczy popatrzeć.

No i jak? Ładnie? Pewnie, że tak. A zatem, jeśli ktoś chce komuś kupić ładny prezent pod choinkę, polecam swoją książkę. Jest tu obok po prawej stronie. Wystarczy kliknąć. No a jak komuś akurat zbywa, to proszę bardzo wspierać ten blog pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.