I jeszcze krok bliżej

To co dziś postanowiłem napisać, nie jest w żaden sposób ani wynikiem moich przemyśleń, ani nawet prezentacją moich obserwacji. Myślę sobie jednak, że ponieważ zasadniczo wszystko co na tym blogu jest zamieszczane, to niemal w stu procentach efekt mojej własnej pracy i moich własnych refleksji, raz na jakiś czas mogę sobie pozwolić na skorzystanie z aktywności osób znajomych. Ale za to jak! Proszę się złapać foteli, krzeseł, czy czego skutecznie się złapać można, i posłuchać.

Otóż nasz kolega, a mój dobry kumpel, Michał Dembiński, który, jak niektórzy wiedzą, reprezentuje opinię nam obcą, nieprzyjazną i nam w gruncie rzeczy obrzydliwą, która – mówiąc bardzo ogólnie, a kto wie, czy może nawet trochę niesprawiedliwie – sprowadza się do sugestii , że kto nie ma siły, niech zdycha, zamieścił na swoim blogu – tak na marginesie, reklamowanym tu jak należy – tekst poświęcony wypowiedzi człowieka nazwiskiem Jeremy Clarkson. Myślę, że niektórzy z nas owego Clarkson znają. Jest to bardzo znany komentator telewizyjny, prowadzący kultowy w niektórych kręgach program zatytułowany „Top Gear”, a poza tym, autor wielu dość interesujących zbiorów felietonów Otóż, wedle relacji Michała, który z kolei powołuje się na informację podaną przez brytyjskie media, w tym słynny „Telegrach”, występując w telewizji BBC, Clarkson tak oto skomentował strajk sektora publicznego, który aktualnie przyciąga uwagę brytyjskiej opinii publicznej:

„Mówiąc uczciwie, ja bym ich wszystkich kazał wystrzelać. Wyprowadziłbym ich zwyczajnie na dziedziniec i na oczach ich rodzin bym ich rozstrzelał. Bo rzecz w tym, że jak oni w ogóle mają czelność wszczynać jakiekolwiek protesty, przy swoich tak nieprawdopodobnie wysokich, gwarantowanych emeryturach, podczas gdy my wszyscy musimy harować na życie?”

Ciekawe, prawda? Ja wiem, że w dzisiejszych czasach, zwłaszcza przy ostatnio coraz bardziej modnym podejściu do spraw publicznych, akurat u nas ten typ refleksji może robić wrażenie dość typowe, jednak nie da się ukryć, że mimo wszystko ciekawe. Anglicy w końcu zawsze mieli szczególne retoryczne talenty. W tym momencie, zacytowawszy ten fragment, nasz kolega, a mój kumpel, Michał Dembiński – histeryczny liberał i Europejczyk – po odpowiednio mocnej deklaracji, że owszem, ten Clarkson, to niezłe ziółko i takie tam, przedstawił cały długi tekst o tym, że, gdyby się tak nad tym zastanowić, to należałoby dojść do wniosku, że w tym co on głosi, jest pewien bardzo poważny sens. No a dalej, jak się można domyślać, następuje już tylko całkowicie standardowy wykład na temat, o którym tu już było wyżej. Że jak ktoś jest dupa, to niech nie podskakuje. I wreszcie na końcu pada apel, by może ten Clarkson przestał się zajmować duperelami, a podjął starania na rzecz uświadamiania społeczeństw na poziomie podstawnych prawd ekonomicznych. Bo przy wszystkich znanych kontrowersjach, to naprawdę łebski gość. A więc znów standard.

I w tym momencie, z komentarzem pod tą notką, pojawił się nasz inny kolega, a przy okazji mój i Michała wspólny kumpel, piszący tu niekiedy jako adthelad i przedstawił informację następującą. Otóż, Jeremy Clarkson, poproszony przez telewizję BBC o ocenę tych strajków, w pierwszym momencie odpowiedział następująco: „Uważam, że te strajki są fantastyczne”. A dopiero po chwili zaproponował, że ponieważ, jak powszechnie wiadomo, BBC słynie z bezstronności, to on spróbuje swoją wypowiedź zrównoważyć… no i to własnie wtedy wygłosił ów szokujący fragment o rozstrzeliwaniu niezadowolonych. A więc – wychodzi na to, że to był zwykły żart. Czy dowcipny? Czy mądry? Mnie osobiście się podoba, ale biorę też pod uwagę, że ktoś mógł się poczuć urażony. Jedno jest pewne. Jeśli kogoś powyższe słowa mogły rzeczywiście urazić, to z całą pewnością nie jako poważna propozycja, ale właśnie, jako żart. Mój przyjaciel, a nasz kolega, Michał Dembiński, zwyczajnie niedoinformowany, co się przecież zdarza, wziął ten fragment wypowiedzi na poważnie i… mamy to co mamy. Nie powiem ani słowa więcej, bo nie chcę się nad nim znęcać.

Inna sprawa, że to, tak naprawdę, wcale nie chodzi ani o Michała, ani o Clarksona, ani też nawet o to, że, jak się okazuje, media to – i to zupełnie niezależnie od granic i pochodzenia – zaraza, którą należałoby, skoro już o tym mowa, wyprowadzić na dziedziniec i najzwyczajniej w świecie rozstrzelać. Problem bowiem polega na tym, że poziom tego skażenia, o którym tu rozmawiamy już od niemal czterech lat, osiągnął taki stopień intensywności, że ja osobiście nie jestem już w stanie sobie wyobrazić niczego, co by mnie jeszcze było w stanie zszokować. Ja wiem? No może jeszcze pewne niespodzianki na nas czekają. Powiedzmy, że któregoś dnia, ktoś o niezwykle wysublimowanym poczuciu humoru, zaproponuje, by w ramach walki o ratowanie euro, czy po prostu przygotowywanie gruntu pod nowy europejski ład, czy może wręcz o z dawna wyczekiwane niemieckie przywództwo, wszystkich nieprzystosowanych zacząć fizycznie i ostatecznie eliminować. Bydło eliminować, kościoły palić, biało-czerwoną flagę przyozdobić i uwznioślić przy pomocy czarnej wrony trzymającej w dziobie złoty sierp i młot.

I w tym momencie w całej publicznej domenie rozgorzeje debata na temat sensowności tej propozycji. W “Szkle kontaktowym” rozdzwonią się telefony, Fundacja Batorego zorganizuje na ten temat debatę, wydawnictwo „Znak” wyda książkę, blogosfera zapłonie dyskusją, jakiejśmy wcześniej nie znali, a może i nawet któryś z bardziej znaczących duchownych zabierze głos na temat przestrzeni wolności wypowiedzi i antydemokratycznych obsesji.

Jak by się nie ustawiać, wszystko przed nami. Wszystko przed nami.

Jest ktoś uznał ten tekst za wystarczająco poruszający, proszę o sprawdzenie, jak się te – w gruncie rzeczy przecież dość podobne – teksty czyta w wydaniu papierowym. Osobiście uważam, że znacznie lepiej. No i będę wdzięczny za wszelkie ewentualne wpłaty na podany obok numer konta. Dziękuję.