Czy przyszłość Donalda Tuska to przekręt na milicjanta?

Dziś proponuję Państwu swój najnowszy felieton z "Warszawskiej Gazety". Niestety znów o Donaldzie Tusku, ale co zrobić, gdy on się wepchał i nie chce wyjść? 

      Nie wiem który to już raz muszę powtórzyć, ale jaką mam możliwość, by udawać, że nic nie zauważyłem, gdy chyba każdy z nas już w tej chwili widzi, że Donald Tusk rzeczywiście wrócił, rozsiadł się nam jak jakieś panisko i ani na moment nie wyglada jakby miał sobie pójść w cholerę? Wrócił więc nam ów Donald Tusk – wbrew wszelkim rozsądnym prognozom, opartym na jak najbardziej sensownych, czysto finansowych, wyliczeniach – i to co, mnie przynajmniej, uderzyło, to przyjęcie jakie mu zgotowały nie tyle dawnoreżimowe media jako takie, ale zajmujące tam wyróżniające się pozycje kobiety. To co po tych kilkunastu już dniach, gdy ów dziwny człowiek stara się tu odnaleźć swoje miejsce, zauważam przede wszystkim to, że jego powrotu oczekują tu przede wszystkim pewne mocno już starsze panie w typie Moniki Olejnik, Katarzyny Kolendy-Zalewskiej, czy dziennikarki „Newsweeka” Renaty Grochal, i to one głównie – a trzeba wspomnieć, że poza tymi trzema jest ich cały tabun – robią temu durniowi odpowiednią klakę.

      Spędzam trochę czasu na portalach w rodzaju Twittera czy Facebooka, i nie mam watpliwości co do tego, że powyższa refleksja nie stanowi wyłącznie mojego wymysłu. Otóż jest bardzo wielu komentatorów, którzy uważają, że gdyby nie histeria stworzona głównie oczywiście przez kobiety, ale nie tylko, bo tu szczególny typ meżczyzny ma również swoje do powiedzenia, powrót do kraju Donalda Tuska przeszedłby niemal niezauważony. Tymczasem, jak sami widzimy, dla niektórych z nas jego pojawienie się robi wrażenie swego rodzaju „Powtórnego Przyjścia”. Oto ledwie co wczoraj, wspomniana Renata Grochal zapowiedziała na Twitterze najnowszy numer tygodnika „Newsweek” gdzie już na samej tytułowej stronie Donald Tusk jest zapowiadany jako „RATOWNIK”, a sama ów zapowiedź świadczy o tym, że owa kobieta, gdy chodzi o Donalda Tuska, jest gotowa pójść na wszystko.

       Jak mówię, kwestia, czemu aż tak wiele osób, gdy chodzi o Donalda Tuska, traci wszelkie możliwe hamulce, frapuje nie tylko mnie, natomiast ja jestem przekonany, że odpowiedź na ów dylemat – mimo że również wielu z nas ma tu swoje przeczucia – przedstawił bardzo skutecznie w swojej powieści „Bracia Karamazow” wybitny rosyjski pisarz, Fiodor Dostojewski. Otóż kiedy toczy się proces o zabójstwo, w którym oskarżonym jest człowiek jednoznacznie zły i występny, a dowody przeciwko niemu nie ulegają najmniejszych wątpliwości, zdecydowana większość obecnych na sali sądowej kobiet ma jedno tylko marzenie: by on z jednej strony został uwolniony od odpowiedzialności, ale by jednocześnie broń Boże nie okazało się, że to nie on jest mordercą. Ja oczywiście biorę pod uwagę taką możliwość, że pisarz Dostojewski miał jakieś osobiste kompleksy, gdy chodzi o relacje damsko-męskie, myślę sobie jednak, że nawet jeśli, to tu akurat trafił w samo sedno. Starsze panie tak właśnie mają: widzą bezczelnego łajdaka, i natychmiast tracą rozum. Przypadek Donalda Tuska moje przypuszczenia wyłącznie potwierdza.