Toyah: Twój pierwszy elementarz

No więc udało się. Jest nowa książka i czeka na druk. Zanim się doczeka, Coryllus dał mi jeszcze trochę czasu, by to tu to tam coś podczyścić, ale jak mówię – książka jest gotowa. Zatytułowana jest „Twój pierwszy elementarz” i stanowi coś, co można nazwać alfabetem Toyaha.

Początkowo taki nawet miał być tytuł, ale nagle przyszedł mi do głowy ten elementarz, no i tak już zostało. Myśl była taka, by przedstawić całą garść refleksji na temat tego wszystkiego, co nas spotkało przez minione już ponad 20 lat, a czasem i dłużej, w formie właśnie swego rodzaju ksiązki adresowej, lub katalogu firm. I żeby tam byli wszyscy. I blogerzy i artyści i politycy i dziennikarze i zdrajcy i bohaterowie. Wszyscy. Żeby to było i pouczające i ciekawe, a jednocześnie i smutne i śmieszne i straszne i wszystko na raz. I żeby to można było czytać i do śniadania i do obiadu i do snu i w pociągu i w parku na ławce, a nawet – ot tak, ponieważ akurat leżało i się otworzyło na ciekawej stronie. Żeby ci co wiedzą, mogli sobie przypomnieć, a ci co nie wiedzieli – żeby się dowiedzieli. I już wiedzieli. Żeby to była książka, którą warto mieć.

Niestety, czasy takie, że o wszystko trzeba walczyć samemu, czasem wręcz w cieniu. Że nikt nie pomoże. Wręcz przeciwnie. Że niektórzy staną na głowie, by zepsuć coś, czego psuć zwyczajnie nie wypada. No, ale wszyscy wiemy, że tak naprawdę, niekiedy tylko taka walka jest czegokolwiek warta.

A zatem, jeszcze raz. Książka wreszcie jest. Nazywa się: „Twój pierwszy elementarz” i jeszcze przez jakiś czas kosztuje zaledwie 20 złotych. Tylko w księgarni u Coryllusa, pod adresem www.coryllus.pl. Zachęcam. No i, właśnie w ramach tej zachęty, proponuje mały fragment. Pierwszy z brzegu:

Kościół w Polsce – Wobec tego, co nasi księża i biskupi dla nas zrobili przez te wszystkie lata, mógłbym się oczywiście zamknąć, jednak jakoś głupio tak zupełnie siedzieć i się nie odzywać. Opowiem więc zabawną anegdotę. Opowiadał mi kolega, jak to pewnego dnia poszedł z dzieckiem do kościoła, i kiedy przechodzili obok konfesjonału, jego syn zatrzymał się i zaczął się przyglądać siedzącemu w środku księdzu. Stał tak i patrzył na tego księdza, a ksiądz – akurat bez przydziału – siedział i patrzył na dziecko. Tkwili więc tak, wpatrzeni w siebie, w końcu syn kolegi się odezwał: „A ty co tak siedzisz i nic nie mówisz? Kupę zrobiłeś?” Otóż ja się trochę czuję tak, jakby nasi biskupi zrobili kupę. Uważam że pora się ruszyć.