Dość słów. Kończymy.

Jak część osob zaglądających na ten blog wie, wczoraj w Sztabie w Hotelu Europejskim odbyła się debata na rzecz prezydentury Jarosława Kaczyńskiego, wymyślona, zaproponowana i zorganizowana przez pewnego Pawła ze Sztabu, mocno wsparta przez Elżbietę Jakubiak i Joannę Kluzik-Rostowską, i jestem pewien że przez Jarosława Kaczyńskiego jak najbardziej też. Podkreślam tak nazwiska osob zaangażowanych, po to przede wszystkim by im podziękować, ale też po to, by podkreślić, że gdyby nie oni, nic by z tego prawdopodobnie nie było.

Sztab Wyborczy Jarosława Kaczyńskiego robi wrażenie od początku. Przede wszystkim przez to, że ten hotel, będący przecież od lat miejscem bardzo charakterystycznym na mapie Warszawy, już z daleka rzuca się w oczy i dużym plakatem z wyborczym sloganem i plakatami Jarosława Kaczyńskiego, no i tą biało-czerwoną wyborczą stylistyką. Wygląda więc Hotel Europejski z zewnątrz w tych dniach bardzo ładnie i radośnie. W środku jest też przyjemnie. Jest więc zwykły ruch, świadczący o tym, że tam się coś dzieje, jest to call centre, jest przyjemny bar ze stolikami przykrytymi charakterystycznymi obrusami, i jest ta sala przygotowana do prowadzenia debat. Debat szczególnych, bo służących wyłącznie prezentowaniu polityki Jarosława Kaczyńskiego i tej polityki objaśnianiu, a nie kłótniom, kto lepszy – ten czy tamten.

Debata wymyślona przez Pawła, przygotowana trochę też przeze mnie, a tak uprzejmie wsparta przez wspomniane wyżej już panie ze Sztabu, od początku stała przed niepewnym losem, a to z powodów, o których nie chcę dziś pisać, ale nie wykluczone, że i na to przyjdzie czas. A zatem, kiedy nadeszła odpowiednia godzina, baliśmy się bardzo, czy w ogóle coś z niej wyjdzie. Wprawdzie przez kilka minut była z nami Joanna Kluzik-Rostkowska, czym nas zdecydowanie wzmocniła, ale ludzi było bardzo mało – nie więcej niż dziesięć osób – kamer telewizyjnych zero, a dziennikarzy prawdopodobnie równie mało, o ile jacyś nie przyszli w przebraniu. Zaczęliśmy i wtedy zaczęło się też dziać. Do teraz nie wiem, jak to się stało, ale po kilkunastu już minutach, niemal wszystkie miejsca były zajęte, a po kolejnych kilku, ci co przyszli później musieli już stać. Zdaję sobie sprawę, że gdyby nie to że po nas miał występować generał Polko, byłoby znacznie skromniej, ale i tak osob chcących nas słuchać było dużo powyżej oczekiwań na długo przed końcem.

Jak już zapowiadałem tu na blogu, debatowaliśmy w trójkę, jako – to uwaga do p. Igora – Salon24, a więc Coryllus, AtTheLad i ja., a rozmowę prowadził Piotr Pałka, kiedyś człowiek Frondy i autor sukcesu portalu fronda.pl, a dziś ktoś kto, jak wczoraj pokazał, mógłby się sprawdzić wszędzie i zawsze. A to wystarczy. Coryllusa znacie. AtTheLadkomentuje tu od niedawna, ale jest osobą niezwykłą przez to, że Polakiem jest wyłącznie przez pochodzenie swoich rodziców i swoje serce, wychował i wykształcił w Londynie, i dopiero od kilku lat mieszka w Polsce. Za to mówi po polsku świetnie, no i ma wszystko to co pozwala go po prostu lubić i podziwiać. No i jest jak najbardziej oczywistą częścią ruchu Solidarni 2010. A więc on to my. Więc taki był skład tej debaty i muszę powiedzieć, że nawet gdybym był tysiąc razy skromniejszy niż jestem, i tak bym powiedział, że byliśmy BARDZO DOBRZY, atmosfera była BARDZO DOBRA i ta godzina była BARDZO DOBRA i jeśli to nie zostało pokazane przez telewizję i zrelacjonowane przez media, to świadczy to wyłącznie o nich, nie o nas.

Słowo też należy się publiczności. Ludzi było, jak już wspomniałem mnóstwo, reagowali bardzo żywo, życzliwie i – co nie najmniej ważne – bardzo mądrze. To naprawdę był tłum. Po debacie poszliśmy do Empik-u na spotkanie z Michaelem Palinem i, jak już to zauważył wczoraj LEMMING, u nas ludzi było więcej. A więc nieprawdopodobny tłum ludzi i co uderzające, że nie tak jak na wielu tego typu spotkaniach, na sali nie pojawili się tak zwani wariaci, a nawet jeśli jakiś był, to się nie ujawnił. Nie było również działaczy Młodych Demokratów, którzy by mieli ochotę nas nauczyć na czym polega prawdziwa demokracja. Nie było ani chamstwa, ani obraźliwych okrzyków, ani niemerytrorycznych komentarzy pod adresem którejkolwiek ze stron. Jeśli pojawił się jakiś ton agresji, to wyłącznie z mojej strony, kiedy to na uwagę AtTheLada, że czasy sa takie, że się debatuje, a nie rzuca kamieniami, powiedziałem, że jeśli idzie o mnie, to ja – owszem – rzucam. I to chętnie. Była poważna rozmowa na temat Internetu, blogów, mediów i nadziei na przyszłą, lepszą Polskę. Było poważnie i uroczyście. A po debacie podeszła do nas Elżbieta Jakubiak, ładnie się przywitała, podziękowała i zaprosiła nas do kawiarni.

Kończy się pierwsza tura wyborów, która, mam nadzieję – podobnie zresztą jak nasi wrogowie z Platformy – będzie turą jedyną. Mam taką nadzieję nie dlatego wprawdzie, żeby móc spokojnie pojechać na wakacje, ale żeby już nie musieć patrzeć na te głupie i bezczelne twarze. Po to tylko, żeby móc ich zobaczyć, jak się w tym swoim kłamstwie rozpływają i nikną. I wreszcie zostawiają mnie w spokoju. Wreszcie przestają mnie dręczyć tym cholernym Orwellem. Wreszcie albo zamilkną, albo coś tam sobie będą szeptać. Obojętne. No i czekam aż z kamienic mojego miasta zdejmą te potwornie wielkie, przykrywające niebo portrety Bronisława Komorowskiego, którymi jego sztab postanowił opleść Polskę w ramach oszczędności. I że wraz z nimi zniknie ten newspeakw postaci hasła „Zgoda buduje”. Bo to już jest nawet nie bezczelność, nawet nie perfidia, ale zwykła czysty, bezpośredni atak. To jest już coś na kształt zimnych, szklistych oczu młodzieńca, czekającego na nas przed domem.