Za co Bruksela nie szanuje Donalda Tuska?

 

A zatem, skoro wakacje na półmetku, przedstawiam kolejną refleksję, tym razem w postaci tekstu, który dziś też ukazuje się w kolejnym wydaniu „Warszawskiej Gazety”. Swoją drogą , nie wiem, czy jest to powszechnie wiadome, ale wspomniana „Warszawska Gazeta” jest dziś piątym najlepiej sprzedawanym tygodnikiem opinii, po „Polityce”, „Gościu Niedzielnym”. , „Newsweeku”, oraz „Sieci”. Sprzedaż to tylko sprzedaż – wiemy jak to jest, gdy chodzi o tak zwaną „oglądalność” – to co robi jednak wrażenie to fakt, że wspomniany tygodnik, mimo swojego oczywistego wzięcia, nie jest w ogóle uwzględniany w jakichkolwiek oficjalnych klasyfikacjach. Rozmawiałem na ten temat z red. Bachurskim i powiedział mi on, że jeśli chce się być w tak zwanej „bandzie”, trzeba zapłacić, a on płacić nie ma zamiaru, no i w ten sposób mamy to co mamy. Są osoby które mi zarzucają, że obstawiłem nie tego konia, ja jednak nie ma najmniejszych wątpliwości co do tego, że nie ma takiego nieszczęścia, jakie by mnie spotkało, gdybym został współpracownikiem któregokolwiek z pozostałych tytułów, nie wyłączając z tego zajmującego szóstą pozycję „Do Rzeczy”.

 

 

 

      Gdy siadam do kolejnych refleksji, myślę sobie że choćbym bardzo się starał, to tym razem nie mam wyjścia i ten akurat felieton muszę poświęcić Donaldowi Tuskowi i jego triumfalnemu powrotowi z wieloletniej emigracji do Kraju. Nie mam jednak zamiaru szydzić z tego kosmity, czy to powtarzając, swoją drogą zabawny internetowy żart, że oto Donald Tusk, kiedy w Polsce panowała bieda z nędzą, musiał wyjechać za chlebem, a dziś wraca pełen nadziei do płynącej miodem i mlekiem Ojczyzny, ani nawet bardzo poważnie analizować jak najbardziej prawdopodobnej ewentualności, że ów powrót do Polski to nie wolna decyzja Donalda Tuska, tylko kolejne zadanie, do którego go wyznaczyło państwo niemieckie, ale zastanowić się nad tym, jak to się stało, że ten dziwny człowiek upadł tak nisko, by pozwolić sobie na aż takie upokorzenie.

       Zanim jednak powiem parę moim zdaniem ważnych słów na tematy wagi najcięższej, chciałbym na chwilę wrocić do kwestii podstawowej: dlaczego Donald Tusk w ogóle wyjechał – przyznajmy że nie do końca – z Brukseli. Otóż najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem owej zagadki jest oczywiście to, że jemu wracać do Polski kazali Niemcy, a on oczywiście nie miał wyjścia i zrobił co zrobić należało. Ja jednak jestem bardzo ciekawy, co takiego Donald Tusk miał w sobie, że przez te siedem, czy ile tam lat, gdy zadawał szyku na brukselskich salonach, nie potrafił przedstawić swoim pracodawcom choćby jednego argumentu za tym, by oni zaczęli go traktować poważnie. No dobrze, udało mu się jakoś nauczyć dukać po angielsku, no ale nie oszukujmy się, z punktu widzenia tych podejmujących kluczowe decyzje, to akurat jest szczegół. No ale też, przez swoją wrodzoną bezczelność, potrafił poruszać się Tusk wśród prezydentów, premierów i osób prowadzących finanse, z pewną swobodą, no ale znów – tam oni wszyscy po pewnym czasie się czują jak na szkolnej wycieczce. Tymczasem tu wydaje się że jemu zabrakło tego jednego, co by sprawiło, że owo brukselskie towarzystwo uznało go za swojego i pozwoliło mu zostać.

        Tu muszę się przyznać do pewnej naiwności. Otóż kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Donald Tusk wraca, by wyrwać Platformę z rąk Budki i jego kolegów, pomyślałem, że to nieprawda. Byłem bowiem przekonany, że on do Polski nie wróci niegdy. Raz, przez to że on wie co go tu czeka z powodu czysto kryminalnych zaszłości, a dwa, że, jako było nie było ważny brukselski urzędnik, on ma naprawdę mnóstwo możliwości prowadzenia naprawdę wygodnego życia za całkiem dobre pieniądze. Tymczasem on wrócił. Czemu? Na to pytanie odpowiedź jest jedna: bo mu kazali. A to stawia przed nami kolejną kwestię: jak to się stało, że oni mu mogli cokolwiek kazać? I tu odpowiedź jest jedna: Donald Tusk to idiota. W dodatku idiota nawet z perspektywy Niemiec, Francji, Belgii, czy Bułgarii.