Co sądzę o blogerze Seawolfie?

Od paru dni mam pewien kłopot, z którym zupełnie nie umiem sobie poradzić. Otóż wszystko zaczęło się już jakiś czas temu, kiedy z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie do dziś powodu, zaczęły do mnie nadchodzić prośby o to, bym powiedział, co ja sądzę o blogerze Seawolfie. Nie o Rybitzkim, nie o Seamanie, wreszcie nie o jakimś Wszołku, ale właśnie o Seawolfie. W pewnym momencie ich zrobiło się tak dużo, że ja postanowiłem o nim umieścić notkę w swoim „Elementarzu” i, krótko mówiąc, napisałem tam coś takiego, że ja o nim nic nie sądzę, ponieważ nie mam pewności, czy on w ogóle istnieje, a jeśli istnieje, to czy jest tym za kogo się podaje, a więc jakimś morskim wilkiem prowadzącym dzień w dzień kilka blogów na raz.

Dlaczego ja w ten sposób zakwestionowałem jego realność? Otóż powód był jeden. Ja, proszę sobie wyobrazić, wiem, czym jest prowadzenie bloga w taki sposób, by się zajmować nim dzień w dzień i to nie ot tak sobie, ale na poważnie. Ja mam, tak się niefortunnie złożyło, całą kupę wolnego czasu, a i tak bardzo często zwyczajnie nie daję rady. I to między innymi stąd wzięło się moje zapewnienie, że w momencie gdy ja jakoś odbuduję swoje zawodowe zaplecze, skończę z tą fatalną zbiórką, ale też już nie będę w stanie siedzieć tu od rana do wieczora. Bo to się zwyczajnie nie da.

Oczywiście, że jest cała masa blogerów, którzy, być może nawet mimo pracy zawodowej, potrafią napisać nawet kilka tekstów dziennie, tyle że powiedzmy uczciwie, co to są za teksty! Ja mówię o prowadzeniu bloga. A więc o czymś takim, z czym mamy do czynienia w przypadku owego Seawolfa. A zatem, tego nie rozumiem. Doszło jeszcze ostatnio już do tego, że ów Seawolf, ledwo co na tym swoim morzu pozakładał kilka blogów i zaczął się udzielać w paru papierowych redakcjach, natychmiast zabrał się za pisanie książki, no i ją za chwilę już zaczyna sprzedawać. A najlepsze już w tym wszystkim jest to, że on postanowił ją zatytułować „Alfabet Seawolfa”.

Już wyjaśniam, o co chodzi. Otóż, kiedy zaproponowano mi, żebym napisał coś co będzie mogło funkcjonować jako tak zwany „alfabet Toyaha”, w pierwszej chwili pomyślałem, że to jest bardzo dobry pomysł, i że ja to napiszę i w ten sposób też to zatytułuję. Jednak już po chwili, biorąc pod uwagę, że te alfabety już się to tu to tam pojawiały, i to zaczynając na autorach tak wybitnych jak Stefan Kisielewski, a kończąc na kimś takim jak Jerzy Urban, więc cóż tam po mnie? No i uznałem, że nie będę pisał klasycznego alfabetu, ale coś co ostatecznie przybrało formę znanego tu już „Elementarza”.

No i nagle patrzę, a Seawolf ogłasza, że on wydaje „Alfabet Seawolfa”. Że go po cichutku na tym swoim statku napisał, i teraz będzie go wydawał. No i teraz dopiero pojawił się nacisk, bym się za tego Seawolfa wreszcie wziął i powiedział, co ja o nim sądzę. I powiem szczerze, że byłem już bardzo tego bliski, kiedy wpadło mi w rękę ostatnie wydanie „Warszawskiej Gazety”, a w niej felieton tego gwiazdora mórz i oceanów. Felieton nosi tytuł „Trybunał” i napisany jest w ten oto sposób, bez żadnych upiększeń. To jest oryginał:

„Tak się złożyło, że spędziłem noc w szpitalu, na internie, wśród osób cierpiących, pośród innych schorzeń na bezsenność. Nie sprzyja to, jak się można łatwo domyśleć, własnej senności, gdy trzeba było słuchać wołań o lekarstwo, o basen, o różne rzeczy, ba, nawet trafił się jeden, co wołał ‘Lech Wałęsa’. Nie był to jednak Wałęsa, nie, to był jakiś inny facet. Może ów słynny Sobowtór, o którym Wałęsa wspominał. Chciał działkę? Ciekawe. No, jak widać, spektrum było bogate. Z pewnością znalazłoby się audytorium do oglądania owego spektaklu pod tytułem Trybunał Stanu dla schwytanych zbrodniarzy kaczystowskich, choć muszę powiedzieć, że nikt nie oglądał telewizji, nie zaryzykowawszy 2 złotych, które należało wrzucić do skrzynki”… właśnie tak – „nie zaryzykowawszy”. No i dalej już o tym Trybunale, na tym samym co dotychczas poziomie językowego i umysłowego chaosu.

A więc oto przed nami Seawolf, jedyny jak dotychczas bloger, który wyszedł poza tę niszę i reprezentuje ją dziś w przestrzeni niemal już publicznej. I oto to pytanie, które wciąż słyszę, a dziś jeszcze częściej niż wcześniej – co ja sądzę o Seawolfie?

No i oto też ów dylemat, o jakim wspomniałem na początku. Pisać o tym Seawolfie, czy machnąć na niego ręką. Wypada coś tam napisać – i jak widać, ostatecznie to w jakiś tam sposób robię – a z drugiej strony wciąż wraca to jedno pytanie, dlaczego akurat o nim? Co w nim jest takiego, że wielu moich kolegów uważa, że on ma coś takiego, co go wyróżnia? Czy to możliwe, że chodzi wyłącznie o to, że on się tak nagle wylansował, i nikt nie wie, jak go należy traktować?

No dobra. Niech będzie. Skoro już się za niego zabrałem, to muszę to jakoś zakończyć. Otóż nie sądzę jednak, by on był podstawiony. Gdyby był podstawiony, to by nie pisał takich tekstów, jak ten, którego fragment wyżej zacytowałem. O tak perfidną prowokację, ich bym jednak nie podejrzewał. On musi być autentyczny. Oczywiście, tym kapitanem też zapewne w ogóle nie jest, ale w końcu, jak się zadumać nad fenomenem Internetu, nie on pierwszy, nie ostatni. Czemu więc go tacy Karnowscy, czy nawet sam Sakiewicz, przygarnęli? Diabli ich wiedzą. Coryllus by pewnie by powiedział, że to po to, by skompromitować blogosferę. Kto inny, że może on jest czyimś szwagrem, czy wujkiem, czy choćby kolegą. Ja tu pozostanę zupełnie neutralny i powtórzę, że nie wiem. Natomiast jedno jest pewne. On słaby jest. Po prostu słaby. Nawet nie warto się nim zajmować. To już lepiej pewnie mi było opowiedzieć o człowieku, któremu trzydzieści już lat temu poderwałem dziewczynę i on nas wszystkich za to ściga do dziś. Ostatnio jako bloger podpisujący się „Z Mordoru”. Ale to już może jutro.

Idą Święta, a wszystko niemal jak na ostrzu noża. Bardzo zachęcam do kupowania jednej i drugiej książki. Naprawdę warto. To jednak co na teraz jest najważniejsze, to bieżące wsparcie. Bardzo proszę i dziękuję. I proszę wpaść jutro. Będzie o Maksiu Paterku.